«Αυτή ακριβώς είναι η διαφορά της σημερινής κυβέρνησης από την προηγούμενη, αλλά κι από αυτή που ονειρεύεται να φτιάξει ο Μητσοτάκης (...) Με κάθε ευκαιρία προσπαθεί να δώσει κάτι στους πιο αδύναμους - την ψηφίζουν, δεν την ψηφίζουν. Κι ας μην τα καταφέρνει πάντα... Αντίθετα, όλες οι μάχες που έδωσε μέχρι τώρα ο Μητσοτάκης, ήταν για τους... φίλους του (...) για την "υγιή" - λέμε τώρα - επιχειρηματικότητα, η οποία δύο πράγματα μισεί: Να πληρώνει φόρους και να πρέπει να σέβεται τα, έστω ψαλιδισμένα, δικαιώματα των εργαζομένων». Το παραπάνω απόσπασμα από το κύριο άρθρο της «Αυγής της Κυριακής», που εξηγούσε υποτίθεται την «ειδοποιό διαφορά» ανάμεσα στην κυβέρνηση και τη ΝΔ, είναι όντως ενδεικτικό της «ειδοποιού διαφοράς» των δύο αστικών κομμάτων. Και όχι, η διαφορά φυσικά και δεν είναι ποιανού είναι «φίλοι» οι επιχειρηματικοί όμιλοι και ποιανού τα συμφέροντα υπηρετεί η αντιλαϊκή πολιτική των προηγούμενων και της τωρινής κυβέρνησης. Αλλά το γεγονός ότι η σοσιαλδημοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ έχει όντως πάει το χαμήλωμα των απαιτήσεων του λαού σε άλλο επίπεδο. Τόσο που να παρουσιάζει σαν «ταξικά μεροληπτική» υπέρ του λαού την πολιτική του, που πετάει «ψίχουλα» από τα ματωμένα πλεονάσματα σε συνταξιούχους και εργαζόμενους, αφού πρώτα τους τα έχει πάρει στο πολλαπλάσιο, και τη μονιμοποίηση της εργασιακής ζούγκλας που ψηφίζει στη Βουλή και διαπραγματεύεται (βλέπε απελευθέρωση απολύσεων, ανατροπή συνδικαλιστικών δικαιωμάτων κ.ο.κ.) ως σεβασμό στα δικαιώματα των εργαζομένων!