Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, προσέρχεται στην 66η Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης υποτίθεται για να προβάλλει τα εργατικά αιτήματα, στην πράξη όμως λειτουργεί ως ο πλασιέ των στόχων του ΣΕΒ, υποκλίνεται στο όραμα της ΟΝΕ. Στριμώχνει το αίτημά της για «απονομή κοινωνικής δικαιοσύνης» στα αντεργατικά όρια της «ανταγωνιστικότητας» και της «αύξησης της παραγωγικότητας». Δεν είναι τυχαίο ότι ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Χ. Πολυζωγόπουλος, σε δηλώσεις του στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» φροντίζει, πριν ακόμα μεταβεί στη Θεσσαλονίκη, να οριοθετήσει τα «αιτήματα» των συνδικάτων.

Ετσι, ενώ μιλάει για «εισοδηματικό έλλειμμα που δημιουργήθηκε από περιοριστικές πολιτικές», θέτει την αντιμετώπισή του «σε συνδυασμό με την αύξηση της παραγωγικότητας, αλλά και την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας». Εδώ δεν πρόκειται μόνο, για την αποδοχή από έναν κορυφαίο συνδικαλιστικό εκπρόσωπο, των στρατηγικών όρων και στόχων του κεφαλαίου «ανταγωνιστικότητα - παραγωγικότητα», τα οποία αποτελούν και τους πυλώνες της Λευκής Βίβλου και της Συνθήκης του Μάαστριχτ. (Από το 1994 ήδη οι πλειοψηφούσες παρατάξεις στη ΓΣΕΕ, έχουν διαβεί το Ρουβίκωνα)... Εδώ πρόκειται για μια προσπάθεια εξαπάτησης και παραπλάνησης των εργαζομένων. Αλλωστε τι διαφορετικό λένε οι εκπρόσωποι του ΣΕΒ; Και αυτοί, στα λόγια πάντα, δεν αρνούνται να αυξήσουν τις αποδοχές των εργαζομένων, αρκεί βέβαια να μη θιχτεί η «ανταγωνιστικότητα» και η «παραγωγικότητα» των επιχειρήσεών τους.

Ομως, όταν θέτεις την «αντιμετώπιση του εισοδηματικού ελλείμματος», υπό τους όρους της ανταγωνιστικότητας και της παραγωγικότητας, δηλαδή της αύξησης των κερδών των καπιταλιστών, δεν κάνεις τίποτα άλλο από το να υπονομεύεις στην πράξη τις όποιες αξιώσεις σου. Γιατί «ανταγωνιστικότητα» για τις επιχειρήσεις των καπιταλιστών, πριν απ' όλα σημαίνει μείωση του εργατικού κόστους, συμπίεση των εργατικών μισθών και ημερομισθίων, ευέλικτες μορφές απασχόλησης και ό,τι αυτές συνεπάγονται. Ανταγωνιστικότητα σημαίνει και λιγότερες θέσεις εργασίας, εντατικοποίηση της εργασίας, περιορισμό των εργατικών δικαιωμάτων, χτύπημα της συνδικαλιστικής δράσης και όλων των εργατικών κατακτήσεων. Η καθημερινή ειδησεογραφία βρίθει από τέτοια γεγονότα, όπου πολυεθνικές περικόπτουν μισθούς και θέσεις εργασίας για να προστατέψουν τα κέρδη τους. Οχι τυχαία, πριν ακόμα από 120 χρόνια ο Φ. Ενγκελς εξηγούσε στους Αγγλους εργάτες ότι «η πίεση που ασκείται στο ύψος των μισθών αυξάνεται δέκα φορές σαν συνέπεια του ανταγωνισμού μεταξύ τους. Αυτό -υπογράμμιζε- που πριν ήταν ζήτημα λιγότερου ή περισσότερου κέρδους, τώρα γίνεται ζήτημα αναγκαιότητας».

Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, όταν επιχειρεί να γίνει πιο συγκεκριμένος, για την ενίσχυση του εισοδήματος των μισθωτών, την πνίγει μέσα στο στενό κορσέ της παραγωγικότητας και περιορίζεται στην «αποκατάσταση απωλειών λόγω υπέρμετρης αύξησης του πληθωρισμού». (Που σημειωτέον ούτε αυτή τόλμησε να θέσει στην πράξη, για τις απώλειες του 2001). Ταυτόχρονα συνδέει επικίνδυνα την αύξηση του εισοδήματος με την όποια «αύξηση του ΑΕΠ». Η απλή μετάφραση των παραπάνω σημαίνει ότι η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ στην καλύτερη περίπτωση «ζητάει» τη διατήρηση της σημερινής εισοδηματικής κατάστασης των εργαζομένων, τη σταθεροποίηση του «εισοδηματικού ελλείμματος», αν όχι τη χειροτέρευσή του, που η ίδια καταγγέλλει.

Μέσα σ' αυτά τα ασφυκτικά και αντεργατικά πλαίσια περί «ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας» που επαναλαμβάνει με ιερή προσήλωση, σε κάθε σχεδόν παράγραφο της δήλωσής του ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, το να μιλάς για «διεύρυνση της απασχόλησης, αντιμετώπιση της ανεργίας» και άλλα εύηχα για «αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου και περιορισμό των κοινωνικών ανισοτήτων», είναι απλά λόγια του αέρα. 'Η μάλλον λόγια για μια Εκθεση..!