«Ξέρω ότι ένας άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει μόνος. Ξέρω, όμως, ότι μπορεί να πεθάνει μόνος κι αυτός ο θάνατος να γίνει ελπίδα για τις ζωές των ερχόμενων γενιών». Η Χούλια μπορεί από χτες να μην υπάρχει πια, ζουν όμως οι κουβέντες της. Είναι η 32η νεκρή απ' την απεργία πείνας μέχρι θανάτου που συνεχίζεται, με αμείωτο πείσμα, στην Τουρκία...