Επομένως, ο θεσμός των συμβασιούχων έγινε, διατηρείται και διευρύνεται για να γίνει το κράτος φτηνότερο και πιο «ευέλικτο» στην υπηρεσία των επιχειρηματικών ομίλων και να «εξάγει» αυτήν τη μορφή της «ευελιξίας» στον ευρύτερο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, το κράτος και οι δήμοι αξιοποιούν τη μεγάλη ανεργία και την ανάγκη του κόσμου για δουλειά, για να ανακυκλώνουν τους εργαζόμενους και να τους κρατούν σε καθεστώς πολιτικής ομηρίας. Αυτή είναι η πραγματικότητα και όχι αυτή που παρουσιάζει η εφημερίδα, βάζοντας το κάρο μπροστά από το άλογο, για να «βγάλει λάδι» το σύστημα που γεννάει την ανεργία και τη διαχειρίζεται προς όφελος του κεφαλαίου.