Με διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας και απόκρυψη της βάρβαρης πραγματικότητας για εκατομμύρια Γερμανούς στην καπιταλιστική «ενωμένη Γερμανία», «γιορτάστηκαν» και φέτος από τους κυβερνώντες τα 28 χρόνια από την πτώση του τείχους του Βερολίνου (9 Νοέμβρη 1989). Ο (σοσιαλδημοκράτης) δήμαρχος της πόλης, Μίχαελ Μίλερ, συμμετέχοντας σε σχετική εκδήλωση, απέφυγε να αναφερθεί στη δραματική επιδείνωση της ζωής που ακολούθησε την καπιταλιστική παλινόρθωση για το σύνολο του γερμανικού λαού, αλλά και στα αμέτρητα «ταξικά τείχη» που έχουν υψωθεί σε όλη τη χώρα: «Η δέσμευση για ελευθερία, για καταπολέμηση της μισαλλοδοξίας και της ξενοφοβίας είναι αποτέλεσμα της κληρονομιάς που άφησαν πίσω τους τα θύματα της τυραννίας και της τρομοκρατίας», είπε.

Ολοι οι εκφραστές του ιμπεριαλισμού, που «πανηγυρίζουν» κάθε χρόνο τέτοια μέρα, κρύβουν πως την ύψωση του τείχους επέβαλαν οι λυσσαλέες ιμπεριαλιστικές προσπάθειες να ανατραπεί η σοσιαλιστική οικοδόμηση στη Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία (ΓΛΔ). Κρύβουν πως το Βερολίνο βρισκόταν ολόκληρο στο έδαφος της ανατολικής Λαϊκής Γερμανίας και οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (ΗΠΑ, Βρετανία και Γαλλία) επέβαλαν με απειλές το διαχωρισμό ενός τμήματός του και τη διατήρηση εκεί των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής.

Τα σύνορα ανάμεσα στο Δυτικό και στο Ανατολικό Βερολίνο έκλεισαν στις αρχές Αυγούστου 1961, μετά από 12 χρόνια, που δεν ήταν ασφαλισμένα, ούτε υπό έλεγχο, αλλά περνούσαν μέσα από δρόμους, συγκροτήματα σπιτιών, κήπους και υδάτινους δρόμους και μισό εκατομμύριο άνθρωποι τα διάβαιναν καθημερινά.

Το Δυτικό Βερολίνο ήταν η πόλη - «προπύργιο» του Ψυχρού Πολέμου, που ξεκίνησαν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Εκεί δρούσαν οργανώσεις κατασκοπείας και τρομοκρατίας, γινόταν κερδοσκοπία με το νόμισμα, είχαν εγκατασταθεί γραφεία για τη στρατολογία εργατικών δυνάμεων από τη ΓΛΔ με «κεφαλική τιμή».

Τον Ιούλη του 1961, ο Δυτικογερμανός υπουργός, Ερνστ Λέμερ, έσπευσε στο Δυτικό Βερολίνο, για να κατευθύνει τη διεξαγωγή «ψυχολογικού πολέμου». Την ίδια περίοδο, σαμποτέρ έβαλαν φωτιές σε εγκαταστάσεις του Ανατολικού Βερολίνου, στο σταθμό του ηλεκτρικού της πόλης, στη λεωφόρο Λένιν και στο Πανεπιστήμιο Χούμπολτ. Το ΝΑΤΟ στην Κεντρική Ευρώπη τέθηκε σε κατάσταση συναγερμού και τα τανκς του μπήκαν στο έδαφος της ΓΛΔ. Ο τότε υπουργός Αμυνας της Δυτικής Γερμανίας, Φραντς Γιόζεφ Στράους, δήλωνε ότι πρέπει να είναι κανείς προετοιμασμένος για ένα είδος εμφυλίου πολέμου στη Γερμανία...

Ετσι, η Βουλή της ΓΛΔ έδωσε εντολή στην κυβέρνηση να πάρει όλα τα απαραίτητα μέτρα για τη διασφάλιση της ειρήνης και της ασφάλειας του σοσιαλισμού και στη συνέχεια τα σύνορα έκλεισαν.

Κατά πόσο η πτώση του τείχους και η καπιταλιστική παλινόρθωση «ανέπτυξαν τα δικαιώματα» και τις «ελευθερίες», δείχνουν και τα χτεσινά στοιχεία της Γερμανικής Στατιστικής Υπηρεσίας: 1 στους 5 ή 16 εκατ. άνθρωποι στη χώρα απειλούνται από τη φτώχεια. Ενα άλλο 3,7% του πληθυσμού ζει υπό «σημαντική υλική στέρηση». Η φτώχεια πλήττει πιο έντονα τους ηλικιωμένους.

Το «κοντράστ» είναι συντριπτικό. Τα λαϊκά δικαιώματα στη ΓΛΔ - παρά τις όποιες αδυναμίες - μόνο σαν όνειρο υφίστανται στις καπιταλιστικές κοινωνίες: Σταθερή δουλειά για όλους, κατοχύρωση του 8ώρου και του 7ώρου, δωρεάν Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια, ελεύθερος χρόνος, αξιοπρεπή γηρατειά, υψηλότατο για την εποχή της πολιτιστικό επίπεδο και κατακτήσεις στην επιστήμη. Ετσι, καθόλου τυχαία, σε δημοσκόπηση που έγινε το 2009, στα 20 χρόνια από την πτώση του τείχους, το 57% απάντησε πως βλέπει θετικά τη Λαοκρατική Δημοκρατία.