Με τις παρεμβάσεις του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Γ. Δραγασάκη, της προέδρου του ΟΑΕΔ Μαρίας Καραμεσίνη και καθηγητών πανεπιστημίων του εξωτερικού και της Ελλάδας, άρχισε χτες και ολοκληρώνεται αύριο Σάββατο, με ομιλία του πρωθυπουργού Αλ. Τσίπρα, το «Ευρωπαϊκό Συνέδριο για τις Ανισότητες» που διοργανώνουν το Ινστιτούτο «Ν. Πουλαντζάς» και το δίκτυο «Transform», με τίτλο «Ανισότητες, νεοφιλελευθερισμός, ευρωπαϊκή ενοποίηση - προοδευτικές απαντήσεις» και προφανή στόχευση την παρουσίαση ως τέτοιας («προοδευτικής απάντησης») μιας παμπάλαιης πρότασης διαχείρισης του καπιταλισμού, με προσπάθεια απόσπασης λαϊκής στήριξης χρησιμοποιώντας το δέλεαρ ενός υποτιθέμενου νέου «κοινωνικού συμβολαίου».

Οχι τυχαία, η πρώτη μέρα των εργασιών αναλώθηκε σε περιγραφές και διαπιστώσεις της κατάστασης στην οποία έχουν οδηγηθεί εργατικά - λαϊκά στρώματα απ' άκρη σ' άκρη της ΕΕ αλλά και στις ΗΠΑ, απαραίτητες ως «φόντο» στην ενοχοποίηση, για τη διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, του νεοφιλελευθερισμού και του «παρασιτικού» καπιταλισμού και στην υπόδειξη ως διεξόδου μιας πρότασης διαχείρισής του με ταυτόχρονα μέτρα διαχείρισης της ακραίας φτώχειας.

Αποκαλυπτικός των προθέσεων του συνεδρίου ήταν ο Γ. Δραγασάκης, ο οποίος αφού παραδέχτηκε ότι «ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα που ενδογενώς παράγει και διευρύνει τις ανισότητες», πέρασε στον εξωραϊσμό του ισχυριζόμενος ότι η διεύρυνση των ανισοτήτων οφείλεται στην «ανάδειξη του νεοφιλελεύθερου δόγματος σε κυρίαρχη κυβερνητική πολιτική» και στην «κρίση των κοινωνικών και πολιτικών υποκειμένων, των συνδικάτων κυρίως και των παραδοσιακών πολιτικών κομμάτων της Αριστεράς - σοσιαλδημοκρατικών και κομμουνιστικών».

Για να εισηγηθεί τη στήριξη της «ριζοσπαστικής Αριστεράς ως φορέα αναζήτησης και πάλης για ουσιαστικές λύσεις», της σοσιαλδημοκρατίας «νέας κοπής» δηλαδή, που τα τελευταία τρία χρόνια διευρύνει με την πολιτική της υπέρ του κεφαλαίου τις ανισότητες, συνεχίζοντας το έργο των προηγούμενων κυβερνήσεων.

Ισχυρίστηκε μάλιστα ότι μπορεί αυτή η «αριστερά» ταυτόχρονα να κυβερνά και να κινητοποιείται, ότι στην Ελλάδα απέδειξε με τα ψίχουλα για την ακραία φτώχεια πως είναι εφικτές φιλολαϊκές αλλαγές μέσα στον καπιταλισμό, «διαψεύδοντας μηδενιστικές απόψεις» και την άποψη που όπως είπε υπάρχει «σε τμήματα της Αριστεράς», ότι «υπό συνθήκες καπιταλισμού η Αριστερά δεν πρέπει να αναλαμβάνει κυβερνητικές ευθύνες, διότι δεν μπορεί να επιτύχει τίποτα υπέρ των εργαζομένων και των αδυνάτων».

Δείχνοντας και τις πραγματικές προθέσεις, με τέτοια προσχήματα να «τρέξουν» τις διεργασίες για τη συγκρότηση εναλλακτικών πολιτικών «συμμαχιών» για τον εγκλωβισμό του λαού στα προτάγματα του κεφαλαίου, είπε: «Είναι προφανές ότι οι ανισότητες μόνο ως ένα βαθμό μπορούν να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά στα όρια του εθνικού κράτους. Η πρόσφατη περίοδος μάς έχει δείξει ότι απαιτούνται ευρύτερες συμμαχίες, προοδευτικές κυβερνήσεις σε όσο γίνεται περισσότερες χώρες, μια ριζική αλλαγή συσχετισμών για να προωθηθούν συνολικότερες λύσεις στο πρόβλημα».