Αλλη μια επίθεση στον κομμουνισμό φιλοξένησε η «Καθημερινή». Ο αρθρογράφος, αφού πρώτα φέρνει στα μέτρα του το τι σημαίνει η αρχή «από τον καθένα ανάλογα με τις ικανότητες, στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του», ξεκινάει την επίθεση, συγκεντρώνοντας τα πυρά του στο σχεδιασμό της οικονομίας. Διαπιστώνει ότι αυτός «οδηγεί στη δικτατορία», στις «νομενκλατούρες» και τον «ολοκληρωτισμό», στη μη ικανοποίηση των «διαφορετικών» κοινωνικών αναγκών. Και, παρά τα τσιτάτα που αξιοποιεί, για να υπερασπιστεί τον «δημοκρατικό καπιταλισμό», καταλήγει στο «παραδοσιακό» συμπέρασμα όλων των απολογητών της αστικής τάξης: Η αμφισβήτηση της «ελευθερίας» των καπιταλιστών στην εκμετάλλευση των εργαζομένων και του δικαιώματος των λίγων να πλουτίζουν σε βάρος των πολλών χαρακτηρίζεται «δικτατορία». Και επειδή ο αρθρογράφος κατακεραυνώνει τον «κεντρικό σχεδιασμό» για να υπερασπιστεί το «αόρατο χέρι της κοινωνίας», δηλαδή τελικά την καπιταλιστική αγορά, πρέπει να σημειώσουμε πως αυτό το «χέρι» καταφέρνει διαχρονικά να μεγαλώνει το χάσμα ανάμεσα σε αυτά που οι εργαζόμενοι παράγουν και στις διευρυνόμενες κοινωνικές ανάγκες. Ζήτημα που οι εργαζόμενοι βιώνουν καθημερινά, άλλοτε σχετικά, άλλοτε απόλυτα. Τελικά, όσο και να γυροφέρνουν οι υπερασπιστές του καπιταλισμού, δεν ξεμπλέκουν από τη βασική τους αδυναμία: Να εξηγήσουν πώς γίνεται αυτό το «αόρατο χέρι» πάντα να κανονίζει με ευλάβεια να αυγαταίνουν τα κέρδη μιας χούφτας καπιταλιστών και να συγκεντρώνονται η φτώχεια, η ανεργία και η εξαθλίωση στη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία. Αυτό το ζήτημα λύνεται με έναν και μοναδικό τρόπο, με αυτόν δηλαδή που λύθηκε και πριν από 100 χρόνια, κάνοντας κοινωνική ιδιοκτησία τον πλούτο που παράγεται. Και αυτό αργά ή γρήγορα θα ξαναγίνει, γι' αυτό βλέπουν εφιάλτες...