Επιχειρήσεις - κολοσσοί, κλείνουν. Εκατοντάδες άλλες, μεγάλες και τρανές, οικονομικές μονάδες βάζουν λουκέτο. Δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι πετάγονται στο δρόμο. Η οικονομική δραστηριότητα επιβραδύνεται ακόμα περισσότερο. Η βιομηχανική παραγωγή, εμφανίζει ήδη αρνητικά αποτελέσματα. Και ο κατάλογος παρόμοιων συμπτωμάτων, που άρχισαν να μας τον παρουσιάζουν από την Τετάρτη 12 του Σεπτέμβρη, δεν έχει τελειωμό. Τι συνέβη λοιπόν; Μαζί με τους δίδυμους πύργους της Ν. Υόρκης, γκρεμίστηκε και η παγκόσμια οικονομία;

Να ειπωθεί ότι το τρομοκρατικό χτύπημα δεν είχε καμιά απολύτως επίδραση στην πορεία της καπιταλιστικής οικονομίας, θα ήταν λάθος. Τίποτα όμως ανακριβέστερο, από τον ισχυρισμό ότι η εικόνα που παρουσιάζεται εδώ και είκοσι μέρες στους οικονομικούς δείκτες, είναι αποτέλεσμα του τρομοκρατικού χτυπήματος. Η αλήθεια, αυτή που δεν την κρύβουν ούτε οι αθλιότεροι απολογητές του κεφαλαίου, είναι ότι η οικονομία κυρίως των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας και σε μικρότερο βαθμό της Γερμανίας, κινούνται με επιβραδυνόμενους ρυθμούς εδώ και πολλούς μήνες. Μια πορεία που αργά ή γρήγορα θα κατέληγε στο ξέσπασμα ανοιχτής οικονομικής κρίσης. Το «χτύπημα» του περασμένου μήνα, με βάση τα δεδομένα που αυτή τη στιγμή έχουμε υπόψη μας, είναι πιθανό να επιταχύνει το χρόνο εκδήλωσης της κρίσης. Δε θα πρόκειται όμως για «οικονομικές συνέπειες» του χτυπήματος, αλλά για συνέπειες της οικονομίας του καπιταλισμού.

Στις καπιταλιστικές κοινωνίες, όπου οξύνεται και βαθαίνει συνεχώς η αντίθεση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και τον καπιταλιστικό τρόπο ιδιοποίησης των αποτελεσμάτων της, οι οικονομικές κρίσεις είναι αναπότρεπτες. Νομοτελειακές. Το δείχνει, πέρα από τις επεξεργασίες που έχουν γίνει σε θεωρητικό επίπεδο, η ίδια η ιστορική εξέλιξη. Από την πρώτη περίοδο του καπιταλισμού μέχρι και τις μέρες μας. Αυτός είναι ο μόνιμος, ο παντοτινός εφιάλτης του κεφαλαίου. Αυτός και ο βραχνάς του πολιτικού προσωπικού της ολιγαρχίας. Να επιλέγουν πολιτικές που θα καθυστερούν την εμφάνισή τους.

Με την πολιτική του άγριου νεοφιλελευθερισμού, που ακολουθήθηκε την προηγούμενη δεκαετία και με την ποικιλόμορφη εκμετάλλευση των συνθηκών που δημιουργήθηκαν μετά τις ανατροπές στις χώρες του σοσιαλισμού, ο καπιταλισμός την είχε προς το παρόν «σκαπουλάρει». Φαίνεται όμως πως πλησιάζουμε στο σημείο μηδέν. Στο σημείο, που η παραπέρα διευρυμένη εξασφάλιση υπερκερδών για το κεφάλαιο προϋποθέτει το ξεκαθάρισμα των λογαριασμών, ανάμεσα στις διάφορες ομάδες μεγάλων συμφερόντων. Κάτι που δεν μπορεί παρά να γίνει μέσα από τη μαζική καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, την τεράστια αύξηση της ανεργίας, την ακόμα μεγαλύτερη επίθεση ενάντια στο βιοτικό επίπεδο των λαών.

Από αυτή την άποψη η επίκληση της 11ης του Σεπτέμβρη για να δικαιολογηθεί η επερχόμενη κρίση, πέρα από μέγιστη υποκρισία και αποπροσανατολισμό, είναι και ύποπτη, επειδή ορισμένοι ήδη ετοιμάζονται να φορτώσουν ακόμα και τις λεγόμενες «οικονομικές συνέπειες» στους Ταλιμπάν και στο διεθνή αγώνα κατά της τρομοκρατίας.