Η επίθεση στη Συρία με περίπου 100 πυραύλους που πραγματοποίησαν στις 14 του Απρίλη ναυτικές και αεροπορικές δυνάμεις των ΗΠΑ, Γαλλίας και Βρετανίας δεν ήταν μια «μεμονωμένη και περιορισμένη» ενέργεια, ακόμα και «χτύπημα αποκλιμάκωσης», όπως είπαν διάφοροι αναλυτές και στη χώρα μας, προβάλλοντας το πρόσχημα της «αναγκαίας απάντησης» στη χρήση χημικών όπλων από τη συριακή κυβέρνηση, αλλά ένα επιπλέον βήμα στην ιμπεριαλιστική επέμβαση που βρίσκεται σε εξέλιξη ήδη 7 χρόνια. Εριξε περισσότερο «λάδι στη φωτιά» στο σφοδρό ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό ανάμεσα σε ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ και τους συμμάχους τους, που ξεκίνησαν την επέμβαση, και τη Ρωσία και τους δικούς της συμμάχους, που μπήκαν αργότερα για τα συμφέροντα των δικών τους μονοπωλίων, τα οποία διεκδικούν μερίδιο από τη μοιρασιά σφαιρών επιρροής, ενεργειακών πόρων, αγωγών μεταφοράς τους. Το δε προσχηματικό της επίθεσης επιβεβαιώνεται όλο και περισσότερο, καθώς έρχονται στο φως στοιχεία που δείχνουν τη σκηνοθεσία που στήθηκε στο νοσοκομείο της Ντούμα, όπου γυρίστηκε το βίντεο από οργανώσεις τζιχαντιστών στημένες από δυτικές μυστικές υπηρεσίες όπως τα λεγόμενα «Λευκά Κράνη». Καταγράφονται καταθέσεις κατοίκων της πόλης, όπως γιατρών που περιέθαλπαν στις 7 Απρίλη ανθρώπους με αναπνευστικά προβλήματα μετά από εισπνοή σκόνης από βομβαρδισμό. Αυτοί περιγράφουν ότι στο υπόγειο του νοσοκομείου της Ντούμα εισήλθαν τζιχαντιστές που φώναζαν «χημική επίθεση» και στη συνέχεια γυρίστηκε το βίντεο που έκανε το γύρο του κόσμου με τα ημιαναίσθητα ή «πεθαμένα» παιδιά. Μάλιστα, ο πατέρας ενός 11χρονου, που πληρώθηκε με λίγα τρόφιμα για να κάνει τον «ηθοποιό», δηλώνει έτοιμος να καταθέσει σε οποιονδήποτε φορέα του ζητηθεί. Αντίστοιχες καταγραφές έκανε και ο παλαίμαχος δημοσιογράφος του βρετανικού «Ιντιπέντεντ» Ρόμπερτ Φισκ, που βρέθηκε στην περιοχή μέσα στη βδομάδα. Το 2013, άλλη τζιχαντιστική οργάνωση είχε βγάλει βίντεο όπου φαινόταν η εκπαίδευση παιδιών που μάθαιναν πώς θα παριστάνουν τα θύματα χημικής επίθεσης.

Για να ξαναγυρίσουμε στην επίθεση, οι απειλές που εκτόξευσαν οι δυνάμεις που πήραν μέρος, η στήριξη που πήραν από συμμάχους και εταίρους τους σε ΝΑΤΟ, ΕΕ και G-7 (Ομάδα των Επτά μεγαλύτερων βιομηχανικά χωρών του κόσμου), η αναδιάταξη των στρατιωτικών τους δυνάμεων και η αύξηση της διπλωματικής κινητικότητας που αναπτύσσουν σε διάφορα επίπεδα μαρτυρούν ότι το «παιχνίδι» για την «επόμενη μέρα» στη Συρία φουντώνει. Η Αμερικανίδα πρέσβειρα στον ΟΗΕ, Νίκι Χέιλι, την ίδια μέρα της επίθεσης προϊδέασε για την κλιμάκωση, εξαρτώντας τη συνέχιση της δράσης των ΗΠΑ στην περιοχή από τους ακόλουθους τρεις παράγοντες: Να μην ξαναχρησιμοποιήσουν οι συριακές κυβερνητικές δυνάμεις χημικά όπλα για να βλάψουν «τα αμερικανικά συμφέροντα», να ηττηθεί το «Ισλαμικό Κράτος», να αποκτήσουν οι ΗΠΑ «ένα καλό πλεονέκτημα για να παρακολουθούμε τι κάνει το Ιράν». Από αυτούς τους τρεις παράγοντες δεν ξεχωρίζει τόσο το πρόσχημα της χρήσης «χημικών όπλων», όσο η αναφορά στο Ιράν που αναμένεται να είναι το επόμενο πεδίο οξυμένης ενδοϊμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης, καθώς είναι δεσπόζουσα περιφερειακή δύναμη που κινείται αντίθετα με τα συμφέροντα αντιπάλων της όπως οι ΗΠΑ, το Ισραήλ και κράτη του Περσικού Κόλπου, με πρώτη τη Σαουδική Αραβία.

Δεν ήταν όμως μόνον οι έμμεσες, πλην σαφείς, απειλές της Χέιλι που προϊδεάζουν για τις άγριες διαθέσεις ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.

Ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ, Γενς Στόλτενμπεργκ, μετά από έκτακτη υπουργική σύνοδο στις Βρυξέλλες τη μέρα της επίθεσης στη Συρία, απείλησε με κλιμάκωση της επέμβασης, τονίζοντας πως «δεν θα εγγυηθούμε ποτέ πλήρως ότι δεν θα γίνουν νέες επιθέσεις, όσο υπάρχουν καθεστώτα που είναι διατεθειμένα να χρησιμοποιήσουν χημικά όπλα»! Ο ίδιος ξεκαθάρισε ότι όλοι οι σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ εξέφρασαν την «πλήρη υποστήριξή τους», συμπεριλαμβανομένων της Γερμανίας, της Ιταλίας, της Ολλανδίας και της Ελλάδας, που υποτίθεται πως ήταν αντίθετες ή δεν συμμετείχαν άμεσα στη νέα επικίνδυνη επίθεση ΗΠΑ - Βρετανίας - Γαλλίας στη Συρία, ενώ διέθεσαν βάσεις και άλλες υποδομές για να τη διευκολύνουν, όπως ακριβώς και η ελληνική κυβέρνηση!

Βεβαίως ούτε οι ΗΠΑ ούτε το ΝΑΤΟ έμειναν στις ανακοινώσεις... Την περασμένη Τετάρτη, 18 του Απρίλη, το αμερικανικό αεροπλανοφόρο «Χάρι Τρούμαν», συνοδεία του καταδρομικού «USS Normandy» και των αντιτορπιλικών «USS Arleigh Burke», «USS Bulkeley», «USS Forrest Sherman» και «USS Farragut», εισήλθε στη Μεσόγειο, συμμετέχοντας με άλλες δυνάμεις του αμερικανικού 6ου Στόλου που εδρεύει στη Νάπολη σε επιχειρήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο. Ας μην ξεχνάμε ότι ο απόπλους του τεράστιου αμερικανικού αεροπλανοφόρου έγινε στη Βιρτζίνια των ΗΠΑ στις 11 του Απρίλη, λίγες μέρες πριν από τις επιθέσεις στη Συρία.

Παράλληλα, την Τρίτη, οι ηγέτες των επτά πιο αναπτυγμένων βιομηχανικά χωρών (G7 που απαρτίζεται από ΗΠΑ, Γαλλία, Βρετανία, Γερμανία, Ιταλία, Καναδά και Ιαπωνία) και η ΕΕ, σε κοινή τους ανακοίνωση, εξέφρασαν «πλήρη υποστήριξη» στην επίθεση της 14ης Απρίλη και προσπάθησαν να τη δικαιολογήσουν και να τη «νομιμοποιήσουν» με τον ισχυρισμό πως δήθεν είχαν εξαντληθεί «όλα τα διαθέσιμα διπλωματικά μέσα». Επικαλέστηκαν, μάλιστα, τη Διεθνή Σύμβαση για τα Χημικά Οπλα και την Απόφαση 2118 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, υποστηρίζοντας ότι η επίθεση της 14ης Απρίλη ήταν «περιορισμένη, αναλογική και απαραίτητη».

Την ίδια ώρα, οι αντιθέσεις μέσα στον Αραβικό Σύνδεσμο για την επίθεση στη Συρία εμπόδισαν την έκδοση κοινής ανακοίνωσης από τους ηγέτες που συμμετείχαν την Κυριακή σε Σύνοδο Κορυφής στο Ριάντ, προτιμώντας να περιοριστούν σε έκκληση για «διεθνή έρευνα» σχετικά με τη «χρήση χημικών όπλων» στη Συρία. Παρ' όλα αυτά, οι Σαουδάραβες, που είχαν υποστηρίξει μαζί με άλλες μοναρχίες του Περσικού Κόλπου και την Τουρκία οργανώσεις τζιχαντιστών και ακραίων αντικαθεστωτικών στη Συρία, δήλωσαν «πρόθυμοι» να «ελαφρύνουν» το κόστος των στρατιωτικών επιχειρήσεων των ΗΠΑ στη Συρία, καθώς σύμφωνα με σχετικό ρεπορτάζ της αμερικανικής εφημερίδας «Wall Street Journal», απάντησαν θετικά σε πρόταση της κυβέρνησης Τραμπ να συγκροτηθεί μια «δύναμη» από αραβικές χώρες, για να «σταθεροποιηθεί» τάχα η κατάσταση στη Συρία. Ο Σαουδάραβας υπουργός Εξωτερικών, Αντέλ αλ Τζουμπέιρ, παραχωρώντας συνέντευξη Τύπου στο Ριάντ μαζί με τον γενικό γραμματέα του ΟΗΕ, Αντόνιο Γκουτέρες (που σιγοντάρει τα παζάρια των ιμπεριαλιστών για την επόμενη μέρα στη Συρία), παραδέχθηκε ότι συζητά με τις ΗΠΑ «για την αποστολή δυνάμεων στη Συρία», μολονότι κάτι τέτοιο είναι βέβαιο πως θα προκαλούσε έντονη αντίδραση από την κυβέρνηση του Σύρου Προέδρου, Μπασάρ Ασαντ, και του Ιρανού ηγέτη, Χασάν Ροχανί.

Στο νέο σκηνικό έντασης που κλιμακώνεται στην ευρύτερη περιοχή δεν θα πρέπει κανείς να ξεχνά τις απειλές που εκτοξεύει, σχεδόν σε καθημερινή βάση, το Ισραήλ εναντίον του Ιράν, που είναι βασικός σύμμαχος όχι μόνο του Σύρου Προέδρου, Μπασάρ Ασαντ, αλλά και της Ρωσίας και της Τουρκίας καθώς οι τρεις τελευταίες είναι «εγγυήτριες» δυνάμεις της υποτιθέμενης «εκεχειρίας» στην αιματοβαμμένη χώρα. Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός, Μπέντζαμιν Νετανιάχου, με αφορμή τις εκδηλώσεις για την 70ή επέτειο ίδρυσης της χώρας του, δήλωσε πως το Ισραήλ είναι έτοιμο «να αμυνθεί απέναντι σε οποιονδήποτε επιχειρήσει να το πλήξει», για να προκαλέσει την απάντηση του Ιρανού Προέδρου, Χασάν Ροχανί, πως το Ιράν «δεν έχει καμία πρόθεση να επιτεθεί» στους γείτονές του, όμως θα συνεχίσει να παράγει «όλα τα όπλα» που χρειάζεται για την άμυνά του.

Από αυτό το σκηνικό όξυνσης δεν λείπει η διπλωματική «κινητικότητα». Ο απεσταλμένος του ΟΗΕ στη Συρία, Στάφαν ντε Μιστούρα, ξεκίνησε από τα μέσα της βδομάδας εντατικές διαβουλεύσεις, επιδιώκοντας το στήσιμο μιας ακόμη «ειρηνευτικής διαπραγμάτευσης για την εξεύρεση βιώσιμης πολιτικής λύσης» στη Γενεύη ή κάπου αλλού, ξεκινώντας μαραθώνιο επαφών σε Ριάντ, Αγκυρα, Μόσχα, Τεχεράνη και Βρυξέλλες, όπου Τρίτη και Τετάρτη 24 και 25 Απρίλη η ΕΕ έχει στήσει «συνδιάσκεψη για τη Συρία». Η επικεφαλής της ΕΕ για την Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλειας, Φεντερίκα Μογκερίνι (που θα συμπροεδρεύσει στη συνδιάσκεψη μαζί με τον γενικό γραμματέα του ΟΗΕ, Αντόνιο Γκουτέρες), ισχυρίστηκε πως θα έχει ως στόχο «να ανοίξει ένα μονοπάτι για την εξεύρεση πολιτικής λύσης». Βεβαίως, η ίδια δεν έκρυψε «τον κίνδυνο να διαμελιστεί η Συρία σε ζώνες επιρροής», παρατηρώντας ότι «αυξάνεται μέρα με τη μέρα».