«

Κυρίαρχοι του Πλανήτη. Το όνομά μου είναι Ομάρ και είμαι δώδεκα χρόνων. Μαζί με τους γονείς μου και τη μικρή αδελφούλα μου ζούσαμε μέχρι πριν τέσσερις μέρες σ' ένα μικρό χωριό, στην περιοχή της Χεράτ. Το σπίτι μας ήταν πλίνθινο, το ψωμί μας λίγο και όλο το βιος μας, εκτός από το φτωχοκάλυβό μας, ήταν δέκα πρόβατα, μια αγελάδα, λίγα πουλερικά και μια αυλακιά γης που τη φυτεύαμε καλαμπόκι. Ζωή φτωχή και δύσκολη, αλλά την υποφέραμε, έχοντας την ελπίδα ότι κάποτε θα έρθουν καλύτερες μέρες για μας. Δυστυχώς όμως, αντί να λάμψει μια αχτίνα χαράς στη μίζερη ζωή μας, βαριά σκοτεινιά έπεσε ξαφνικά γύρω μας. Από τον ταχυδρόμο που ερχόταν στο χωριό μας δυο φορές τη βδομάδα μάθαμε μια μέρα πως εσείς που διαφεντεύετε τον κόσμο ετοιμάζατε πόλεμο εναντίον μας. Και πριν περάσουν λίγα μερόνυχτα από το κακό μαντάτο, τα αεροπλάνα σας άρχισαν να βομβαρδίζουν τον τόπο μας και να θερίζουν ζωές. Ο πατέρας μου είπε τότε να πάρουμε τα ζωντανά μας και να πάμε πάνω στο βουνό για να σωθούμε, αλλά δεν προλάβαμε. Μια τεράστια βόμβα προχτές το βράδυ χτύπησε το χωριό μας και το έκανε σκόνη. Πάει το σπιτάκι μας, πάνε τα ζωντανά μας και το χειρότερο: πάει και το δεξί χεράκι της αδελφούλας μου. Ενα θραύσμα της το έκοψε από τον ώμο και θα είναι πλέον ανάπηρη.

Από τον παππούλη μου τον Μεχμούντ που είναι σοφός, αφέντες, άκουσα ότι μας επιτεθήκατε γιατί θέλετε να εξολοθρεύσετε κάποιον που σκότωσε δικούς σας ανθρώπους και κρύβεται τώρα εδώ. Ο παππούλης μου όμως λέει ότι αυτό είναι ένα πρόσχημα και άλλους σκοτεινούς σκοπούς έχετε. Και αναφέρει πως με πολύ φτηνότερες δικαιολογίες έχετε επιτεθεί στο παρελθόν σε διάφορες χώρες και έχετε εξολοθρεύσει χιλιάδες αμάχους. Ο παππούς λέει ακόμη ότι κι αν αυτός που κυνηγάτε είναι ένοχος, ας βρίσκατε άλλον τρόπο να αποδώσετε δικαιοσύνη και όχι με την αιματοχυσία που αρχίσατε. Διότι έτσι που ενεργείτε εσείς, είστε πλέον χίλιες φορές περισσότερο τρομοκράτες απ' αυτόν που θέλετε να εξοντώσετε.

Μαζί με αυτό το γράμμα που θα το δώσω αύριο στον ταχυδρόμο, θα σας στείλω, αφέντες, κι ένα μικρό δέμα. Είναι ένα πακέτο με φαγώσιμα που έριξαν στο χωριό τα αεροπλάνα σας μαζί με τις φονικές βόμβες. Σας επιστρέφω ανέγγιχτο το πακέτο γιατί όλοι εδώ χορτάσαμε από το θάνατο και τις καταστροφές που σκορπίσατε. Τι να το κάνω τέτοιο φαΐ φαρμάκι; Οχι, δε θέλω το ψωμί σας. Εγώ θέλω το πλίνθινο σπιτάκι μας που γκρεμίσατε, τα ζωντανά μας που αφανίσατε, το φίλο μου τον Αμίρ που τον αφήσατε ξέπνοο. Εγώ θέλω το χεράκι της αδελφούλας μου που το κόψατε. Το θέλω αληθινό, όπως ήταν πρώτα και όχι κανένα ξύλινο που θα στείλετε ίσως μεθαύριο ως «βοήθεια» προς τα θύματα σας.