Είναι τόσες οι προσαρμογές της αστικής τάξης και των κυβερνήσεών της τις προηγούμενες δεκαετίες γύρω από το λεγόμενο «Μακεδονικό ζήτημα», ώστε σήμερα το κάθε αστικό κόμμα μπορεί να διαλέγει όποια θέλει, για να στηρίξει τις θέσεις του σε τέτοιες «ιστορικές τοποθετήσεις». Για παράδειγμα, ο ΣΥΡΙΖΑ αξιοποίησε ως τεκμήριο ορθότητας της πολιτικής του από τοποθετήσεις του Ευ. Αβέρωφ για τη «μακεδονική γλώσσα», μέχρι τους χειρισμούς του Κων/νου Μητσοτάκη και του Κ. Καραμανλή. Αυτή η ευχέρεια χρήσης θέσεων στηρίζεται στο ότι οι αστικές κυβερνήσεις παραδοσιακά ενάλλασσαν τον εθνικισμό με τον κοσμοπολιτισμό, ή λειτουργούσαν με «μείγματα» και των δύο, ανάλογα με τις κατά καιρούς βλέψεις και τα συμφέροντα της αστικής τάξης στην περιοχή. Γι' αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί σήμερα να ψωνίζει ...«δικαίωση» της πολιτικής του από τοποθετήσεις παλιών πρωθυπουργών και υπουργών της ΝΔ. Σε συνέχεια αυτού του έργου, η ΝΔ σήμερα όλο και περισσότερο κάνει λόγο για «τετελεσμένα» που δημιουργούνται με τη συμφωνία Τσίπρα - Ζάεφ. Ετσι, στρώνεται το έδαφος για να υλοποιήσει η ΝΔ ως κυβέρνηση τη συμφωνία που υπέγραψε ο ΣΥΡΙΖΑ και την οποία τώρα λέει πως απορρίπτει! Εξηγείται αυτό το ανακάτεμα. Αλλωστε, το πλαίσιο είναι δοσμένο εδώ και δεκαετίες για όλες τις αστικές κυβερνήσεις, κι αυτό δεν είναι άλλο από τη διαχρονική προσήλωση στους ευρωΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς στην περιοχή, που κουμπώνουν με τις προτεραιότητες του κεφαλαίου. Αυτό περιγράφει και το άρθρο 2 της συμφωνίας με την ΠΓΔΜ, για το οποίο κυβέρνηση και ΝΔ δεν έχουν βγάλει τσιμουδιά στη μεταξύ τους αντιπαράθεση.