Γιατί, σε αντίθεση με την ανακούφιση που νιώθουν το κεφαλαίο και τα κόμματά του, αυτό που επιβεβαιώνεται για τους εργαζόμενους από την ολοκλήρωση της 4ης «αξιολόγησης» του μνημονίου και τη συμφωνία για τη διαχείριση του χρέους είναι η διαιώνιση των θυσιών τους ώστε να διασφαλιστεί η σταθερότητα της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Ο στενός κορσές που έχει μπει στην ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών τα τελευταία 10 χρόνια, τώρα παίρνει παράταση επ' αόριστον, καθώς η «δαμόκλειος σπάθη» των «αξιολογήσεων» από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και τις αγορές χρήματος θα αξιοποιείται για να ξεκόβεται κάθε σκέψη ανακούφισης των εργαζομένων.

Αυτό επιβεβαιώθηκε καταρχάς από τις εκθέσεις της Κομισιόν και του χρηματοδοτικού μηχανισμού (ESM), αλλά και από όσα συμφωνήθηκαν στο Γιούρογκρουπ. Βεβαίως, είχε προλάβει να δώσει τέτοιες διαβεβαιώσεις και ο πρωθυπουργός, που σε συνέντευξή του στη γερμανική εφημερίδα «Die Welt» την περασμένη βδομάδα έλεγε χαρακτηριστικά, ακυρώνοντας κάθε ...λόγο λαϊκού «πανηγυρισμού» για την «έξοδο» από τα μνημόνια: «...δεν είμαστε τόσο κουτοί να γυρίσουμε για μια ακόμα φορά στην άθλια κατάσταση του 2010 (...) Εγώ τουλάχιστον θα κάνω ό,τι μπορώ, για να μη σπαταληθούν οι μεγάλες προσπάθειες και επιτυχίες». Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα των συντάξεων, για τις οποίες η κυβέρνηση σκόπιμα κορόιδευε τους συνταξιούχους περί πιθανότητας να μην υπάρξουν οι μειώσεις που έχει ζητήσει το ΔΝΤ: «Η συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση ήταν σκληρή. Σ' αυτήν χρωστάμε τη δημοσιονομική εξυγίανση. (...) Δεν θα επιτρέψουμε καμία οπισθοδρόμηση σε αυτόν τον τομέα»!

Η συμφωνία προβλέπει ενισχυμένη εποπτεία, με συνεχείς «αξιολογήσεις», προσήλωση στις αντεργατικές μεταρρυθμίσεις που έχουν συμφωνηθεί και διαρκείς «διορθωτικές παρεμβάσεις», δηλαδή μέτρα πάνω στα μέτρα για να υλοποιούνται οι όποιες ρυθμίσεις για το χρέος. Και το πρώτο «μεταμνημονιακό» γεύμα που θα δοκιμάσει ο λαός περιλαμβάνει νέα μείωση του αφορολόγητου, μείωση συντάξεων και προνοιακών επιδομάτων, ιδιωτικοποιήσεις κ.λπ.

Η κυβέρνηση παρουσιάζει ως «αντάλλαγμα» στα βάρβαρα μέτρα το χαρτί της «ρύθμισης» του χρέους, που το καθιστά «βιώσιμο». Καλεί το λαό να είναι περήφανος που θα το αποπληρώσει μέχρι δεκάρας, αν και δεν ευθύνεται για τη δημιουργία του. Ομως, η ίδια η ρύθμιση συνιστά μια ακόμα σιδερένια μπάλα δεμένη στο πόδι της εργατικής τάξης και όχι ανακούφισή της. Βεβαίως, δεν συμβαίνει το ίδιο με το κεφάλαιο, αφού η όποια διευκόλυνση του κράτους για την αποπληρωμή του χρέους, η «εξασφάλιση δημοσιονομικού χώρου» δηλαδή, θα γίνεται για να περάσει σε νέα φάση η ενίσχυση των επιχειρηματικών ομίλων με ζεστό χρήμα, ως άλλο ένα κίνητρο για επενδύσεις.

Συνεπώς, από την περιβόητη «έξοδο» τα μονοπώλια θα έχουν να απολαμβάνουν από τη μία ένα αντεργατικό νομικό οπλοστάσιο - πραγματικό θησαυρό, που χτίστηκε τα τελευταία χρόνια, για να εντείνουν την εκμετάλλευση των εργαζομένων: Δυνατότητα ομαδικών απολύσεων, κατώτατο και «υποκατώτατο» μισθό που θα καθορίζει η κυβέρνηση για λογαριασμό τους, μειωμένες ασφαλιστικές εισφορές, εμπόδια στην κήρυξη απεργιών, δουλειά και τις Κυριακές κ.λπ. Από την άλλη, θα έχουν να λαμβάνουν επιδοτήσεις, φοροαπαλλαγές και κάθε είδους διευκόλυνση, αφού αυτά γίνονται πια «βιώσιμα». Τα μονοπώλια λοιπόν και όχι το λαό αφορούν οι φιέστες στο Ζάππειο και οι κυβερνητικοί «δεκάρικοι» περί «τερματισμού της λιτότητας», «ιστορικών στιγμών» κ.λπ.

Για όλους τους παραπάνω λόγους, ο λαός έχει κάθε συμφέρον όχι απλά να πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων τα πανηγύρια της κυβέρνησης περί τέλους των «πέτρινων χρόνων», αλλά να περάσει σε πιο επιθετική γραμμή πάλης κόντρα στην πολιτική της. Να διεκδικήσει την πραγματικά «καθαρή έξοδο» από τα μνημόνια, που δεν είναι άλλη από την ακύρωση όλων των μνημονιακών νόμων και την αναπλήρωση των απωλειών των τελευταίων ετών. Να μη δεχτεί να πάει ούτε ρούπι πίσω από τις κατακτήσεις που του ξήλωσε το κεφάλαιο με τις κυβερνήσεις του τα τελευταία χρόνια. Αντίθετα, να οργανώσει την πάλη του, να περάσει στην αντεπίθεση, διεκδικώντας την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του, να μη δεχτεί αυτές οι ανάγκες του να μπαίνουν στο ζύγι της «αντοχής» της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, ανεμίζοντας τη σημαία του κεφαλαίου, δεν μένει μόνο στην ένταση της επίθεσης στα εργατικά - λαϊκά στρώματα για να κατοχυρωθεί η καπιταλιστική ανάκαμψη. Με την ίδια σημαία βάζει το λαό να βαδίσει σε πολύ επικίνδυνα μονοπάτια, εμπλέκοντας τη χώρα στους πολιτικοστρατιωτικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στα Βαλκάνια και στην ευρύτερη περιοχή. Η συμφωνία Τσίπρα - Ζάεφ για το ονοματολογικό των Σκοπίων ουσιαστικά είναι άλλο ένα εργαλείο για να προωθηθούν απρόσκοπτα αυτοί οι σχεδιασμοί. Ενώ, η φόρα που έχει πάρει η κυβέρνηση τη φέρνει να διαπραγματεύεται με την Αλβανία, να διεξάγει περιφερειακές «Διασκέψεις για την Ασφάλεια» όπως στη Ρόδο στις 21-22/6 και άλλες «πρωτοβουλίες», ώστε να εμπεδώνεται ο πρωταγωνιστικός της ρόλος στις ΝΑΤΟικές διευθετήσεις στην περιοχή.

Το άρθρο 2 της συμφωνίας των Πρεσπών είναι από μόνο του απάντηση στο θράσος της κυβέρνησης να διαστρεβλώνει τις θέσεις του ΚΚΕ. Το συγκεκριμένο άρθρο κάνει σαφές ότι η συμφωνία υπογράφεται για να μπει η γειτονική χώρα στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Σε αυτό έβαλε την υπογραφή της η ελληνική κυβέρνηση και όχι στον τερματισμό των αλυτρωτισμών, που με βάση τη συμφωνία συνεχίζουν να υφίστανται. Την ίδια στιγμή, ενισχύεται η ευρωατλαντική παρουσία στα Βαλκάνια, που αποτελεί ...εγγύηση για την υποδαύλιση εθνικιστικών και αλυτρωτικών βλέψεων.

Το εφιαλτικό μέλλον για τους λαούς της περιοχής, που προδιαγράφεται από τα ιμπεριαλιστικά σχέδια, επιβεβαιώνεται και από τις συζητήσεις γύρω από τη διαχείριση των προσφυγικών κυμάτων που τα ίδια σχέδια προκαλούν. Στήνονται νέα «σύρματα» και στρατόπεδα συγκέντρωσης, ενισχύεται η καταστολή στα σύνορα, ο εγκλωβισμός χιλιάδων ψυχών στις χώρες υποδοχής τους γίνεται μόνιμος, επιβεβαιώνοντας ότι δεν έχει πάτο η αντιδραστικοποίηση των ιμπεριαλιστικών οργανισμών.

Τώρα πρέπει να ενταθεί ακόμα περισσότερο η κοινή πάλη Ελλήνων, μεταναστών και προσφύγων. Η μαζική ένταξη των μεταναστών εργατών στο εργατικό κίνημα, στα σωματεία, στους ταξικούς αγώνες θα δώσει νέα ώθηση στην ανασύνταξη του κινήματος, στην πάλη ενάντια στις αιτίες των πολέμων, της εκμετάλλευσης και της προσφυγιάς. Οι πρωτοβουλίες που παίρνει το ΚΚΕ αυτήν την περίοδο, με παρεμβάσεις σε προσφυγικούς καταυλισμούς, με Φεστιβάλ για Ελληνες και μετανάστες εργάτες, πρέπει να αγκαλιαστούν από πλήθος εργαζομένων, να φτάσει παντού το μήνυμα της αλληλεγγύης, της οργάνωσης, της διεκδίκησης.

Είναι κρίσιμο σήμερα να ενισχυθεί αποφασιστικά το ΚΚΕ παντού, σε κάθε μικρή και μεγάλη μάχη. Να ξεπεραστούν συγχύσεις και αυταπάτες και να απεγκλωβιστούν περισσότερες εργατικές - λαϊκές δυνάμεις από τον ΣΥΡΙΖΑ και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα. Αυτή η προσπάθεια αφορά τον κάθε κομμουνιστή, τους φίλους και οπαδούς του Κόμματος. Με ένταση της πολιτικής δράσης ειδικά στους τόπους δουλειάς και τους κλάδους, με συσκέψεις, συζητήσεις, εξορμήσεις, να διαδοθεί πλατιά η μοναδική διέξοδος για τον εργατόκοσμο: Η συμπόρευση με το Κόμμα, η αλλαγή των συσχετισμών, η ενίσχυση της πάλης με προοπτική την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.