Σημαντικό όπλο μας η προπαγάνδα

Ενόψει του 15ου Συνεδρίου του Κόμματος θα ήθελα να αναφερθώ στην αδυναμία που παρουσιάζουν τα μέσα προπαγάνδας του Κόμματος. Πριν το κάνω όμως, αυτό, να αναφερθώ στην κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μας σήμερα.

Η χώρα μας σε όλους τους τομείς είναι ένα ξέφραγο αμπέλι. Δε λειτουργεί κανένας τομέας σωστά.

1ον: Κοινωνικός τομέας: Τη χρονιά που μας πέρασε αρκετές εκατοντάδες νέων πέθαναν από τα ναρκωτικά, γίνανε πολλές δολοφονίες, πολλές ληστείες σε τράπεζες. Επίσης είχαμε απαγωγές ανθρώπων, άσε πια τις ληστείες στα σπίτια. Μας έγιναν πλέον συνήθεια. Συχνά στις εφημερίδες διαβάζουμε ότι αστυνομικός λήστεψε Αλβανό, αστυνομικοί διακινούν ναρκωτικά ή ότι αστυνομικοί - τελωνειακοί κάνουν εμπόριο λευκής σαρκός από ξένες χώρες.

Στις δημόσιες υπηρεσίες για να σε εξυπηρετήσουν για μια σοβαρή σου υπόθεση, πρέπει να λαδώσεις. Αλλο χαρακτηριστικό της κοινωνίας μας, από τα πιο σοβαρά, είναι η ανεργία που επίσημα φτάνει το 11%. Ανεπίσημα όμως, είναι πολύ πιο πάνω. Τι να πούμε; Από την άλλη μεριά για τους συνταξιούχους, όχι μόνο τους ισοπέδωσαν οικονομικά, αλλά φάγανε και ξύλο από πάνω. Αμ τους αγρότες; Τους έχουν αφανίσει με τις εξευτελιστικά χαμηλές τιμές των προϊόντων τους και τη συρρίκνωση όλων των καλλιεργειών. Ακόμα απόφαση της ΕΕ είναι να μειωθεί ο αγροτικός πληθυσμός από 25% που είναι τώρα, σε 7%.

2ον: Εξωτερική Πολιτική: Οι κυβερνήσεις μας χρόνια τώρα είναι υποταγμένες στον ξένο παράγοντα. Ποιος είναι αυτός; Είναι οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, και η ΕΕ. Η δουλικότητά τους έφτασε σε τέτοιο σημείο που ακόμα και για τα πιο απλά προβλήματα πρέπει να συμβουλευτούν τους παραπάνω. Για παράδειγμα διατάζουν τα αφεντικά να πουλήσουν την ΑΓΕΤ και αυτοί το κάνουν, τους λένε πουλήστε τον ΟΤΕ και αυτοί συμφωνούν, τους λένε πουλήστε τα ναυπηγεία και αυτοί συμμορφώνονται αμέσως. Ασε που οι ξένοι έχουν αγοράσει τις καλύτερες παραλίες, τα καλύτερα τουριστικά θέρετρα και ό,τι καλό έχει αυτός ο τόπος. Σε λίγο θα μας διώξουν και από τη χώρα μας.

Παρ' όλα αυτά τα αρνητικά στοιχεία του τόπου μας, ο λαός μας δεν αντιδρά μαζικά. Αυτό βέβαια οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην πληροφόρηση που του προσφέρουν. Δεν είναι σωστή η πληροφόρηση που του παρέχεται, εξυπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα. Αποπροσανατολίζει το λαό. Ολα αυτά τα ανέφερα, σύντροφοι, για να καταλήξω στο τι κάνουμε εμείς για να ενημερώσουμε και να ξεσηκώσουμε το λαό. Κι ας αρχίσουμε από το "Ριζοσπάστη". Είναι ένα από τα λίγα μέσα που διαθέτουμε για να ενημερώνουμε το λαό. Ομως και αυτός έχει πολλές αδυναμίες, κατά τη γνώμη μου.

Διαβάζοντάς τον νομίζεις ότι δεν είναι εφημερίδα του Κόμματος. Είναι πολύ χλιαρός, δεν έχει επιθετικό ύφος, πράγμα που επιβάλλεται να έχει, δεν είναι καυστικός. Οι τίτλοι του "Ρ" αναρτημένοι στα περίπτερα, περνάν απαρατήρητοι. Ακόμα, η κριτική που κάνει στα άλλα κόμματα, είναι χαμηλών τόνων. Θαρρείς και φοβόμαστε μην τους θίξουμε. Αντίθετα αυτοί μας υπονομεύουν, μας "λασπολογούν", μας έχουν αποκλείσει από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Γενικά προσπαθούν με κάθε τρόπο να μας "θάψουν". Χρόνια διακινώ το "Ρ" και σχεδόν μόνιμο είναι το παράπονο των φίλων και των οπαδών μας, να είμαστε επιθετικοί απέναντί τους. Η κριτική μας να παίρνει τη μορφή πολεμικής. Αυτό θα επιβεβαιώσει καλύτερα τη θέση μας, "5 κόμματα - 2 πολιτικές" και θα σταματήσει ο κόσμος να λέει, όλοι το ίδιο είναι.

Κάποιες άλλες παρατηρήσεις για το "Ριζοσπάστη".

1. Η μεγαλύτερη πλειοψηφία των αναγνωστών του "Ρ" είναι απλός κόσμος. Ιδιαίτερα τα μεγαλύτερα άτομα δεν ξέρουν ξένες γλώσσες. Ετσι, πολλά ονόματα εταιριών ή οργανισμών που είναι ξένα, δεν μπορούν να τα διαβάσουν κι επομένως να μεταδώσουν την είδηση αυτή σε άλλο κόσμο. Καλό θα ήταν οι ξένες ονομασίες να γράφονται και στα ελληνικά.

2. Επίσης πολλά κείμενα του "Ρ" χρησιμοποιούν "δύσκολες" σύνθετες δυσνόητες λέξεις, με αποτέλεσμα κάποιος να μην καταλαβαίνει το νόημά τους. Και εφόσον είμαστε κόμμα της εργατικής τάξης, άρα εκεί απευθύνεται η εφημερίδα μας, θα είναι καλό τα κείμενα του "Ρ" να είναι πιο απλά και κατανοητά.

3. Μια τελευταία διαπίστωση για το "Ρ". Δεν έχει αρκετές σελίδες για τα αθλητικά. Οι νέοι όμως άνθρωποι ενδιαφέρονται για τα αθλητικά. Ετσι, επειδή θέλουμε ο "Ρ" να διαβάζεται από νέα άτομα, θα έπρεπε να έχουμε πιο πολλά πράγματα για τα αθλητικά. Βέβαια ξέρω τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο "Ρ", αλλά είναι επιτακτική ανάγκη να διαβαστεί από νέους.

Ενα άλλο μέσο για να ενημερώνουμε το λαό είναι οι βουλευτές και οι ομιλητές μας στα στρογγυλά τραπέζια, στις συγκεντρώσεις κλπ. Και εδώ να τονίσω ότι πρέπει να είναι επιθετικοί οι βουλευτές μας. Να προβάλλουν τις θέσεις του Κόμματος με έμφαση, να κάνουν κριτική, να καυτηριάζουν τις πολιτικές άλλων κομμάτων. Γενικά όταν μιλάνε οι Βουλευτές του Κόμματός μας, πρέπει να ξεχωρίζουν από τους άλλους. Δηλαδή να επιβεβαιώνουμε ότι διαφέρουμε από τους άλλους, ότι υπάρχουν 5 κόμματα, αλλά δύο πολιτικές.

Εκτιμώ ότι πρέπει με κάθε τρόπο να ξαναλειτουργήσει ο τηλεοπτικός μας σταθμός. Είναι απαραίτητος για την προβολή του Κόμματος και την προπαγάνδα μας. Επειδή ξέρω ότι είναι δύσκολο αυτό, είναι ανάγκη να κάνουμε μια οικονομική εξόρμηση για τον "902". Παρόλο που ο λαός μας δυσκολεύεται οικονομικά, νομίζω ότι θα ανταποκριθεί για τη λειτουργία του "902".

Οσον αφορά το σχέδιο Καταστατικού, δε συμφωνώ με την παράγραφο που λέει, ότι ο σύντροφος ή οι σύντροφοι που κάνουν τη στρατολογία φέρουν ευθύνη για τη μετέπειτα πορεία του συντρόφου. Ποια ευθύνη φέρουν οι σύντροφοι που στρατολόγησαν την Δαμανάκη, τον Ανδρουλάκη και τους λοιπούς; Νομίζω ότι πρέπει να απαλειφθεί αυτή η παράγραφος, γιατί οι σύντροφοι θα είναι διστακτικοί για νέες στρατολογίες.

Γ. ΤΡΙΑΝΤΑΔΟΥΛΛΙΔΗΣ

ΚΟ Καλαμαριάς

Δε φθάνει το ΚΚΕ να είναι κόμμα επαναστατικό,

χρειάζεται να είναι και όλα τα μέλη του επαναστάτες

Προχωρώντας προς το 15ο Συνέδριο, το ΚΚΕ με τα 3 κείμενα, θυμίζει στους Ελληνες εργαζόμενους ότι στη χώρα μας υπάρχει επαναστατικό κόμμα, υπάρχει το κόμμα της εργατικής τάξης, που σαν τελικό σκοπό, έχει την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού.

Προσωπικά ψήφισα και τα 3 κείμενα, πέρα βέβαια από ορισμένες παρατηρήσεις και προτάσεις, που μερικές απ' αυτές, τις διατυπώνω παρακάτω:Σωστά επισημαίνεται ότι η επαναστατική αλλαγή στην Ελλάδα θα είναι σοσιαλιστική, εκτιμώντας ότι στη χώρα μας έχουν ωριμάσει οι αντικειμενικές συνθήκες.

Σωστά, επίσης εκτιμάμε ότι παράλληλα πρέπει να ωριμάσει και ο υποκειμενικός παράγοντας, που είναι βασικός για τη δημιουργία των προϋποθέσεων για την ανατροπή του καπιταλισμού. Ενα βασικό όμως ερώτημα που με βασανίζει - και πιστεύω και όλους τους κομμουνιστές - είναι, γιατί η απόσταση αντικειμενικών συνθηκών και υποκειμενικού παράγοντα είναι τέτοια μεγάλη;

Σύντροφοι, εδώ πρέπει να δώσουμε μια απάντηση που τη θεωρώ καθοριστική για το Κόμμα μας και παραπέρα για τη σοσιαλιστική επανάσταση στην Ελλάδα. Τι φταίει λοιπόν και οι εργαζόμενοι της πατρίδας μας - ενώ βασικά δέχονται την πολιτική, τις θέσεις, την ιστορία, τους αγώνες του ΚΚΕ, από την άλλη μεριά αρνούνται να το ακολουθήσουν, αν δεν το πολεμάνε κιόλας;

Φταίει ο καπιταλισμός; η άρχουσα τάξη; τα κόμματά της; οι αποστάτες του κινήματος; τα μονοπώλια και οι πολυεθνικές; η ξένη εξάρτηση; η συνεχής συκοφάντηση ή η αποσιώπηση των θέσεων του ΚΚΕ; το ρουσφέτι; η άγνοια; οι προκαταλήψεις; η εξαγορά συνειδήσεων; η απάθεια του λαού, τα όποια λάθη που έγιναν στο παρελθόν του ΚΚΕ; η ανατροπή του σοσιαλισμού;

Βέβαια, όλα τα παραπάνω και ίσως και άλλα, είναι σοβαροί ανασταλτικοί παράγοντες.

Πώς όμως εξηγείται αυτό, όταν η 78χρονη ιστορία του ΚΚΕ είναι γεμάτη θυσίες και αγώνες, όταν το ΚΚΕ, χρόνια τώρα είναι ο υπερασπιστής των καταπιεσμένων και δεν απουσίασε από κανένα μεγάλο ή μικρό αγώνα; για τα λαϊκά ή εθνικά προβλήματα της πατρίδας;

Απάντηση δεν μπορεί εύκολα να δοθεί. Εγώ, όμως, θα προσπαθήσω να διατυπώσω κάποιες σκέψεις για τις αιτίες που τα πλατιά λαϊκά στρώματα, ενώ καταληστεύονται, καταπιέζονται και συνεχώς προδίδονται από τα αστικά κόμματα, δεν ακολουθούν το ΚΚΕ.

- Μια από τις αιτίες είναι η έλλειψη επαναστατικής προοπτικής, μετά την απελευθέρωση από πλευράς ηγεσίας.

- Ο εμφύλιος πόλεμος, η ήττα του Δημοκρατικού Στρατού και η μετεμφυλιακή περίοδος.

- Οι συνεχείς πολυδιασπάσεις και τα συνεχή λάθη των ηγεσιών, ιδιαίτερα στα χρόνια της παρανομίας (διάλυση κομματικών οργανώσεων - γεγονότα Τασκένδης).

- Τυφλή και άκριτη υποταγή στην κάθε ηγεσία του ΚΚΣΕ, διαγραφές, αποστασίες που φθάνουν μέχρι τις μέρες μας και προξενούν σοβαρές απογοητεύσεις στους εργαζόμενους της χώρας μας.

Σήμερα, βέβαια, έχουμε μια ικανή ηγεσία, έχουμε σωστή πολιτική και σωστές θέσεις, τόσο στα λαϊκά, όσο και στα εθνικά ζητήματα. Κι αυτό το αναγνωρίζουν πολλοί. Εκείνο όμως που λείπει είναι ότι οι κομματικές οργανώσεις και πολλά κομματικά μέλη δεν ανταποκρίνονται στα καθήκοντα και δεν προσφέρουν στις σημερινές απαιτήσεις του Κόμματος.

Ενώ λοιπόν έχουμε καθαρές και σωστές θέσεις, τα περισσότερα ή πολλά μέλη, δεν τις εφαρμόζουν. Παρατηρούνται φαινόμενα απουσιών, απάθειας, άρνησης ανάληψης ευθυνών, δε συμμετέχουν σε εκδηλώσεις και δραστηριότητες του Κόμματος και του μαζικού κινήματος (εξόρμηση "Ριζοσπάστη", οικονομικές εξορμήσεις, αφισοκόλληση κλπ). Με δύο λόγια, λείπει η συλλογικότητα, η συντροφικότητα, η συνέπεια και προπαντός η επαναστατικότητα. Χαρακτηριστικά που είναι απαραίτητα για κάθε κομμουνιστή.

Οσο λοιπόν το ΚΚΕ - που σκοπό έχει την ανατροπή του καπιταλισμού και τη σοσιαλιστική επανάσταση - ανέχεται στις γραμμές του να υπάρχει αυτή η κατάσταση, κανένα πρόγραμμα, καμιά απόφαση, όσο σωστή κι αν είναι δεν μπορεί να υλοποιηθεί, να προχωρήσει στη ζωή.

Πίστευα και πιστεύω ότι το μέλος του Κόμματος θα πρέπει να είναι πάντα έτοιμο για κάθε θυσία και προσφορά, να είναι υπόδειγμα στην εργασία του, στην οικογένεια, στην κοινωνία. Τέτοια παραδείγματα το ΚΚΕ έχει να δείξει πολλά. Παλαιότερα, αλλά και σήμερα. Μόνο που δυστυχώς, αυτά δεν είναι ο κανόνας, αλλά η εξαίρεση.

Πηγαίνοντας προς το 15ο Συνέδριο το ΚΚΕ, είναι άμεση ανάγκη να προχωρήσει στην ανασυγκρότηση των Κομματικών Οργανώσεων, ώστε να αποκτήσει ξανά την παλαιά ακτινοβολία του. Να εμπνεύσει ξανά τους εργαζόμενους και όλους τους καταπιεσμένους της πατρίδας μας, στην πορεία προς το σοσιαλισμό.Λίγα λόγια για το συζητούμενο Καταστατικό. Η ζωή έδειξε ότι χρειάζονται Αχτιδικές και Επιτροπές περιοχών, μόνο που αυτά τα όργανα να είναι ολιγομελή και ευέλικτα. Προτείνω οι αντιπρόσωποι για το Συνέδριο να εκλέγονται από τις Νομαρχιακές και όχι από τις Συνδιασκέψεις περιοχών. Επίσης, μέχρι τις Νομαρχιακές Επιτροπές να μην υπάρχουν προτάσεις από τα παραπάνω όργανα στις εκλογές (Γραμματέων Γραφείων, Αχτιδικών Επιτροπών, Νομαρχιακών Επιτροπών).

Συμφωνώ ότι οι αποφάσεις των παραπάνω οργάνων να είναι υποχρεωτικές, θα πρέπει όμως να προστεθεί, ότι για πολύ σοβαρές αποφάσεις, να υποχρεώνονται τα παραπάνω όργανα να παίρνουν τη γνώμη των παρακάτω οργάνων και των μελών του Κόμματος. Βέβαια, στο άρθρο 32, αναφέρεται αυτό - όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν. Η φράση αυτή μπορεί να ερμηνευθεί ποικιλοτρόπως και να μην εφαρμόζεται στην πράξη.

Η ΚΟΒ να εκλέγει Γραφείο ή Γραμματέα κάθε 2 χρόνια και όχι κάθε χρόνο, όπως προτείνεται.

Για τον Κυριακάτικο "Ριζοσπάστη", θα πω, ότι είναι δύσκολη η ανάγνωσή του - κι αυτό είναι παράπονο οπαδών και φίλων μας - Χρειάζεται περισσότερα ιδεολογικά άρθρα και κύρια μεγαλύτερη ενημέρωση και σχόλια από τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, αλλά και σε όσες υπάρχει σοσιαλισμός. Νομίζω για ό,τι γίνεται στον κόσμο, δεν πρέπει να μεταφέρονται απλά τα γεγονότα, αλλά να σχολιάζονται.

Επίσης τα μέλη της ΚΕ να αρθρογραφούν συχνά στο "Ριζοσπάστη" και να υπάρχει καθημερινά κύριο άρθρο στην πρώτη σελίδα.

Για το ραδιοφωνικό σταθμό "902", προτείνω - αν τούτο τεχνικά είναι εφικτό, να εκπέμπει προς όλη την Ευρώπη, όπως γινόταν πριν, με τη "ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ".

Πολύς λόγος έγινε και γίνεται για τον τηλεοπτικό σταθμό. Είμαι απ' αυτούς που συνεχώς επαναλαμβάνουν ότι το ΚΚΕ, με κάθε τίμημα, πρέπει να τον λειτουργήσει. Γνωρίζω τις δυσκολίες και ιδιαίτερα το συνεχές και μεγάλο οικονομικό κόστος που απαιτείται. Είναι όμως μεγάλη η αναγκαιότητα της τηλεοπτικής εμφάνισης του ΚΚΕ, σε κάθε ελληνικό σπίτι, όταν σήμερα το Κόμμα μας είναι από παντού αποκλεισμένο, απ' όλα τα κανάλια και ιδιαίτερα από τα ιδιωτικά που προξενούν την αποχαύνωση, την απάθεια, την αποβλάκωση. Υπάρχουν προτάσεις από πολλούς φίλους για τη λειτουργία τηλεοπτικού σταθμού. Θα χρειαστεί να απευθυνθούμε σ' όλους τους εργαζόμενους, στο μαζικό συνδικαλιστικό κίνημα, στους ανθρώπους των γραμμάτων και των Τεχνών, σε κάθε άνθρωπο που προσπαθεί να αντισταθεί στην παραπληροφόρηση και την αλλοτρίωση. Αν γίνει μια μεγάλη καμπάνια για τους λόγους και την αναγκαιότητα ύπαρξης τηλεοπτικού σταθμού, είμαι σίγουρος ότι θα έχει θετικό αποτέλεσμα. Χαίρομαι, βέβαια, που προτείνεται στην Εκθεση Δράσης να υπάρξει διερεύνηση του θέματος. Προσωπικά, δεσμεύομαι για ηθική και υλική βοήθεια, όταν ξεκινήσει μια τόσο σοβαρή προσπάθεια. Ας το τολμήσουμε.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ

Μέλος Ν. Επιτροπής Τρικάλων

Σκέψεις - παρατηρήσεις - προτάσεις

Εκφράζοντας τη συμφωνία μου με το Σχέδιο Προγράμματος, την Εκθεση Δράσης της ΚΕ και το Σχέδιο Καταστατικού, κρίνω απαραίτητο να διατυπώσω τις σκέψεις μου και να κάνω ορισμένες παρατηρήσεις και προτάσεις.

Από το Σχέδιο του Προγράμματος, σχεδόν λείπουν οι θέσεις για τη σημασία της εργατο-αγροτικής συμμαχίας στο μέτωπο, τα μεγάλα και σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει και πώς πρέπει να λυθούν. Εχω τη γνώμη ότι πρέπει να δοθούν περισσότερες εξηγήσεις και να ξεκαθαριστούν καλύτερα οι θέσεις μας που αφορούν:

1. Την αποδέσμευση της χώρας μας από την Ευρωπαϊκή Ενωση.

2. Την κατάργηση των σταδίων.

3. Πέντε κόμματα - δύο πολιτικές, και

4. Η θέση μας για τη νίκη της Σοσιαλιστικής Επανάστασης σε

μια χώρα.

Παρακολουθώντας και διαβάζοντας τον προσυνεδριακό διάλογο είδα άρθρα και θέσεις συντρόφων, ιδιαίτερα του σ. Κωστόπουλου, να προσπαθούν με λαθεμένες απόψεις και θεωρίες ν' αποδείξουν ότι δεν ανταποκρίνονται στις σημερινές συνθήκες και πρέπει ν' αλλαχτούν.

Για το Σχέδιο Καταστατικού, προτείνω να μελετηθούν οι σκέψεις και προτάσεις πολλών συντρόφων, ώστε το 15ο Συνέδριο να πάρει απόφαση και να θεσμοθετήσει ή να προσθέσει ένα ακόμη άρθρο στο Καταστατικό για τους συντρόφους περασμένης ηλικίας που περνούν στις διαρροές ή διαγράφονται από το Κόμμα. Συγκεκριμένα, προτείνω, οι σύντροφοι που έχουν πάνω από 50 χρόνια κομματική ηλικία να ονομάζονται επίτιμα μέλη του Κόμματος, βετεράνοι, μπορεί και κάποιο άλλο όνομα. Ετσι, αυτοί που έδωσαν ό,τι είχαν και δεν είχαν στο Κόμμα, αυτοί που σ' όλους τους αγώνες, μικρούς και μεγάλους, ήταν πάντοτε παρόντες, έτσι θα παραμείνουν μέχρι τέλους της ζωής τους μέλη του Κόμματος και θα προσφέρουν όσο μπορούν τις υπηρεσίες τους στο Κόμμα. Αυτό θα ισχύει, αγαπητοί σύντροφοι, για όλους, και για μας, και γι' αυτούς που εμείς παραδίνουμε το Κόμμα σήμερα, αλλά και γι' αυτούς που θα παραδώσουν το Κόμμα στους άλλους - είναι η ιστορία του Κόμματος και όπως έχουμε υποχρέωση να διαφυλάξουμε το Αρχείο του Κόμματος, έτσι και τους συντρόφους της περασμένης ηλικίας.

Επίσης, προτείνω, οι εκλογοαπολογιστικές συνελεύσεις των ΚΟΒ να γίνονται κάθε δύο χρόνια - με χρονιάτικη μόνο απολογιστική συνέλευση για τη δράση του γραφείου και γενικά της ΚΟΒ.

Στο άρθρο του Σχεδίου Καταστατικού, που γίνεται λόγος για τον έλεγχο των οικονομικών του Κόμματος και ιδιαίτερα των ΚΟΒ, να προστεθεί ο ρόλος των Επιτροπών Οικονομικού Ελέγχου των Αχτιδικών Επιτροπών.

Στο Σχέδιο Προγράμματος με σαφήνεια τίθεται ως άμεσο πολιτικό καθήκον η δημιουργία του αντιιμπεριαλιστικού - αντιμονοπωλιακού - δημοκρατικού μετώπου, καθήκον καθοριστικής σημασίας για να κατανοηθεί σε βάθος η στρατηγική του Κόμματος.

Κεντρικά καθήκοντα, με βάση τα παραπάνω και γενικά τα προσυνεδριακά υλικά, κατά τη γνώμη μου, είναι:

1. Η προώθηση - συσπείρωση και πάλη της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων στρωμάτων σε αντιιμπεριαλιστική - αντιμονοπωλιακή - δημοκρατική κατεύθυνση με προοπτική το σοσιαλισμό.

2. Η ποσοτική και ποιοτική ανάπτυξη του Κόμματος και η επιρροή του μέσα στις μάζες.

Το μεγάλο πρόβλημα είναι πώς θα προχωρήσουν πραχτικά αυτές οι επιδιώξεις. Η απάντηση είναι μία: Κόμμα γερό, ισχυρό, ικανό να ηγηθεί αυτού του μετώπου, κομμουνιστικό κόμμα, θεωρητικά εξοπλισμένο και αφοσιωμένο στο σκοπό του, κόμμα με ισχυρούς δεσμούς με την εργατική τάξη και τ' άλλα εργαζόμενα στρώματα, με γερές Κομματικές Οργανώσεις Βάσης, που οι κομμουνιστές να δουλεύουν καθημερινά σ' όλους τους χώρους. Χρειάζεται να βοηθήσουμε τους συντρόφους να συμμετέχουν σ' όλες τις κομματικές διαδικασίες και τις συνελεύσεις. Η δράση του μέλους του Κόμματος μέσα από τα πρωτοβάθμια σωματεία, στο εργοστάσιο, τη βιοτεχνία, τη συνοικία, την υπηρεσία, τον τόπο κατοικίας ή ακόμα μέσα στους συλλόγους, τους φορείς και τα κινήματα, πρέπει να είναι ο κινητήριος μοχλός για την αγωνιστική συσπείρωση των εργαζομένων και την κινητοποίηση για διεκδικήσεις. Η δημιουργία και η δράση των κομματικών ομάδων σ' όλους τους παραπάνω φορείς αποχτά ιδιαίτερη σημασία και πρέπει να πούμε ότι η ως τώρα ύπαρξη και δράση τέτοιων ομάδων είναι μόνο τυπική. Η ποσοτική και ποιοτική ανάπτυξη και δράση των ΚΟΒ πρέπει καθημερινά να βρίσκεται στο κέντρο της προσοχής όλων των κομματικών οργάνων - από την ΚΕ, τις Νομαρχιακές και Αχτιδικές Επιτροπές.

Στον τομέα αυτό, ας μου επιτραπεί να πω ότι, παρά τις προσπάθειες που γίνονται, ο τρόπος καθοδήγησης και βοήθειας δεν είναι αποτελεσματικός και συγκεκριμένος. Εχω τη γνώμη ότι η επαφή των Γραφείων των ΚΟΒ και των παραπάνω οργάνων μέχρι την ΚΕ με τα μέλη του Κόμματος, πρέπει να συστηματοποιηθεί, έτσι που όχι μόνο να είναι ενήμερα πως δουλεύουν για την υλοποίηση των αποφάσεων στο χώρο τους, αλλά και να ξέρουν τι ακόμα απασχολεί τα μέλη του Κόμματος, προκειμένου να δώσουν την ανάλογη βοήθεια. Προτείνω να γίνονται ατομικές συζητήσεις σε μόνιμη βάση με τα μέλη του Κόμματος από το Γραφείο της ΚΟΒ, με συμμετοχή των παραπάνω οργάνων, που δίνουν τη δυνατότητα στη στενότερη επαφή και αλληλοενημέρωση με τα μέλη του Κόμματος και την ευκαιρία στα καθοδηγητικά όργανα να πληροφορηθούν πώς δρουν, δουλεύουν και σκέφτονται οι κομμουνιστές.

Ακόμα, έχω τη γνώμη, τα μέλη των καθοδηγητικών οργάνων, μέχρι και την ΚΕ και το ΠΓ, εκτός από τη συμμετοχή τους, είναι απαραίτητα στη συνέλευση των ΚΟΒ που ανήκουν, να παίρνουν μέρος σε μια ακόμα ή δύο συνελεύσεις ΚΟΒ, έτσι, έρχονται σε άμεση και στενή επαφή με τα μέλη του Κόμματος, βλέπουν από κοντά τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν και δίνουν την ανάλογη βοήθεια. Γενικά, πρέπει να γίνει μεγαλύτερη προσπάθεια, ώστε να συστηματοποιηθεί και καλυτερεύσει ο τρόπος και οι μέθοδοι καθοδήγησης, βοήθειας και ελέγχου όλων των καθοδηγητικών οργάνων προς τις Κομματικές Οργανώσεις Βάσης. Το δεύτερο καθήκον είναι η βελτίωση της ιδεολογικής και διαφωτιστικής δουλιάς του Κόμματος. Οι ανάγκες του κινήματος, η όξυνση της ιδεολογικής πάλης, η καλλιέργεια του αντικομμουνισμού με καινούριες μορφές και μεθόδους αυξάνουν την ανάγκη της ιδεολογικής δουλιάς. Δεν πρέπει να περιορίζεται η ιδεολογική δουλιά μόνο στην εξυπηρέτηση της τρέχουσας πολιτικής και ταχτικής του Κόμματος. Κατά τη γνώμη μου η ιδεολογική δουλιά να γίνεται προς τις παρακάτω κατευθύνσεις:

1. Στη δημιουργική αφομοίωση και εμβάθυνση της μαρξιστικής - λενινιστικής θεωρίας, της ιστορίας του εργατικού κινήματος της χώρας μας και του Κόμματός μας.

2. Για το Πρόγραμμα του Κόμματος, τη στρατηγική του και τους πολιτικούς στόχους που βάζει.

3. Για το σοσιαλισμό και το σοσιαλιστικό κράτος, δηλαδή η διάταξη των ταξικών δυνάμεων, οι κινητήριες δυνάμεις του σοσιαλιστικού σταδίου, οι οικονομικές αλλαγές και η οικονομική βάση στο στάδιο αυτό. Το πολιτικό και ιδεολογικό εποικοδόμημα, η δικτατορία του προλεταριάτου, εδώ να παρθούν υπόψη όλα τα συμπεράσματα από τους προβληματισμούς μας για την ανατροπή του σοσιαλισμού στις χώρες της Αν. Ευρώπης και τη Σ. Ενωση. Με σχολές, σεμινάρια, διαλέξεις, ελεύθερες συζητήσεις και μπροσούρες να φροντίσουμε για την ευρύτερη μόρφωση των στελεχών και μελών του Κόμματος.

4. Τη διαπαιδαγώγηση των μελών του Κόμματος που θα βοηθήσει στην απόχτηση των κομμουνιστικών χαρακτηριστικών, να γίνουν πρότυπα λαϊκών αγωνιστών που ξέρουν γιατί παλεύουν - σύντροφοι αγωνιστές, κομμουνιστές με ήθος και κομματικότητα, που να τους διακρίνει η ειλικρίνεια και η αυτοπεποίθηση, να πονάει ο ένας τον άλλον, με ταξική συνείδηση, αφοσιωμένους και δραστήριους στην υπόθεση του Κόμματος και του λαού, τέτοιους, που με την καθημερινή τους δράση θα είναι ιδεολογικά - πολιτικά και οργανωτικά προετοιμασμένοι και θα δρουν και θα παλεύουν με συνείδηση με την πλειοψηφία του οργανωμένου λαού στο αντιιμπεριαλιστικό - αντιμονοπωλιακό - δημοκρατικό μέτωπο, δίνοντας το απαιτούμενο βάρος και διάρκεια στην πάλη για την πραγματοποίηση του προγράμματος αυτού.

Εύχομαι επιτυχίες στις εργασίες του 15ου Συνεδρίου.

ΖΙΩΤΑΣ ΔΗΜΟΣ

Θεσσαλονίκη

Ζητήματα ενοποιήσεων - αντιιμπεριαλιστική πάλη

και επαναστατική διαδικασία

1. Εισαγωγή:

Με αφορμή την έκδοση του σχεδίου Προγράμματος για το 15ο Συνέδριο του ΚΚΕ, θα προσπαθήσω να καταθέσω την άποψή μου για δύο ζητήματα που, κατά την άποψή μου, αδύνατα μπαίνουν στο σχέδιο:

Το πρώτο, όσον αφορά τις καπιταλιστικές ενοποιήσεις, και δεύτερο τη σύνδεση αυτών με την ενιαία επαναστατική διαδικασία, την αντιιμπεριαλιστική πάλη.

2. Διεθνοποίηση, χαρακτήρας καπιταλιστικών ενοποιήσεων στον ιμπεριαλισμό.

Καταρχήν στο 1ο κεφάλαιο του σχεδίου Προγράμματος γίνεται ελάχιστη αναφορά για το φαινόμενο της διεθνοποίησης στη θέση 7, ενώ στη θέση 22 δεν αναλύει γενικότερα το χαρακτήρα των καπιταλιστικών ενοποιήσεων, αν είναι νομοτελειακό φαινόμενο ή όχι, καθώς και την εξαγωγή συμπερασμάτων από αυτές για τον καθορισμό της στρατηγικής και χάραξης της επαναστατικής διαδικασίας.

Σωστά βέβαια - θέση 22 παρακάτω, βάζει το ζήτημα της μη αναίρεσης του εθνικού αστικού κράτους, αλλά πιστεύω πως ο όρος διακρατική συνένωση κρατών για την ΕΕ, δεν είναι ο σωστότερος. Πιστεύω πως ο καλύτερος χαρακτηρισμός για την ΕΕ θα ήταν σαν: "η μορφή ενός διακρατικού "συντονισμού" εθνικών αστικών κρατών με κατεύθυνση την ομοσπονδιοποίηση, χωρίς η τελευταία να είναι νομοτέλεια".

Η διεθνοποίηση που υλοποιείται στον καπιταλισμό αποτελεί καπιταλιστική ενοποίηση και δεν ολοκληρώνεται, με την έννοια ότι αυτή δεν οδηγεί σε ένα υπερκράτος ή σε έναν υπερ-ιμπεριαλισμό. Η διεθνοποίηση αποτελεί σήμερα αντικειμενικό φαινόμενο, η δε καπιταλιστική ενοποίηση δεν αποτελεί νομοτέλεια. Νομοτέλεια είναι η ίδια η ταξική πάλη.

Η διεθνοποίηση που υλοποιείται στον καπιταλισμό, δηλαδή η καπιταλιστική ενοποίηση, ανεξάρτητα από τις μορφές που αυτή παίρνει (πχ ΕΕ, NAFTA, ομάδα των "7", κλπ) έχει ιστορικά προκαθορισμένο τέλος. Δεν υλοποιείται σε "ολοκλήρωση" λόγω του ίδιου του βασικού νόμου της ανισομετρίας του καπιταλισμού από χώρα σε χώρα ή περιοχή σε περιοχή. Επίσης, λόγω της ραγδαίας όξυνσης της αντίθεσης ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής από τη μια και στην ατομική ιδιοποίηση από την άλλη, σε συνθήκες μάλιστα ανατροπής του σοσιαλισμού. Σε τελική ανάλυση λόγω της βασικής αντίθεσης κεφαλαίου - εργασίας τόσο σε εθνικό όσο και διεθνές επίπεδο.

Οι καπιταλιστικές ενοποιήσεις αποτελούν προοπτικά τροχοπέδη της κοινωνικοποίησης της παραγωγής των ραγδαία εξελισσομένων παραγωγικών δυνάμεων. Οι καπιταλιστικές ενοποιήσεις οξύνουν παραπέρα την ανισομετρία του καπιταλισμού, κάνουν ακόμη πιο επίκαιρη τη "θεωρία της απόσπασης του αδύνατου κρίκου στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα" και ακόμη πιο σωστή.

Ετσι, λοιπόν, η αποδέσμευση και στη συνέχεια η ανατροπή - διάλυση των ενοποιήσεων αυτών αποτελεί στρατηγικής σημασίας καθήκον για την έναρξη επαναστατικής διαδικασίας από χώρα σε χώρα, ανάλογα πάντα με το επίπεδο της ταξικής πάλης και το βαθμό ωριμότητας των Κομμουνιστικών Κομμάτων.

Δυο λόγια για το χαρακτηρισμό της εποχής που ζούμε και για τη θέση της Ελλάδας στον ιμπεριαλισμό: 1) Η εποχή που ζούμε είναι "η εποχή του ανώτερου σταδίου του καπιταλισμού, ο ιμπεριαλισμός σε συνθήκες καπιταλιστικών ενοποιήσεων, ύστερα από την αντεπαναστατική ανατροπή του σοσιαλισμού". Ενώ η Ελλάδα είναι χώρα εξαρτημένου κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού (ΕΚΜΚ), με μέσο επίπεδο ανάπτυξης παραγωγικών δυνάμεων, σε ρόλο "περιφερειάρχη στο σύστημα του ιμπεριαλισμού".

3. Ενιαία Επαναστατική Διαδικασία.

Στρατηγική της αντιιμπεριαλιστικής - αντιμονοπωλιακής

αντικαπιταλιστικής - σοσιαλιστικής επανάστασης.

Από τη σωστή κατανόηση λοιπόν, του "αδύνατου κρίκου" και την αποδέσμευση από την καπιταλιστική ενοποίηση πηγάζει η στρατηγική των αντιιμπεριαλιστικών, αντιμονοπωλιακών, αντικαπιταλιστικών, σοσιαλιστικών επαναστάσεων. Τα χαρακτηριστικά αυτά αποτελούν ένα ενιαίο διαλεκτικά σύνολο, αλληλοσυνδεόμενο. Η σοσιαλιστική επανάσταση ερμηνευόμενη σαν επαναστατική διαδικασία, με στενά αλληλοσυνδεόμενες φάσεις, την αντιιμπεριαλιστική και την αντικαπιταλιστική, είναι επίκαιρη όσο ποτέ άλλοτε.

Η αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή επανάσταση σε συνθήκες ΕΚΜΚ και νέας τάξης πραγμάτων είναι και αντικαπιταλιστική, σοσιαλιστική. Με την έννοια ότι για να υπάρξουν αντιιμπεριαλιστικές, αντιμονοπωλιακές ανατροπές πρέπει να έρθεις σε ρήξη με τον ίδιο τον καπιταλισμό, λόγω της μεγαλύτερης πρόσδεσης αυτού στο άρμα του ιμπεριαλισμού σε συνθήκες καπιταλιστικών ενοποιήσεων. Στο σημείο αυτό είναι αναγκαίο να διευκρινίσουμε ορισμένα ζητήματα:

1) Ασφαλώς πρόκειται για επαναστατική διαδικασία, για επανάσταση. Με την έννοια ότι η εξουσία, η πολιτική καταλαμβάνεται από τις αντιιμπεριαλιστικές, αντιμονοπωλιακές, αντικαπιταλιστικές δυνάμεις και οικοδομείται η δικτατορία του προλεταριάτου. Δεν υπάρχει στη συγκεκριμένη φάση καμιά άλλη ενδιάμεση κατάσταση κράτους, είναι κράτος της δικτατορίας του προλεταριάτου.

2) Εννοείται ότι οι δυνάμεις που θα είναι αποφασισμένες για τη διεκδίκηση της εξουσίας και της ρήξης με το καπιταλιστικό σύστημα με πρωτοπορία την εργατική τάξη, θα είναι εκείνες οι δυνάμεις που θα βοηθήσουν στην οικοδόμηση της δικτατορίας του προλεταριάτου.

Το ρόλο του "ξεσκαρτίσματος" για το ποιες δυνάμεις θα προχωρήσουν μέχρι την επανάσταση, θα πρέπει να παίξει το α - α - δ μέτωπο. Αυτός θα είναι και ο ρόλος του ΚΚΕ μέσα στο μέτωπο, να βοηθά στην ωρίμανση της αντικαπιταλιστικής συνείδησης. Ολα αυτά φυσικά πρέπει να γίνουν πριν τη διεκδίκηση της εξουσίας και της ρήξης.

3) Η αντικαπιταλιστική - σοσιαλιστική φάση δεν αποτελεί δύο διαφορετικά πράγματα. Είναι από άποψη ουσίας το ίδιο πράγμα, όπου, όταν έχουν ολοκληρωθεί ή ολοκληρώνονται οι αντιιμπεριαλιστικές αλλαγές, μπαίνουν ταυτόχρονα τα θεμέλια, οι βάσεις της νέας σοσιαλιστικής κοινωνίας, τα πρώιμα στάδια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.

Ο όρος αντικαπιταλιστικός αντιστοιχεί στη μεταβατικότητα που θα αντιμετωπίζει η επαναστατική εξουσία, που από τη μια θα έχουμε αντικαπιταλιστικό πολιτικό εποικοδόμημα και από την άλλη ακόμη μικρή, αλλά υπαρκτή καπιταλιστική βάση. Εδώ είναι το κρίσιμο σημείο. Η μετατροπή της ποσότητας σε ποιότητα. Το τσάκισμα του αστικού κράτους και η εφαρμογή της σοσιαλιστικής σχεδιοποιημένης οικονομίας με την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και έτσι το ξεκίνημα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.

4) Η επαναστατική πολιτική εξουσία είναι γέννημα του αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού μετώπου, όπου αυτό θα πρέπει να είναι και αντικαπιταλιστικό. Αυτή η εξουσία δε διαφαίνεται, με τα σημερινά δεδομένα, ότι θα έρθει με ένα αστικό κοινοβουλευτικό ειρηνικό δρόμο και μάλλον αυτό είναι μια αυταπάτη.

Προτείνω στο συγκεκριμένο σημείο να ξαναμπούν στο σχέδιο του 15ου, οι θέσεις των σελίδων 22, 23 του Προγράμματος του 10ου Συνεδρίου, για τις μορφές περάσματος στην επαναστατική διαδικασία. Στο 15ο δε γίνεται αυτό καθαρά, όπως στο 10ο.

Επίσης το σχέδιο Προγράμματος του 15ου, ενώ βάζει σωστά το ζήτημα της οικοδόμησης του αντιιμπεριαλιστικού μετώπου, δίνει την εντύπωση της διατύπωσης ενός μίνιμουμ στόχων πάλης στην αρχή οικοδόμησης του μετώπου. Αυτοί οι στόχοι πάλης είναι και αντικαπιταλιστικοί; Εάν υλοποιηθούν μόνο αυτοί οι στόχοι, όταν κατακτήσει το μέτωπο την εξουσία αμέσως αυτή η εξουσία δεν παραπέμπει σε "σταδιοποίηση" της ενιαίας επαναστατικής διαδικασίας;

Και αυτό σε συνδυασμό με το κενό στην ερμηνεία που παρουσιάζει το σχέδιο στο πολιτικό εποικοδόμημα των αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων, δεν οδηγεί στα "κουτάκια", δηλαδή στη μηχανιστική λογική των σταδίων, όπου από το 10ο Συνέδριο καταλήγαμε στην "πραγματική αλλαγή" του 11ου, την "αλλαγή με κατεύθυνση το σοσιαλισμό" στο 12ο, και την τραγική κατάληξη του 13ου; Το πρόγραμμα του 15ου περιέχει επίσης επικίνδυνες αντιφάσεις όπως για παράδειγμα:

Αναβάθμιση αστικού Κοινοβουλίου (Θέση 30), συνύπαρξη με λαογέννητους επαναστατικούς θεσμούς (θέση 19), λειτουργία του δημόσιου τομέα (σε όφελος ποιων;), και μονοπωλιακό κεφάλαιο (θέση 30). Αλήθεια θα επέλθει τσάκισμα του αστικού κράτους και των μηχανισμών του ή παραπέμπεται αυτό στις ελληνικές καλένδες;

Βοηθούν αυτοί οι στόχοι πάλης και τον αντικαπιταλιστικό χαρακτήρα του μετώπου; Μάλλον όχι, γιατί αυτός προτείνεται λίγο νεφελωδώς, αφότου πάρει την εξουσία το μέτωπο για το αόριστο μέλλον.

Συνοπτικά, τέλος, το σχέδιο Προγράμματος έχει αρκετές ελλείψεις και ασάφειες που αν δεν αντιμετωπιστούν, υπάρχει κίνδυνος, ιδιαίτερα στο 2ο κεφάλαιο να ερμηνευτούν από την οπορτουνιστική μεριά και ανάλογα με την αντανάκλαση της ταξικής πάλης μέσα στο Κόμμα, να οδηγήσουν στο μέλλον σε δεξιά παρέκκλιση.

ΚΡΕΒΕΝΑΚΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ

Θεσσαλονίκη

Πού πάμε;

Από την πρώτη στιγμή που το σχέδιο Προγράμματος δόθηκε στη δημοσιότητα, είχα εκφράσει την άποψη - με κείμενό μου προς την Επιτροπή Προσυνεδριακού Διαλόγου - πως πρόκειται για ένα ντοκουμέντο που απέχει παρασάγγας από αυτό που ονομάζουμε επιστημονική ανάλυση και πως σε γενικές γραμμές επαναλαμβάνει γνωστές - εδώ και δεκαετίες - γενικές διατυπώσεις και διαπιστώσεις, όπου μέσα απ' αυτές επιχειρείται να δικαιολογηθεί ο βολουνταρισμός με τον οποίον οι συντάκτες του προσπαθούν να προδιαγράψουν το παρόν και το μέλλον του κινήματος. Σήμερα - ύστερα απ' όσα έχουν δημοσιευτεί στον προσυνεδριακό, και όχι μόνο, διάλογο ιδιαίτερα από μέλη της ΚΕ και του ΠΓ - θα πρόσθετα πως το σχέδιο Προγράμματος είναι και προϊόν, αλλού συγκέντρωσης και αλλού γεφυρώματος αντικρουόμενων αντιλήψεων, ένα κεντρίστικο κείμενο, που γέρνει αριστεροδεξιά έχοντας ολάνοιχτες τις πόρτες και στο δεξιό και στον αριστερό οπορτουνισμό. Τούτο δε το στοιχείο εντείνει στο έπακρο τον αντεπιστημονικό, βολουνταριστικό, εμπειρικό χαρακτήρα του κειμένου, σπρώχνοντας την κομματική μάζα να αντιμετωπίζει τα φλέγοντα προβλήματα της τακτικής και της στρατηγικής του κινήματος με τρόπο συναισθηματικό και καθυστερημένο, να απαντάει σ' αυτά βασισμένη στα ένστικτα που δημιούργησε η ήττα και η υποχώρηση της τελευταίας πενταετίας, με γενικεύσεις μιας πείρας που απορρέει από την ήττα και την απελπισία που αναπόφευκτα αυτή έσπειρε στις λαϊκές μάζες. Δε θα ήταν εκτός πραγματικότητας, αν λέγαμε ότι το Σχέδιο Προγράμματος και η συζήτηση γύρω από αυτό αποδεικνύουν πως οι φορείς δεξιών και αριστερών απόψεων στην ηγεσία του Κόμματος κολακεύουν ποικιλότροπα εκφρασμένη πολιτικοϊδεολογική καθυστέρηση της κομματικής βάσης και η κομματική αυτή βάση αντίστροφα βρίσκει τον καλύτερο εαυτό της καθυστέρησης και των αγκυλώσεών της στους ηγέτες.

Στο σχέδιο Προγράμματος αφήνονται τεράστια κενά, που αφορούν σε κορυφαία ζητήματα, ενώ αποφεύγεται επιμελώς να απαντηθούν με επιστημονικό τρόπο τα φλέγοντα προβλήματα της εποχής μας από τη λύση των οποίων απορρέει η τακτική και η στρατηγική του Κόμματος και του εργατικού κινήματος. Ετσι, αντί να μελετιέται συγκεκριμένα η παγκόσμια και εγχώρια καπιταλιστική κρίση και τα καθήκοντα των αντιμαχόμενων τάξεων που απορρέουν απ' αυτήν, κλίνεται σε όλες τις πτώσεις ο όρος "γενική κρίση του καπιταλισμού" ως φάρμακο για πάσα νόσο ή το αντίστοιχό του "εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό", με αποτέλεσμα ορισμένοι σύντροφοι να μην κρατιούνται, θεωρώντας την επανάσταση προ των πυλών, ενώ άλλοι - λόγω της μεγάλης διάρκειας αυτής της εποχής - να υποτάσσουν τα πάντα στο εφήμερο. Αντί να απαντιέται το ερώτημα, αν είναι δυνατή η σοσιαλιστική αλλαγή στην Ελλάδα, στο μεν σχέδιο Προγράμματος τηρείται "σιγή ιχθύος", στο δε "Ριζοσπάστη" μέσα από τις στήλες του Διαλόγου και από άρθρα γραμμής ιδεολογικού περιεχομένου, σε άλλες σελίδες διατυπώνονται κάθε λογής θεωρίες. Από τη θεωρία - τροτσκιστικής αποχρώσεως - της διαρκούς επανάστασης (βλέπε άρθρο Κάππου) και τη θολή - όπως διατυπώθηκε - θεωρία της επανάστασης σε ομάδα χωρών, γιατί δεν είναι δυνατή η σοσιαλιστική αλλαγή στην Ελλάδα (βλέπε άρθρο Κωστόπουλου), μέχρι τις γενικολογίες άρθρων γραμμής, όπου επαναλαμβάνεται η θεωρία της επανάστασης σε μια χώρα, λες και όλες οι χώρες αποτελούνται από ίσα μεγέθη. Ακόμη, αντί να μελετιέται σε βάθος η καπιταλιστική ανασυγκρότηση στην προοπτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης και να συνεχίζεται η προβληματική του 12ου Συνεδρίου για την ανάγκη διαμόρφωσης ενός εθνικού προγραμματικού δημοκρατικού σχεδιασμού και μιας πολιτικής για "νέου τύπου ανάπτυξη", που θα βρίσκεται στον αντίποδα της στρατηγικής του κεφαλαίου, εξαντλούνται τα πάντα στην άμυνα απέναντι σε κάθε μέτρο των Βρυξελλών, γεγονός που οδηγεί στον οπορτουνισμό ενός στείρου αντιμααστριχτισμού, με αποτέλεσμα από τα αριστερά να προβάλλει η θέση για εδώ και τώρα αποδέσμευση από την ΕΕ και από τα δεξιά η θέση για ανατροπή του Μάαστριχτ στην προοπτική της οποίας θα εξαντλείται όλη μας η στρατηγική. Εξ ου και το νεόφερτο δίλημμα: "Αποδέσμευση από την ΕΕ ή ανατροπή της σημερινής ΕΕ;". Τέλος, αντί - αφού κρίθηκε αναγκαίο να γίνει λόγος - να προβληθούν ορισμένα ζητήματα αρχών βάσει των οποίων το Κόμμα κάνει συμμαχίες, διαμορφώθηκε μια περίεργη θεωρία "στρατηγικών" συμμαχιών, στην οποία εξαντλείται όλη η πολιτική συμμαχιών. Ετσι, το νέο δόγμα εκφράζεται ως εξής: "Ναι στις πολιτικές συμμαχίες εφόσον οι πολιτικές δυνάμεις με τις οποίες θα πάμε να συμμαχήσουμε προσεγγίζουν το στρατηγικό μας στόχο. Κι επειδή δεν υπάρχουν σήμερα τέτοιες δυνάμεις - άραγε πότε υπήρξαν στην ιστορία του παγκόσμιου κομμουνιστικού, εργατικού κινήματος; - θα κάνουμε κοινωνικές συμμαχίες και μετά βλέπουμε". Η προβληματική αυτού του είδους μόνο ως εγκεφαλικό κατασκεύασμα μπορεί να εκληφθεί και ακριβώς αυτού του είδους πυροδοτεί παρόμοιας ποιότητας καυγάδες. Στην πρώτη γραμμή βρίσκεται ο καυγάς για το σύνθημα "πολλά κόμματα - δύο πολιτικές" και την ορθότητα ή μη αυτού του συνθήματος. Ετσι, εξοβελίζεται στο "πυρ το εξώτερον" η ουσία, που βρίσκεται στο γεγονός ότι τα συνθήματα ως συμπύκνωση μιας πολιτικής πραγματικότητας μπορεί, εφόσον είναι σωστά, να συνοψίζουν το κυριότερο, αλλά ποτέ δεν είναι σε θέση να περιγράψουν τα εκάστοτε ιδιαίτερα χαρακτηριστικά μιας πολιτικής κατάστασης και τα καθήκοντα που απορρέουν απ' αυτήν, ποτέ δεν είναι σε θέση να αγκαλιάσουν τις ολόπλευρες σχέσεις των πολιτικών φαινομένων και την πορεία ανάπτυξής τους. Το ίδιο αποπροσανατολιστικά λειτουργούν και οι αντιρρήσεις για τη χρησιμότητα του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου, όπως και αυτές για το αν θα πρέπει αυτό το μέτωπο να διεκδικήσει κάποια στιγμή την κυβέρνηση. Οταν το σχέδιο Προγράμματος αντιμετωπίζει με τον προαναφερόμενο τρόπο τις πολιτικές συμμαχίες, εύκολα δημιουργείται η άποψη ότι το αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό δημοκρατικό μέτωπο δεν είναι αναγκαίο, αφού οι σύμμαχοι που ζητάμε - και όπως τους ζητάμε να είναι - δεν πρόκειται να υπάρξουν και η συμμαχία των κοινωνικών δυνάμεων θα εκφραστεί πολιτικά μόνο από το ΚΚΕ. Επομένως, εκείνο που χρειάζεται είναι το μέτωπο της σοσιαλιστικής επανάστασης με ηγέτη το ΚΚΕ. Συνέπεια αυτής της λογικής είναι και η διατύπωση απόψεων ότι, αν μείνει στο Πρόγραμμα ως θέση η επιδίωξη δημιουργίας αυτού του μετώπου κι αν μάλιστα, στόχος του μετώπου είναι η κυβέρνηση, θα οδηγηθεί το Κόμμα σε συμμαχίες χωρίς αρχές και στην υποταγή του στο μικροαστισμό.

Οι συντάκτες του Σχεδίου Προγράμματος θερίζουν ό,τι ακριβώς έχουν σπείρει. Ο εμπειρισμός, σε αντικατάσταση οποιασδήποτε επιστημονικής προσέγγισης της πραγματικότητας, ο βολουνταρισμός και οι στενότητες, όχι μόνο δε φέρνουν ιδεολογικοπολιτική - προγραμματική ενότητα, αλλά προκαλούν ανάλογη αντίδραση. Ετσι, στη θέση της επιστημονικής τεκμηρίωσης και της επιστημονικής πρόβλεψης μπαίνουν τα σενάρια και οι συνταγές για την κουζίνα του μέλλοντος. Το χειρότερο δε, είναι πως στη βάση αυτού του εμπειρισμού και της σεναριολογίας υπάρχει η αυταπάτη πως διεξάγεται πραγματική ιδεολογικοπολιτική συζήτηση αρχών. Κι αυτό μάλλον πιστεύουν και τα μέλη της ΚΕ και του ΠΓ όταν αντιπαρατίθενται μεταξύ τους δημόσια και πολλές φορές με μη κομματικό τρόπο, αφού κατακεραυνώνοντας απόψεις που εκφράστηκαν στον προσυνεδριακό διάλογο, όπως αυτή του σ. Κωστόπουλου για τα κόμματα και τις πολιτικές που υπάρχουν, με αρθρογραφία σε σελίδες εκτός διαλόγου για να χτυπηθεί τάχα η αστική προπαγάνδα σε βάρος της πολιτικής του Κόμματος. Κι αν πάνω σ' αυτό προσθέσει κανείς και το γεγονός ότι οι απόψεις δεν κατατίθενται ολοκληρωμένα αλλά - ένθεν κακείθεν - συνήθως με μισόλογα και υπονοούμενα, η εικόνα γίνεται ακόμη πληρέστερη. Ομως, αυτή η συζήτηση και αντιπαράθεση μοιάζει περισσότερο με τη συζήτηση που είχαν δύο Πέρσες φυσιοδίφες για την αρκούδα, χωρίς κανένας από τους δύο να έχει δει ποτέ αυτό το ζώο. Ρωτούσε ο ένας: "Αυτό το ζώο τι γεννάει; Μικρά ή αυγά;". Κι ο άλλος, που ήταν περισσότερο ενημερωμένος, απαντούσε: "Για όλα είναι ικανό αυτό το ζώο". Σαν συμπέρασμα, λοιπόν, οφείλουμε να σημειώσουμε πως όλα είναι ικανά και δυνατά να συμβούν σ' αυτό το Κόμμα, όσο αντί να συγκρούονται οι γνώσεις θα συγκρούονται οι άγνοιες, όσο η άγνοια θα βαφτίζεται γνώση και θα φιλοδοξεί να καλύψει το κενό της επιστημονικής αλήθειας, όσο θα είμαστε χειροπόδαρα δεμένοι στην ανικανότητα των εμπειρισμών και της προχειρολογίας.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Εχω δώσει λεπτομερείς απόψεις για τα κεντρικά σημεία του σχεδίου Προγράμματος και με βάση τις δυνατότητες και το χρόνο που έχω, θα βοηθήσω όσο μπορώ περισσότερο. Τούτο το άρθρο δεν είναι τίποτα παραπάνω από την έκφραση μιας έντονης ανησυχίας για όσα βλέπω να διαδραματίζονται μπροστά στα μάτια ολόκληρου του Κόμματος και για τον κίνδυνο να συρθεί - αργά ή γρήγορα - το Κόμμα σε συσπειρώσεις και αντιπαραθέσεις, που μόνο την καθυστέρησή του θα αντικατοπτρίζουν και τίποτα περισσότερο. Ελπίζω να διαψευστώ.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ

ΚΟΒ "Ριζοσπάστη"

Η Εκθεση Δράσης και το Καταστατικό μας: καθρέφτης και οδηγός μας

Σύντροφοι, σε θετική κατεύθυνση και η Εκθεση Δράσης (ΕΔ)και το Σχέδιο Καταστατικού. Ομως, έχω τη γνώμη πως θα 'πρεπε να 'χουν περισσότερο χρόνο στη διάθεσή τους οι Οργανώσεις Βάσης, όσο και τα μέλη, φίλοι και οπαδοί του ΚΚΕ.

Ακόμα, θα μπορούσε να είναι πιο θετική η γνώμη της βάσης, αν δινόταν, ένα προσχέδιο για τα τρία ντοκουμέντα και πάνω σ' αυτό γινόταν συζήτηση, με γνώμες και προτάσεις από τα κάτω και μετά η ΚΕ, αφού το επεξεργαζόταν, το έδινε για δημόσιο διάλογο, σχέδιο, το οποίο θα 'ταν "προϊόν" όλου του ΚΚΕ. Αυτά για το μέλλον, τώρα μερικές παρατηρήσεις και προτάσεις:

-Στη σελ. 8 (ΕΔ): "Το ΚΚΕ θα προωθήσει δραστηριότητες που συμβάλλουν στη στήριξη των σχέσεων των ΚΚ...". Ποιων ΚΚ, σύντροφοι, άλλα από τη δεκαετία του '50 θέλανε την "ειρηνική" συνύπαρξη, άλλα καταδίκαζαν τη δικτατορία του προλεταριάτου, άλλα αφαιρούσαν και το σφυροδρέπανο και θέλανε "ευρωκομμουνισμό", άλλα τώρα ζητάνε να μπουν στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ... Χρειάζεται προσοχή, σύντροφοι, με ποια ΚΚ θα προσπαθήσουμε για να πετύχουμε την ενότητα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.

- Στη σελ. 13: "...Δεν έγινε δυνατό να ανακοπεί η πτώση της κυκλοφορίας του "Ρ". Πώς να ανακοπεί σύντροφοι, αφού δεν τον ΑΓΟΡΑΖΟΥΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ τα μέλη του Κόμματος; Πώς θα ανακοπεί όταν και με το ΣΧΕΔΙΟ ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟΥ, στο άρθ. 4 λέμε "...να μελετά το "Ριζοσπάστη"...", πώς θα τον μελετά, αφού δεν τον αγοράζει, αφού δεν μπαίνει ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΗ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ να τον αγοράζει; Ακόμα όταν δε δημοσιεύει από "έλλειψη" χώρου επιστολές αναγνωστών (σχεδόν καθημερινό φαινόμενο: "Λάβαμε το γράμμα σου, όμως από έλλειψη χώρου δε δημοσιεύτηκε...") Δημοσιεύονται όμως σελίδες ολόκληρες για Τσιτσάνηδες, Σωτ. Μπέλλου και σε συνέχειες, για τον ρίψασπι Μ. Θεοδωράκη, τον "πρεσβευτή" του ΠΑΣΟΚ και υπουργό χωρίς καρέκλα Νεοδημοκράτη, που έχει ξεστομίσει τα πιο βρωμερά επίθετα για τη Νεολαία μας. Είναι ανάγκη ο "Ρ" να γίνει το καθημερινό βήμα των αναγνωστών του, των φίλων του, του λαού μας. Οταν κάποτε ρωτήθηκε ο διευθυντής της εφημερίδας των Τσεχοσλοβάκων κομμουνιστών, πώς κυκλοφορεί σε εκατοντάδες χιλιάδες καθημερινά, απάντησε, ΤΗ ΓΡΑΦΟΥΝ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΟΙ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΗΣ. Αυτό θα πρέπει να κάνει και ο "Ριζοσπάστης", να γίνει εφημερίδα των αναγνωστών, εφημερίδα μας.

- Στη σελ. 16 σημ. 15: "...Δεν μπόρεσε να προωθήσει ταυτόχρονα και συνδυασμένα τα πολύπλευρα καθήκοντα που έθεσε η ίδια η ζωή και οι αποφάσεις της ΚΕ...". Αν, σύντροφοι, προσέχαμε λίγο περισσότερο το Καταστατικό μας, το άρθ. 16 παρ. στ. λέει: "Η ΚΟΒ έχει υποχρέωση, τουλάχιστον μια φορά το χρόνο, να οργανώνει ανοιχτή λαϊκή συνέλευση, για τους εργαζόμενους ή τους κατοίκους του χώρου της, με σκοπό το δημόσιο απολογισμό της δουλιάς της ή τη συζήτηση σοβαρών προβλημάτων". Το κάναμε αυτό σύντροφοι; Πόσες Οργανώσεις Βάσης το κάναν;

- Στη σελ. 16 σημ. 16: "Η ΚΕ δεν μπόρεσε να συγκροτήσει όλα τα βοηθητικά τμήματα που χρειάζονταν και να διασφαλίσει τη σύνθεση που απαιτούσαν οι ανάγκες...". Εχει γίνει πρόταση, σύντροφοι, να συγκροτηθεί Τμήμα ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ και απορρίφθηκε αυτή η πρόταση. Γιατί σύντροφοι; Την ξαναβάζω αυτή την πρόταση για μελέτη από τη νέα ΚΕ. Οι αντιστασιακοί μαζί με τις οικογένειές τους, είναι κάμποσες εκατοντάδες χιλιάδες. Δε νομίζω πως με τις κομματικές ομάδες που προβλέπει το Καταστατικό, αντιμετωπίζονται τα πολύ σοβαρά και χρονίζοντα προβλήματα των αντιστασιακών. Οι διάφοροι νόμοι που ψηφίστηκαν για δήθεν προστασία των αντιστασιακών (στην ουσία αντι-αντιστασιακοί, αντικομμουνιστικοί νόμοι), κατάφεραν να τους περάσουν από τη Βουλή οι κυβερνώντες (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) και από το γεγονός της έλλειψης συντονισμού ενεργειών, ανάμεσα στις αντιστασιακές μας οργανώσεις και την ΚΕ του ΚΚΕ. Αν υπήρχε ΤΜΗΜΑ Εθνικής Αντίστασης, πιστεύω πως η προστασία των αντιστασιακών θα 'ταν καλύτερη.

- Στη σελ. 26, σημ. 29: "Το ΚΚΕ πρέπει να εξαντλήσει όλες τις δυνατότητες και τα περιθώρια που υπάρχουν... και να μην εγκλωβιστούν οι θετικές διεργασίες και να οδηγηθούν στην αναπαραγωγή της ίδιας πολιτικής με άλλο σχήμα...". Εδώ, σύντροφοι, έχουμε την πρόσφατη εμπειρία με το Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου. Είναι συμμετοχή στον προσυνεδριακό διάλογο για το 13ο Συνέδριό μας. Είχα όμως την ατυχία να το παραδώσω με τα χέρια μου στους Τ. Παλιούρα και Μ. Ανδρουλάκη, σ' αυτούς με οδήγησαν από το γραφείο υποδοχής, στον Περισσό (ο σ. Μαρ. Οικονόμου με πήγε), με αποτέλεσμα να μη δημοσιευτεί στο "Ριζοσπάστη", ασφαλώς και το εξαφάνισαν γιατί δε συμφωνούσαν με το περιεχόμενο. Είναι και τώρα επίκαιρο το περιεχόμενο του γραφτού μου. Σας το στέλνω, όχι για δημοσίευση, αλλά για να μπει στα υλικά του 15ου Συνεδρίου. Μέτωπο σύντροφοι, ναι αλλά με ΠΟΙΟΥΣ. Οχι, σύντροφοι, να αναπαράγουμε ίδια πολιτική...

- Στη σελ. 27 σημ. 30: "...Το ΚΚΕ δρα με συνέπεια και μαχητικότητα στις γραμμές του αντιιμπεριαλιστικού - αντιμονοπωλιακού αγώνα και του ενιαίου μετώπου πάλης. Παράλληλα, διατηρεί την οργανωτική πολιτική και ιδεολογική του αυτοτέλεια...". Ομως, σύντροφοι, στη σελ. 19 στο σημ. 29 του Σχεδίου Προγράμματος, λέμε "...Τα καθοδηγητικά όργανα του αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού λαϊκού μετώπου, οι λαογέννητοι θεσμοί που εμφανίζονται στη διάρκεια της αναμέτρησης και των ταξικών αγώνων, θα αποτελέσουν τα έμβρυα της νέας πολιτικής εξουσίας της εργατικής τάξης και των συμμάχων της". Αν γίνει αυτό, τότε πώς το ΚΚΕ θα διατηρήσει την οργανωτική, πολιτική και ιδεολογική του ταυτότητα; "Μπερδεμένα" πράγματα, σύντροφοι. Το Πρόγραμμά μας, η δράση μας και το Καταστατικό για κόμμα κομμουνιστικό, κόμμα μπολσεβίκικο, πρέπει να είναι κρυστάλλινα.

- Στη σελ. 28 σημ.31 "...Το καθήκον των κομμουνιστών είναι: Η υπεράσπιση της θεωρίας του επιστημονικού σοσιαλισμού, η διάδοση και η εκλαϊκευσή της, η προσπάθεια να ανακτήσει το κύρος και την αίγλη της, ύστερα από τη δυσφήμιση και τη συκοφάντηση που ακολούθησε τις ανατροπές του '89 - '91...". Μα, σύντροφοι, η συκοφάντηση της κοσμοθεωρίας μας, η συκοφάντηση του μαρξισμού - λενινισμού άρχισε πολύ πριν από το '89 - '91. Αρχισε από τη δεκαετία του '50, όταν ο χρουστσοφισμός διέλυσε ολόκληρες οργανώσεις και ΚΚ, όταν φυλάκιζε και εξόριζε ήρωες και ηγέτες, δοξασμένων ΚΚ, παλικάρια, μπροστάρηδες στους αγώνες των λαών τους. Τότε που όλα σχεδόν τα ΚΚΕ (με εξαίρεση 2 ΚΚ) πειθαρχούσαν και εκτελούσαν, άκριτα, το χρουστσοφισμό. Πρέπει, σύντροφοι, αν θέλουμε να ατσαλώσουμε το κόμμα μας για να το κάνουμε κόμμα μπολσεβίκικο, κόμμα αρχών, κόμμα νέου τύπου, να κριτικάρουμε όλα τα γεγονότα εκείνης της εποχής, να κάνουμε και την αυτοκριτική μας καθαρά και ξάστερα. Ξεχνιούνται, σύντροφοι, εκείνες οι γιγαντοαφίσες, που "στόλιζαν" όλες τις πλατείες στο λεκανοπέδιο της Αττικής, με το "πατριωτικό" σύνθημα: "ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ"... Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου.

- Στη σελ. 30, σημ. 34: Ο αγώνας των κομμουνιστών δεν αρκεί να είναι μαχητικός, συνεπής, επίμονος και με σωστή επεξεργασμένη στρατηγική. Ταυτόχρονα, πρέπει, σε κάθε μορφή εκδήλωσής του, σε κάθε φάση, να είναι και ηρωικός, τόσο ηρωικός, όπως ήταν σε άλλες εποχές που γνώρισε το Κόμμα και το λαϊκό κίνημα του τόπου μας.

Και δύο παρατηρήσεις για το Σχέδιο Καταστατικού:

Με ειδικό άρθρο στο νέο τροποποιημένο Καταστατικό, να ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΗ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ των μελών του ΚΚΕ η αγορά και η ανάγνωση του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ και των περιοδικών εντύπων του Κόμματος.

- Στο κεφάλαιο ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ, να προστεθεί: "το ΚΚΕ είναι κόμμα των μελών. Πηγή όλων των αποφάσεων είναι η θέληση των κομματικών μελών. Φυσικά το ΚΚΕ είναι κόμμα της ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ, όμως, οι αποφάσεις του πρέπει να είναι και ΘΕΛΗΣΗ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΙΚΩΝ ΜΕΛΩΝ.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΟΥΣΗΣ - ΞΑΝΘΟΣ

αντιστασιακός

Βόλος

Ηρθε η ώρα...

Αν και δεν είμαι καλός στο γραπτό λόγο, θα 'θελα να εκφράσω τις απόψεις μου πάνω σε ορισμένα ζητήματα, τα οποία προβληματίζουν πολύ κόσμο.

Και αρχίζω από το ζήτημα της καθημερινής πάλης των κομματικών μελών και στελεχών, ενάντια στη σοσιαλδημοκρατία.

Λέω καθημερινής πάλης, γιατί καθημερινά οι σοσιαλδημοκράτες "ηγέτες", μέσα και έξω από τις γραμμές της εργατικής τάξης προδίδουν τον ταξικό αγώνα.

Αυτή η εξαγορασμένη και διεφθαρμένη, από την άρχουσα τάξη, εργατική αριστοκρατία, αποτελώντας τα καθοδηγητικά στελέχη των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, ενδιαφέρονται μόνο για τη διατήρηση του καπιταλισμού. Ιδεολογικά ανήκουν στην οπορτουνιστική Δεύτερη Διεθνή, και αποδείχτηκαν άμεσοι φορείς της κεφαλαιοκρατικής επιρροής πάνω στο προλεταριάτο.

Η σοσιαλδημοκρατία στηρίζεται σε δύο πτέρυγες: Στη δεξιά πτέρυγα, που είναι ανοιχτά αντεπαναστατική, που είναι συνδεδεμένη με αλληλοδιαπλεκόμενα συμφέροντα με την πλουτοκρατία και στην "αριστερή" πτέρυγα, για να μπορεί να εξαπατά τους εργαζόμενους, ρίχνοντας φανταχτερά συνθήματα, κάνοντας ορισμένες φορές και συνδικαλιστικούς "αγώνες". Οταν, όμως, ο καπιταλισμός αρχίζει να κλονίζεται, τότε η σοσιαλδημοκρατία ρίχνει τις μάσκες και δείχνει το πραγματικό της πρόσωπο, μέχρι που σε δύσκολους καιρούς, π.χ. πόλεμος, αντί να παλέψει κατά του ιμπεριαλισμού, γίνεται πιστός στρατιώτης του και έτσι οι οπαδοί της σοσιαλδημοκρατίας γίνονται προπαγανδιστές και υμνητές του πολέμου.

Πρέπει να το βάλουν καλά στο μυαλό τους τα μέλη του Κόμματος πως δε θα ξεμπερδέψουμε με τον καπιταλισμό, αν δεν ξεμπερδέψουμε με τη σοσιαλδημοκρατία μέσα στο εργατικό κίνημα, γιατί δεν είναι τίποτε άλλο από πολιτική απάτη.

Τώρα, σ' ό,τι αφορά τη δικτατορία του προλεταριάτου, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι μεταξύ της κεφαλαιοκρατίας και της κομμουνιστικής κοινωνίας βρίσκεται η περίοδος του μετασχηματισμού της κοινωνίας. Στην περίοδο αυτή, το κράτος δεν μπορεί να είναι, παρά η επαναστατική δικτατορία του προλεταριάτου (VI Συνέδριο της ΚΔ 1/9/28). Η περίοδος αυτή είναι μακρόχρονη, γεμάτη από νίκες και ήττες.

Αλλά, για να πάρουμε με τη σειρά τα πράγματα, πρέπει να τονίσουμε ότι η ανισομέρεια της πολιτικής και οικονομικής ανάπτυξης του καπιταλισμού, είναι νομοτελειακό φαινόμενο, που δυναμώνει ακόμα περισσότερο στην εποχή του ιμπεριαλισμού.

Από δω βγαίνει ότι είναι δυνατή η νίκη του σοσιαλισμού, στην αρχή σε μερικές χώρες, ακόμα και σε μια ξεχωριστή χώρα, βεβαίως για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος απαραίτητη προϋπόθεση είναι η συμμαχία των εργατών και αγροτών, που είναι η βάση της δικτατορίας του προλεταριάτου.

Με την κατάκτηση της εξουσίας απ' το προλεταριάτο, δε σημαίνει ότι είναι όλα καλώς καμωμένα και ότι η εργατοαγροτική συμμαχία θα αφεθεί ελεύθερα και ειρηνικά να οικοδομήσει το σοσιαλισμό.

Αντίθετα, η κεφαλαιοκρατία θα εφαρμόζει κάθε μέσο βίας και τρομοκρατίας, θα προχωράει σε σαμποτάζ, σε διάφορους τομείς οικονομικής και κοινωνικής ζωής του τόπου, αυτά όλα βέβαια θα έχουν αντίκτυπο στα πλατιά λαϊκά στρώματα.

Οταν μέσα στο λαό αρχίζουν να λείπουν τα αναγκαία υλικά αγαθά, τότε και λόγω του χαμηλού ιδεολογικοπολιτικού του επιπέδου, υπάρχει κίνδυνος να στραφεί ενάντια στην επανάσταση ή, στην καλύτερη περίπτωση, να δείξει αδιαφορία στις επιθέσεις της πλουτοκρατίας, π.χ., ας θυμηθούμε τη Χιλή, τι δεν έκανε, ή καλύτερα τι έπρεπε να κάνει η κυβέρνηση Αλιέντε, για να προστατέψει την επανάσταση και το λαό από τα βρώμικα σχέδια της αντεπανάστασης;

Η κεφαλαιοκρατία δε θα παραχωρήσει τη θέση της στη νέα εξουσία χωρίς την πιο απεγνωσμένη και την πιο λυσσασμένη πάλη. Γι' αυτό, η βία της πλουτοκρατίας μπορεί να τσακιστεί, μόνο με τη βία του προλεταριάτου.

Η εργατοαγροτική συμμαχία, για να προστατέψει την εξουσία της, για να προστατέψει όσο καλύτερα γίνεται τα συμφέροντα των πλατιών λαϊκών στρωμάτων, είναι αναγκασμένη να πάρει όλα εκείνα τα αναγκαία μέτρα νόμιμης αυτοάμυνας που πηγάζουν από τη δικτατορία του προλεταριάτου.

Στη συνέχεια, το νικηφόρο προλεταριάτο μπορεί να χρησιμοποιεί την εξουσία που κατάκτησε σαν μοχλό της οικονομικής ανάπτυξης, οργανώνοντας τους αγρότες με τη θέλησή τους σε αυτοδιαχειριζόμενους συνεταιρισμούς, εθνικοποιώντας και κοινωνικοποιώντας βασικά μέσα παραγωγής, κλπ.

Τελειώνοντας, θα 'θελα να πω, πως έφτασε η ώρα να καταγγελθεί το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ και η κακόφημη 6η Ολομέλεια του ΚΚΕ, το 1956, σαν οι βάσεις που πάνω εκεί οικοδομήθηκαν ο οπορτουνισμός και ο ρεφορμισμός.

Επίσης, να καταγγελθεί και η βρώμικη συκοφαντική "έκθεση" Χρουστσόφ, που τάχα διέρρευσε στις 4.7.56 στα δυτικά ΜΜΕ, "Μοντ" και "Τάιμς της Νέας Υόρκης", που σαφώς ήταν η πολιτική δολοφονία του Ι. Β. Στάλιν. Από τότε, πολλοί "διανοούμενοι" αναμεταδίδουν συνεχώς τις βρώμικες συκοφαντίες του Χρουστσόφ. Ετσι, χτυπώντας το μεγάλο επαναστάτη ηγέτη Ι. Β. Στάλιν, χτυπάνε όλους μας και συνεπώς την ιδεολογία μας.

Εδώ πρέπει να θυμίσουμε τι έλεγαν όλοι οι μεγάλοι επαναστάτες ηγέτες και διανοούμενοι Ν. Ζαχαριάδης στις 19/6/39, απ' τις φυλακές της Κέρκυρας, "σταλινισμός είναι ο μαρξισμός - λενινισμός της εποχής του σοσιαλισμού", κάτι παρόμοιο εξέφρασε το '43 και ο Δ. Γληνός. Στις 4/3/53, ο Γ. Ρίτσος, έγραψε για τον Ι. Β. Στάλιν το ποίημα "Σταματήστε τις καμπάνες", όπως επίσης ο Ναζίμ Χικμέτ, έγραψε το ποίημα "Θυμάμαι", το Μάρτη του 1953. Το 1949 ο μεγάλος επαναστάτης και διανοούμενος Ν. Μπελογιάννης έγραψε: "Σήμερα ο Ι. Στάλιν ενσαρκώνει τους πόθους και τις επιθυμίες, τις ελπίδες και τα όνειρα εκατομμυρίων ανθρώπων. Είναι η προσωποποίηση μιας ολόκληρης εποχής, της πιο ιστορικής που γνώρισε μέχρι σήμερα η ανθρωπότητα, της μεγάλης σταλινικής εποχής, της εποχής του κομμουνισμού. Γι' αυτό είναι και μεγάλος" (Ν. Μπελογιάννης, ΑΡΘΡΑ και ΛΟΓΟΙ Εκδόσεις "ΠΟΡΕΙΑ", σελ. 7).

Πιστεύω πως ήρθε η ώρα το πορτρέτο του Ι. Β. Στάλιν να μπει σε κάθε ΚΟΒ, δίπλα στα πορτρέτα του Μαρξ, Ενγκελς, Λένιν και του Ν. Μπελογιάννη.

Εγώ έχω το θάρρος της γνώμης και καταθέτω αυτή την τίμια ιδέα και όποιος είναι αντίπαλος αυτής της ιδέας, τότε είναι και αντίπαλος του Ζαχαριάδη, του Γληνού, του Ρίτσου, του Χικμέτ, του Μπελογιάννη και τόσων άλλων τίμιων ανθρώπων.

ΣΑΚΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΠΟΥΛΟΣ

Χολαργός

Απόψεις και προτάσεις από το σχέδιο Καταστατικού του ΚΚΕ

Από τα 53 άρθρα και τις 23 σελίδες θα αναφερθώ στα κεφάλαια:

1. Μέλη του Κόμματος - Υποχρεώσεις και δικαιώματα και άρθρα 4 και 5.

2. Οργανωτικές αρχές συγκρότησης και λειτουργία του ΚΚΕ "Αρθρο 9".

3. Κομματική Οργάνωση Βάσης (ΚΟΒ) άρθρο 34.

Α' Αποψη: Κατ' αρχάς, δέχομαι το Σχέδιο Καταστατικού σε όλα τα κεφάλαια και άρθρα του ως έχουν.

Β' Αποψη: Θα σταθώ, όμως, επιλεκτικά - συνοπτικά στο άρθρο 4 περί υποχρεώσεων. Στο άρθ.5 περί δικαιωμάτων. Στο άρθ.9 περί Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού και στο άρθρο 34, ΚΟΒ "Το θεμέλιο του Κόμματος", διότι βλέπω μια άμεση και οργανική λειτουργική σχέση ανάμεσα σε αυτά τα άρθρα και ιδιαίτερα τα άρθρα 4, 5 και 9, τα οποία στηρίζουν το άρθρο 34 για να κάνουν την ΚΟΒ το Κόμμα του χώρου της. Ειδικά και γενικά, ένα ισχυρό οργανωτικά ΚΚΕ.

Αναλυτικότερα, αποδέχομαι το άρθρο 4 στο σύνολό του, το οποίο καλούνται τα μέλη και ιδιαίτερα τα στελέχη του Κόμματος να υπηρετήσουν με κομματική ευλάβεια και κομμουνιστική πίστη και φυσικά, υπό την προϋπόθεση της παράλειψης και αλληλένδετης εφαρμογής του άρθρου 5 "Περί δικαιωμάτων του μέλους του Κόμματος", το οποίο πρέπει συνειδητά και ακούραστα να βοηθιέται να συνειδητοποιήσει όχι μόνο τα δικαιώματά του, αλλά κυρίως, τη συνειδητή χρήση αυτών, που σε συνδυασμό με την ιδεολογική και πολιτική του κατάρτιση να φθάσουμε στην ολοκλήρωση του κομματικού μέλους, που ξέρει να ενεργεί και δραστηριοποιείται συνειδητά και υπεύθυνα σαν κομμουνιστής με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του.

Στέκομαι με κάποια ιδιαιτερότητα στο άρθρο 9 "Περί Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού" για να υπογραμμίσω τη σημασία του στην πρακτική λειτουργική εφαρμογή του στη ζωή των Οργανώσεων Βάσης και των κομματικών οργάνων του Κόμματος, στις σχέσεις μεταξύ των κατωτέρων και ανωτέρων οργάνων, στη διαμόρφωση των σχέσεων μεταξύ των μελών του Κόμματος, στις σχέσεις μελών και στελεχών του Κόμματος, διότι από την παραπάνω πρακτική λειτουργικά η εφαρμογή του άρθρου 9 εξαρτάται η συνοχή και ενότητα του Κόμματος και μας απαλλάσσει από ανεπιθύμητες αντικομματικές παρενέργειες σε όλη την πυραμίδα της Οργάνωσης και λειτουργίας του Κόμματος.

- Πρέπει ακόμη να αφομοιωθεί από μέλη και στελέχη, η φιλοσοφία του άρθρου 9, το οποίο είναι καθοριστικό στη λειτουργία, ανάπτυξη και ενότητα στην πετυχημένη δραστηριότητα του Κόμματος, πλην όμως για να κατανοηθεί η φιλοσοφία του άρθρου 9 απαιτείται υψηλή στάθμη κυρίως ιδεολογικού, πολιτικού και οργανωτικού επιπέδου των μελών και στελεχών και να συνοδεύεται από την ανεμπόδιστη εφαρμογή του άρθρου 5 "Περί δικαιωμάτων", δίνοντας την ευχέρεια, κυρίως, στα μέλη και μεσαία στελέχη να αναπτύσσουν τις δικές τους πρωτοβουλίες, αναπτύσσοντας τις κρυμμένες ικανότητες προς όφελος του Κόμματος της υπόθεσης της εργατικής τάξης.

- Πρέπει, τελικά, ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός να λειτουργεί αντικειμενικά και συλλογικά, πέρα και μακριά από οποιαδήποτε μορφή υποκειμενισμού, ο οποίος οδηγεί σε αρνητικές για το Κόμμα καταστάσεις για να γίνει πηγή δύναμης, ανάπτυξης, δημιουργίας και ενότητας. Τώρα μπορούμε, έχουμε την ευχέρεια του 15ου Συνεδρίου στην καινούρια εποχή για το Κόμμα μας στη νέα του πορεία.

ΣΤΑΥΡΟΣ ΓΚΟΥΜΑΣ

Ελευσίνα

Μη μου μιλάς άλλο για λάθη

Είμαι ένας σύντροφος με συνολική κομματική ζωή, στην ΟΚΝΕ και στο Κόμμα, 58 χρόνια.

Με την πείρα, λοιπόν, τόσων χρόνων θέλω να πω λίγα λόγια για το 15ο Συνέδριο.

Σύντροφοι, σύνεδροι,

Πολλές φορές δεν εφαρμόστηκε από την καθοδήγηση του ΚΚΕ η θεμελιακή αρχή της στενής σύνδεσης με την κομματική βάση και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα (αφού δεν πάρθηκε η γνώμη της βάσης) να συμβούν ανεπανόρθωτα και τραγικά λάθη, που στοίχισαν θυσίες και απώλεια ιστορικών ευκαιριών για το επαναστατικό κίνημα της χώρας μας. Ακόμη πληρώνει το λαϊκό κίνημα και ο λαός μας ενέργειες της καθοδήγησης που χρονολογούνται ακόμη από το 1943 και μετά.

Και σήμερα, παρά το ιδεολογικό ξεκαθάρισμα του ΚΚΕ από το 14ο Συνέδριο, πολλοί σύντροφοι στον προσυνεδριακό διάλογο χτυπάνε το καμπανάκι να προσεχτούν οι φωνές και οι αναθεωρητικές απόψεις, που ακόμη φωλιάζουν μέσα στο Κόμμα.

Δεν μπορεί, σύντροφοι, να υπάρξει στο μέλλον δικαιολογία για νέα λάθη από ένα Κόμμα σαν το ΚΚΕ, με τέτοια απομνημονευμένη ιστορική πείρα, θετική και προπαντός αρνητική εσωτερική και παγκόσμια. Μου έχει γίνει εφιάλτης η φράση "κάναμε λάθη". Κάναμε λάθος για το Λίβανο, λάθος ήταν η Καζέρτα, η Βάρκιζα. Λάθος η αποχή του 1946. Λάθος το κοινό πόρισμα και ο Συνασπισμός, η συγκυβέρνηση με τον Τζαννετάκη και τόσα άλλα. Ομως, είναι καιρός όλα αυτά τα παθήματα να μας γίνουν μαθήματα και γνώση. Οι σωστές αποφάσεις και ενέργειες δε βρίσκονται και δεν παίρνονται έξω και μακριά από τη συλλογική σκέψη του Κόμματος. Και αν αυτός ο κανόνας παραβιαστεί, είναι πολύ πιθανόν να έχουμε κάνει ξανά ένα ακόμη καινούριο λάθος.

Ετσι, το 15ο Συνέδριο πρέπει να σταθεί ιστορικό. Πρέπει να είναι ένα Συνέδριο που θα χαράξει την αλάνθαστη στρατηγική πορεία, που θα οδηγεί κατευθείαν στο σοσιαλισμό. Και πρέπει εδώ να πούμε, πως υπάρχουν στο Πρόγραμμα πολλές διάσπαρτες νησίδες ρεφορμιστικές, συμβιβαστικές και αντιφατικές. Είναι δηλαδή, αυτό που λέει ο λαός μας: "Μια στο καρφί και μια στο πέταλο". Στο διάλογο έχουν επισημανθεί από πολλούς συντρόφους αυτές οι νησίδες και θα έχουν ασφαλώς το λόγο τους, αφού δεν μπήκαν τυχαία. Και, φυσικό, βέβαια, είναι να γεννιούνται υποψίες για μια όχι και τόσο αλάνθαστη πορεία του Κόμματος και του κινήματος.

Προσοχή, λοιπόν, σύντροφοι σύνεδροι στις λακκούβες. Οι καιροί έγιναν πολύ πονηροί. Και όσο θα προχωράει η ζωή, πιο κοντά προς την οριστική λύση της αντίθεσης κεφαλαίου - εργασίας, τόσο τα πράγματα θα δυσκολεύουν. Περιθώρια για άλλα λάθη δεν υπάρχουν.

Ευχαριστώ, καλή δύναμη και καθαρό επαναστατικό μυαλό.

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

Μερικές σκέψεις

Με την ευκαιρία του 15ου Συνεδρίου του ΚΚΕ, θέλω να εκφράσω μερικές σκέψεις μου μέσα από τις φιλόξενες στήλες σου.

Τα τελευταία χρόνια το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα δέχτηκε πολλαπλά χτυπήματα με αποκορύφωμα την ανατροπή των καθεστώτων της Σοβιετικής Ενωσης και των άλλων σοσιαλιστικών χωρών. Από αυτά τα χτυπήματα δεν έμεινε αλώβητο το ΚΚΕ.

Το ΚΚΕ στο διάστημα της 78χρονης ηρωικής του παρουσίας, έχει δεχτεί πολλές βρώμικες επιθέσεις από την εκάστοτε άρχουσα τάξη, αλλά και από τα μέσα. Πάντοτε όμως το ΚΚΕ κατάφερνε να βγαίνει πιο δυνατό και πιο συμπαγές. Αυτό, βέβαια, δεν είναι τυχαίο. Οφείλεται στη μεγάλη δύναμή του, που είναι η δύναμη της αλήθειας, η δύναμη της μαρξιστικής - λενινιστικής θεωρίας του.

Μελετώντας τα ντοκουμέντα για το 15ο Συνέδριο διαπίστωσα με μεγάλη ικανοποίηση ότι και τα τρία βρίσκονται μέσα στο πνεύμα του μαρξισμού - λενινισμού. Μετά τις ιδεολογικές αποκλίσεις που παρατηρήθηκαν στο 13ο Συνέδριο, το ΚΚΕ βαδίζει και πάλι στις αρχές της κοσμοθεωρίας του.

Το 15ο Συνέδριο του ΚΚΕ έρχεται σε μια εποχή, όπου ο λαός της χώρας μας υποφέρει. Η ανεργία συνέχεια μεγαλώνει. Κατακτήσεις των εργαζομένων που είχαν κατοχυρωθεί με αγώνες και θυσίες περικόπτονται ή καταργούνται. Ακόμη και το δικαίωμα της σύνταξης μπαίνει σε αμφισβήτηση. Εργάτες, αγρότες, μικρομεσαίοι, δημόσιοι υπάλληλοι, νέοι, βλέπουν το μέλλον τους να διαγράφεται αβέβαιο. Ολη αυτή η κατάσταση βέβαια δε θα μείνει έτσι. Κάποια στιγμή θα μετατραπεί σε κοινωνική έκρηξη. Εδώ θα πρέπει το ΚΚΕ να είναι έτοιμο να παίξει τον πρωτοπόρο καθοδηγητικό του ρόλο. Η κοινωνική έκρηξη που είναι αναπόφευκτη πρέπει να έχει πολιτική καθοδήγηση με στόχο το σοσιαλισμό. Πρέπει, δηλαδή, να πάρει συνειδητή μορφή, γιατί αν αφεθεί μόνη της θα πάρει έναν αυθόρμητο χαρακτήρα, με αποτέλεσμα να μην πετύχει τους στόχους της και να πισωγυρίσει στην τωρινή και πιθανά χειρότερη κατάσταση. Γι' αυτό πρέπει να δημιουργηθεί ένα αντιμονοπωλιακό - αντικαπιταλιστικό - αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο, το οποίο με την πολιτική καθοδήγηση και τον πρωτοπόρο ρόλο του ΚΚΕ, θα φέρει το ποθούμενο αποτέλεσμα. Το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας μας.

Τελειώνοντας πιστεύω ότι το 15ο Συνέδριο πρέπει να κάνει αποφάσεις του τα τρία ντοκουμέντα.

Ευχαριστώ για τη φιλοξενία,

ΕΝΑΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΣ

Παρατηρήσεις στο Καταστατικό

Αρθρο 2, παράγραφος γ'. Ενταξη στο Κόμμα του δόκιμου μέλους να γίνεται με τη σύσταση δύο τακτικών μελών. Να προστεθεί: που να έχουν τουλάχιστον δύο χρόνια κομματικής ζωής, αντί για ένα.

Αρθρο 5: Για τα δικαιώματα του μέλους: Να προστεθεί μια παράγραφος, που να λέει, το κάθε μέλος να έχει δικαίωμα δευτερολογίας για οποιοδήποτε προσωπικό θέμα που θα προκύψει.

Αρθρο 41: Να προστεθεί μια παράγραφος που να λέει: κανένα μέλος του Κόμματος δεν μπορεί να είναι υποψήφιος για κανένα νομοθετικό - πολιτικό αξίωμα, εφόσον για το ίδιο αξίωμα δεν έχει εκλεγεί δύο συνεχείς φορές στην ίδια πόλη, νομό, χωριό κλπ.

Αρθρο 49: Η τελευταία παράγραφος, εκεί που λέει: "διαγράφεται από το Κόμμα το μέλος που χωρίς δικαιολογητικά, δεν πληρώνει την οικονομική του συνδρομή πάνω από 6 μήνες". Να προστεθεί και δεν παραβρίσκεται σε 5 γενικές ή έκτακτες συνελεύσεις με εξαίρεση τα υπερήλικα μέλη του Κόμματος, που αδυνατούν να ανταποκριθούν στα καθήκοντα του ενεργού μέλους και για τιμής ένεκεν, για την προσφορά τους όλα αυτά τα χρόνια στο κίνημα, να θεωρούνται παλαίμαχοι.

Επίσης, να προστεθεί ένα άρθρο, που να λέει: Για να γίνει ένα μέλος του Κόμματος επαγγελματικό στέλεχος του ΚΚΕ ή για να προσληφθεί ή εργαστεί στα γραφεία του Κόμματος ή στις επιχειρήσεις του, απαραίτητα να παίρνεται η γνώμη της ΚΟΒ που ανήκει.

ΣΤΕΛΙΟΣ ΔΙΑΒΟΛΑΚΗΣ

Προεδρείο ΔΗΚΕΒΕ Πειραιά

ΚΟΒ Αμφιάλης