Σε όλη την προσωπική μου πορεία μετά από την ενηλικίωσή μου, που πλέον είχα το δικαίωμα της πολιτικής επιλογής, κάθε φορά που πήγαινα στην κάλπη, είχα ένα δίλημμα, αν κάνω την σωστή επιλογή. Δεν κρύβω ότι το δίλημμα αυτό το τροφοδοτούσε η σταθερή εκτίμηση που είχε το ΚΚΕ για την πολιτική που καλούνται όλα τα άλλα κόμματα να εφαρμόσουν όταν έρθουν στην εξουσία, αφού πρώτα παραπλανήσουν τον ελληνικό λαό για τις αληθινές προθέσεις τους για να του αρπάξουν την ψήφο. Διαπίστωνα επανειλημμένα, όπως άλλωστε και όλος ο ελληνικός λαός, να επιβεβαιώνεται συνεχώς το ΚΚΕ στις εκτιμήσεις του, για το ποιος τελικά ωφελείται από την πολιτική που ασκούσαν όλες οι κυβερνήσεις από τη μεταπολίτευση και μετά. Οταν άρχισα τελικά να κάνω μόνος τους δικούς μου λογαριασμούς για την κατάσταση της οικονομίας και να διαπιστώνω ποιος κερδίζει και ποιος χάνει από τα πράσινα και μπλε προγράμματα λιτότητας των περασμένων δεκαετιών, τα σημερινά μνημόνια και τις «αριστερές» προτάσεις διεξόδου από αυτά, τότε άρχισα να αμφισβητώ την κάλπικη πραγματικότητα που μας σερβίρανε με τη βοήθεια όλων των στηριγμάτων της πλουτοκρατίας. Αρχισα να καταλαβαίνω την «ξύλινη» γλώσσα του ΚΚΕ για το ρόλο που έχουν στην εξαθλίωση ενός ολόκληρου λαού και όλων των λαών του κόσμου οι πολιτικές υπέρ του κεφαλαίου, οι αντιλαϊκές κατευθύνσεις της ΕΕ και οι υπέρογκοι εξοπλισμοί για τους πολεμικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ. Τότε κατάλαβα ότι η μόνη επιλογή που έχω όχι μόνο εγώ αλλά και όλος ο κόσμος της εργασίας και του μόχθου, είναι να στηρίξω και να παλέψω για να πραγματωθεί η πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ από το σάπιο σύστημα της εκμετάλλευσης που καταβροχθίζει τα όνειρα και τη ζωή των παιδιών μας αλλά και εμάς των ίδιων.