Στο φόντο της προδιαγεγραμμένης πορείας προς μια νέα καπιταλιστική κρίση, οι αντιθέσεις που οξύνονται στο εσωτερικό της ΕΕ και στο έδαφος της καπιταλιστικής ανισομετρίας, δοκιμάζοντας τη συνοχή της, όπως αποτυπώνουν και εξελίξεις όπως το Brexit, η αντιπαράθεση γύρω από τον κρατικό προϋπολογισμό της Ιταλίας, η άνοδος αστικών πολιτικών δυνάμεων που επιχειρούν να επαναδιαπραγματευτούν για λογαριασμό των αστικών τους τάξεων τους όρους συμμετοχής στην ιμπεριαλιστική ένωση, ενόψει και των επερχόμενων ευρωεκλογών φέρνουν ξανά στο προσκήνιο τη συζήτηση για το μέλλον της ΕΕ.

Οι αντιθέσεις αυτές και οι αντιπαραθέσεις, μάλιστα, «μασκαρεύονται» από αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις - όπως π.χ. κάνει κατά κόρον ο ΣΥΡΙΖΑ στη χώρα μας - ως μια αντιπαράθεση μεταξύ «προοδευτικών» και «αντιδραστικών» δυνάμεων, σε μια προσπάθεια να στρατευτούν οι λαοί κάτω από τις σημαίες του ενός ή του άλλου στρατοπέδου στις αστικές αντιπαραθέσεις.

Στην πραγματικότητα, βέβαια, οι εξελίξεις δείχνουν το ακριβώς αντίθετο. Τα σχέδια για τη θωράκιση της κερδοφορίας των μονοπωλίων της ΕΕ ενόψει των επερχόμενων «κλυδωνισμών», μέσα από την παραπέρα επίθεση στην εργατική τάξη και τους λαούς, όπως και τα σχετικά με αυτά σχέδια που αφορούν την όξυνση της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας, στοιχεία των οποίων παρουσιάζει παρακάτω ο «Ριζοσπάστης», αποδεικνύουν ότι ο αντιδραστικός χαρακτήρας της ΕΕ ως ένωσης των μονοπωλίων είναι ανεπίστρεπτος. Η ΕΕ όχι μόνο δεν μπορεί να γίνει φιλεργατική ή φιλολαϊκή, όπως ισχυρίζονται αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις, αλλά θα γίνεται συνεχώς πιο αντιδραστική και επιθετική απέναντι στους λαούς.

Ο ελληνικός λαός μπορεί και πρέπει με τη θέληση και τη δράση του να επιλέξει την έξοδο της χώρας από την ΕΕ, να βάλει αυτόν το στόχο στην προμετωπίδα των συνθημάτων του, διεκδικώντας ταυτόχρονα τα κλειδιά της οικονομίας και της εξουσίας. Αυτό, και όχι η μάταιη προσπάθεια για τον «εξανθρωπισμό» του συστήματος και της ιμπεριαλιστικής ένωσης, αποτελεί τη μόνη πραγματική εναλλακτική προς όφελός του και αξίζει κάθε θυσία.