Το 'χει σύστημα αυτή η κυβέρνηση, πρώτα τα ΜΑΤ να χτυπάνε όποιον διαδηλώνει και μετά η ίδια να χύνει κροκοδείλια δάκρυα, μεταθέτοντας τις ευθύνες της στην αστυνομία και συνήθως σε χαμηλόβαθμα στελέχη της. Το ίδιο έγινε και την Παρασκευή, όταν τα ΜΑΤ φλόμωσαν τους απεργούς εκπαιδευτικούς στα χημικά, ρίχνοντας μάλιστα «στα τυφλά» εναντίον τους, με αποτέλεσμα να τραυματιστούν η συνδικαλίστρια του ΠΑΜΕ και μέλος του ΔΣ της ΔΟΕ Θ. Δριμάλα και σοβαρότερα ο βουλευτής του ΚΚΕ Γ. Δελής. Πρώτη η υπουργός Προστασίας του Πολίτη και στη συνέχεια άλλα στελέχη της κυβέρνησης κατήγγειλαν την επίθεση, διατάσσοντας μάλιστα ΕΔΕ, προκειμένου να θολώσουν τα νερά. Η κοροϊδία πάει σύννεφο. Τα ίδια έλεγε ο Τόσκας, όταν τον Γενάρη του 2016 τα ΜΑΤ έδερναν εργαζόμενους και συνταξιούχους έξω από τη Βουλή. Τα ίδια κι όταν τον Οκτώβρη του ίδιου χρόνου οι συνταξιούχοι γίνονταν ξανά θύματα της κυβερνητικής καταστολής κοντά στο Μέγαρο Μαξίμου. Τα ίδια πάνω - κάτω ακούστηκαν από την κυβέρνηση και όταν τα ΜΑΤ ξέσπασαν σε βάρος φοιτητών και εργαζομένων, για να υπερασπιστούν το άγαλμα - σύμβολο του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, του Χάρι Τρούμαν. Τα ίδια και μετά τις επιθέσεις σε βάρος όποιου διαδηλώνει ενάντια στις κατασχέσεις λαϊκών κατοικιών. Η καταστολή είναι αναγκαίο συμπλήρωμα της αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης, η οποία, όπως και οι προηγούμενες, εναλλάσσει το καρότο με το μαστίγιο απέναντι στο λαό, καταγράφοντας «υψηλές επιδόσεις» και σ' αυτόν τον τομέα.