Αφορμή για μια συζήτηση εφ' όλης της ύλης για το σχολείο που έχουν ανάγκη οι εργαζόμενοι και τα παιδιά τους, για τα συμπεράσματα που βγαίνουν από τις μαχητικές και μαζικές κινητοποιήσεις εκπαιδευτικών - γονιών - μαθητών ενάντια στον αντιδραστικό νόμο της ΝΔ για την Εκπαίδευση, αλλά και για την πείρα από την ανάπτυξη της δράσης την περίοδο της πανδημίας, ήταν η σύσκεψη της Τομεακής Οργάνωσης Εκπαιδευτικών Αττικής του ΚΚΕ, το περασμένο Σάββατο.

Ομιλήτρια στην εκδήλωση ήταν η Λουίζα Ράζου, μέλος του ΠΓ της ΚΕ και Γραμματέας της ΕΠ της ΚΟ Αττικής του Κόμματος, και αναφέρθηκε μεταξύ άλλων στις αξιώσεις των βιομηχάνων, οι οποίες όπως είπε «είχαν την τιμητική τους» στον πρόσφατο νόμο της ΝΔ. Η Λ. Ράζου θύμισε ότι ο νέος πρόεδρος του ΣΕΒ εξέφρασε πρόσφατα την ανησυχία του για το γεγονός ότι «η κοινωνία συχνά δεν αγκαλιάζει, δεν εμπιστεύεται την επιχειρηματικότητα» και γι' αυτό συνέστησε «να γίνει μόδα η επιχειρηματικότητα στη νεολαία, να παντρευτεί με το εκπαιδευτικό μας σύστημα...». Και όπως εξήγησε η Λ. Ράζου, το σχολείο που θέλουν οι βιομήχανοι «έχει ανάγκη από εκπαιδευτικούς που θα αγνοούν τις μορφωτικές ανάγκες των μαθητών τους, που θα αποδέχονται η πληροφορία και η δεξιότητα να αντικαταστήσουν την έννοια και το περιεχόμενο της γνώσης και της μόρφωσης. Γι' αυτό θα δουλεύουν, θα αξιολογούνται και θα πληρώνονται αναλόγως ώστε να υπηρετούνται οι αρχές της ευελιξίας, της ατομικής εξέλιξης, του ανταγωνισμού για το καλό του συστήματος που στον πυρήνα του έχει την εκμετάλλευση και το κέρδος».

Συνεχίζοντας ανέδειξε ότι «οι συνεχόμενες αντιδραστικές αλλαγές στο σχολείο, σε όλες τις βαθμίδες της Εκπαίδευσης, από όλες τις κυβερνήσεις διαχρονικά, υπηρέτησαν τον ίδιο στόχο, να βγάζουν αποφοίτους που σαν εργατικό και επιστημονικό προσωπικό θα εντάσσονται στην παραγωγική διαδικασία με βάση τις ιεραρχήσεις και τις προτεραιότητες για την κερδοφορία του κεφαλαίου.

Γι' αυτό και η μία εκπαιδευτική μεταρρύθμιση μετά την άλλη κάνουν ταχύτερα βήματα στον αντιπαιδαγωγικό κατήφορο που παρασύρει στον Καιάδα τις μορφωτικές ανάγκες των παιδιών του εργαζόμενου λαού. Αυτές οι αντιδραστικές αλλαγές έχουν και το "αριστερό" τους άλλοθι, αφού στην ίδια κατεύθυνση ήταν και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Η Κεραμέως πήρε τη σκυτάλη από τον Γαβρόγλου».

«Απέναντι σε αυτούς τους σχεδιασμούς και τις επιδιώξεις στάθηκε σθεναρά το ΚΚΕ με τις δυνάμεις του στους χώρους της Εκπαίδευσης», που «αποκάλυψε και διεκδίκησε», που «είχε και έχει διαμορφωμένες προτάσεις για το σχολείο και τον εκπαιδευτικό των λαϊκών αναγκών», τόνισε η Λ. Ράζου και πρόσθεσε: «Αυτές οι προτάσεις απορρέουν από τη στρατηγική αντίληψη του Κόμματος ότι απέναντι στην καπιταλιστική βαρβαρότητα υπάρχει αντίπαλο δέος, υπάρχει ελπιδοφόρο μέλλον για την εργατική τάξη και τα παιδιά της. Είναι η σοσιαλιστική οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας, που σκοπό της έχει την ικανοποίηση των διευρυμένων κοινωνικών αναγκών. Στο σχολείο αυτής της κοινωνίας, μαζί με την Εκθεση, τα Μαθηματικά, τη Φυσική και τη Χημεία, έχουν θέση σημαντική η αισθητική αγωγή, τα καλλιτεχνικά μαθήματα, η άθληση, ο χορός και ό,τι κάνει καλύτερο και πιο ολοκληρωμένο τον άνθρωπο».

Με βάση τα παραπάνω, και αναφερόμενη στη δράση που ανέπτυξαν οι κομμουνιστές και άλλοι πρωτοπόροι αγωνιστές εκπαιδευτικοί στο κίνημα, με πλαίσιο που έχει διαμορφώσει το ΠΑΜΕ, τόνισε χαρακτηριστικά ότι «έδωσαν και δίνουν τη μάχη για να στηριχτούν οι συνάδελφοί τους, και πρώτα και κύρια οι μαθητές τους. Αντιστάθηκαν σθεναρά στο να γίνει το μάθημα τηλεριάλιτι, αξιοποίησαν όλα τα μέσα για να είναι κοντά στους μαθητές τους την περίοδο της πανδημίας. Στήριξαν σωστά αιτήματα των γονιών για τη λειτουργία του σχολείου σε συνθήκες πανδημίας. Σωστά ανέδειξαν ότι η αναστολή της λειτουργίας του σχολείου δεν σημαίνει αναστολή του παιδαγωγικού ρόλου του δασκάλου, πολύ περισσότερο δεν σημαίνει αναστολή της πολιτικής και συνδικαλιστικής δράσης, όπως φανερά επιδίωκαν η κυβέρνηση, η υπουργός Παιδείας, άλλες πολιτικές δυνάμεις όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που προκλητικά έβαλε πλάτη στην πολιτική της ΝΔ με το ανεκδιήγητο "Θα λογαριαστούμε μετά"».

Αναφερόμενη στις κινητοποιήσεις που πραγματοποιήθηκαν ενάντια στο νομοσχέδιο της ΝΔ, ξεχώρισε το θετικό γεγονός ότι «αναδείχθηκαν ορισμένα, έστω εμβρυακά χαρακτηριστικά μιας πιο ουσιαστικής και μαχητικής συμπόρευσης μαθητών - εκπαιδευτικών - γονιών, με κοινές πρωτοβουλίες και κινητοποιήσεις σε δήμους και υπουργεία, στα κεντρικά συλλαλητήρια. Αυτή η συμπόρευση είναι χτύπημα στο συντεχνιασμό που καλλιεργούν οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες του κλάδου σας, όπως πολύ καλά γνωρίζετε. Που βέβαια τον αξιοποιούν και οι κυβερνήσεις, ώστε να καλλιεργούν τον "κοινωνικό αυτοματισμό" και για όλα τα κακά του σχολειού δείχνουν με το δάχτυλο τον "τεμπέλη και ανεπρόκοπο" δάσκαλο».

Στη συνέχεια η Λ. Ράζου στάθηκε στην εξέλιξη της καπιταλιστικής κρίσης και των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στη Μεσόγειο και ευρύτερα, στην αναδιάταξη συμμαχιών ανάμεσα σε καπιταλιστικά κράτη, στην αντιμετώπιση των τουρκικών επιδιώξεων στην περιοχή από τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ, της Ρωσίας και άλλων. Επίσης στη στάση της ελληνικής αστικής τάξης και τις επιδιώξεις της, που όπως είπε «καθόλου δεν κατοχυρώνει τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, ούτε εξασφαλίζει την ειρήνη και τη συνεργασία μεταξύ των λαών της περιοχής». Υπογράμμισε ότι αυτά τα ζητήματα «δεν είναι "άλλα" θέματα, που δεν πρέπει να περνούν την πόρτα των σχολείων, όπως ισχυρίζονται διάφορες δυνάμεις και βέβαια οι μηχανισμοί του συστήματος».

Ανέδειξε την υποχρέωση και το καθήκον που έχουν «οι κομμουνιστές εκπαιδευτικοί και άλλοι που εμφορούνται από προοδευτικές ριζοσπαστικές ιδέες, που έλκουν την καταγωγή τους ή εμπνέονται από τις αγωνιστικές ριζοσπαστικές παραδόσεις του εργατικού - λαϊκού κινήματος στη χώρα μας, να πρωτοστατήσουν ώστε ένας νέος άνεμος πολιτικοποίησης να πνεύσει μέσα στους χώρους της Εκπαίδευσης».

Συνεχίζοντας και αφού μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στην πολιτική που φορτώνει τα βάρη της κρίσης στους εργαζόμενους, τόνισε ότι «απέναντι στα κόμματα και τις κυβερνήσεις του κεφαλαίου, απέναντι στο αστικό κράτος και τους θεσμούς του, είναι αναγκαίο όσο ποτέ να καλλιεργηθεί η αμφισβήτηση, να αναδειχθεί η λαϊκή θέληση για χειραφέτηση και μαζική λαϊκή δράση. Το ΚΚΕ και θέλει και μπορεί να βάλει πλάτη σε μία τέτοια κατεύθυνση. Η διαχρονική συνέπεια και σταθερότητά του πηγάζει από την ακλόνητη πεποίθησή του ότι οι παραγωγοί όλου του πλούτου έχουν τη δύναμη και μπορούν να αλλάξουν τα πάντα, ότι ρεαλιστική απάντηση απέναντι στην καπιταλιστική βαρβαρότητα είναι ο σοσιαλισμός».