Το ζήτημα της κινητοποίησης του κρατικού μηχανισμού για την αντιμετώπιση «έκτακτων» καταστάσεων είναι κατ' εξοχήν πολιτικό και ιδεολογικό. Ακριβώς γι' αυτό κυβερνώντες και ΜΜΕ στην προσπάθειά τους να περιφρουρήσουν την κυρίαρχη νεοφιλελεύθερη πολιτική, μεταθέτουν αλλού το πρόβλημα και διαχέουν προς τα κάτω και τελικά στο δύσμοιρο «πολίτη» τις (δικές τους βέβαια) ευθύνες! Χρησιμοποιούν πλήθος από δικαιολογίες και παραμύθια, αλλά όλα έχουν ένα κοινό παρονομαστή: Ξεχάστε το κράτος αρωγό και προστάτη των λαϊκών μαζών -Το κράτος υπάρχει για να περιφρουρεί τα υψηλά συμφέροντα του συστήματος.

«

Το κράτος δεν είναι επιχειρηματίας»! Το επιχείρημα (ακούστηκε και πρόσφατα από τα χείλη του Ν. Χριστοδουλάκη) έχει χρησιμοποιηθεί κατά κόρον προκειμένου να δικαιολογηθούν οι ιδιωτικοποιήσεις και η εκποίηση της κρατικής περιουσίας. Μετά από δέκα τουλάχιστον χρόνια συστηματικού «ξηλώματος» του κρατικού μηχανισμού (ο οποίος βέβαια και πριν είχε τα χάλια του) είναι φανερό ότι η (όποια) κυβέρνηση ακόμα και αν ήθελε δε διαθέτει σοβαρά εργαλεία για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα, χρονίζοντα και έκτακτα. Τα πράγματα βέβαια θα είναι πολύ χειρότερα όταν τελειώσει, εντός του 2002, η πλήρης ιδιωτικοποίηση των ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, η απελευθέρωση των αγορών κοκ. (Είναι εύκολο να φανταστεί κάποιος τι θα έκαναν -και τι θα κάνουν- οι ιδιωτικές ΔΕΗ σε μια κατάσταση όπως αυτή των τελευταίων ημερών. Ο,τι έκαναν και τα αφεντικά του ιδιωτικού αεροδρομίου των Σπάτων...).

«

Το κράτος και η δημόσια διοίκηση πρέπει να δουλεύει με κριτήρια κόστους - οφέλους». Το επιχείρημα αυτό χρησιμοποιήθηκε με ένταση τα προηγούμενα χρόνια προκειμένου να υπάρξει άγριο «τσεκούρι» στις κρατικές δαπάνες με κοινωφελές αντίκρισμα, να μεταφερθούν στον ιδιωτικό τομέα πλήθος «μη αποδοτικών» τάχα λειτουργιών του κρατικού μηχανισμού, να γίνουν πιο ακριβές οι παρεχόμενες υπηρεσίες κοκ. Στη βάση αυτής της παραπάνω λογικής δεν «πρέπει» το κράτος να προνοεί για την αντιμετώπιση «ακραίων» καταστάσεων που μπορεί να συμβούν σε πέντε, δέκα ή περισσότερα χρόνια. Δεν πρέπει, με άλλα λόγια, να διατίθενται κονδύλια για ακραίες χιονοπτώσεις, ακραίες πλημμύρες, ακραίες πυρκαγιές, ακραίους σεισμούς κλπ. Αντίθετα, πρέπει να διαλυθεί η ΜΟΜΑ, ώστε να αναλάβουν τα πάντα οι μεγαλοεργολάβοι, να συρρικνωθεί η ΔΕΗ, ο ΟΣΕ και άλλες δημόσιες υπηρεσίες και τελικά να μείνει το «κράτος - στρατηγείο» (χωρίς μάχιμη πολεμική μηχανή βέβαια). Αντίθετα το κράτος είναι πραγματικά πανέτοιμο όταν πρόκειται να αντιμετωπίσει «ακραίες» κοινωνικές εξεγέρσεις «ανεξαρτήτως καιρού»...

Συμπέρασμα; Οταν ο Κ. Σημίτης δηλώνει ότι είναι ικανοποιημένος από την κινητοποίηση του κρατικού μηχανισμού δεν υποκρίνεται. Γνωρίζει ότι από αυτόν τον κρατικό μηχανισμό, για τα χάλια του οποίου η δική του κυβέρνηση έχει σημαντικότατες ευθύνες, δεν μπορεί να περιμένει περισσότερα. Εργο του ίδιου είναι αυτό να το συνειδητοποιήσουν και το αποδεχτούν μοιρολατρικά οι πολίτες. Και αυτό ακριβώς είναι το μήνυμα που έστειλε. Γιατί όταν είναι ικανοποιημένος από αυτή την απόδοση της κρατικής μηχανής και της κυβέρνησής του, σημαίνει απλά ότι δεν περιμένει ούτε αξιώνει τίποτα περισσότερο. Το ζήτημα είναι οι εργαζόμενοι και οι λαϊκές μάζες θα υποταχθούν στη μοίρα που «οι πάνω» τους ετοιμάζουν ή θα φροντίσουν με τον αγώνα τους και το Μέτωπό τους να τους στείλουν στα αζήτητα της ιστορίας;