Αντίστοιχα, κέντρα εμβολιασμού στήνονται στα υποστελεχωμένα δημόσια νοσοκομεία, «τεντώνοντας» τους εξουθενωμένους υγειονομικούς, συχνά με όρους που αυξάνουν τους κινδύνους συγχρωτισμού και διασποράς. Κι όλα αυτά ενώ οι εμβολιασμοί διεξάγονται ακόμα με ρυθμούς χελώνας, λόγω και των ελλείψεων και καθυστερήσεων στην παράδοση των εμβολίων, η παραγωγή και η διανομή των οποίων υποτάσσονται στο κυνήγι του κέρδους και τους καπιταλιστικούς ανταγωνισμούς. Δεν εμβολιάζουν ακόμα ούτε 20.000 ανθρώπους τη μέρα και καταγράφονται όλες αυτές οι συνέπειες στην ΠΦΥ και τα νοσοκομεία. Δηλαδή, αν εμβολιάζονταν 2 εκατ. το μήνα, όπως έλεγε ο «εθνικός στρατηγικός σχεδιασμός» της κυβέρνησης, τι ακριβώς θα γινόταν; Απ' όλες τις πλευρές επιβεβαιώνεται ότι όσο δεν παίρνονται άμεσα μέτρα πραγματικής θωράκισης του δημόσιου συστήματος Υγείας, και η πανδημία δεν αντιμετωπίζεται και η κρίσιμη διαδικασία του εμβολιασμού υπονομεύεται.