Αρχικά θέλω να δηλώσω τη συμφωνία μου με τις Θέσεις συνολικά. Μου αρέσει που μπαίνουν όλα τα ζητήματα ανοιχτά και καθαρά. Αυτό δημιουργεί προϋποθέσεις ώστε να γίνει η συζήτηση πιο ουσιαστική, άρα και πιο αποτελεσματική.

Θέλω να καταπιαστώ με ορισμένες πλευρές της καθοδηγητικής δουλειάς, καίρια υπόθεση για τη δράση του Κόμματος.

Ο ρόλος των ΤΕ μάς έχει απασχολήσει σταθερά τα τελευταία χρόνια, ως κρίκος για την καθοδήγηση των ΚΟΒ. Θεωρώ ότι σε επίπεδο ΤΓ έχουμε αναμετρηθεί με διάφορες δυσκολίες βελτιώνοντας το πολιτικό περιεχόμενο της συζήτησης, που εκφράζεται και στην επεξεργασία της πολιτικής μας και των αιτημάτων ανά χώρο. Παρ' όλα αυτά, υπάρχουν πολλά περιθώρια ακόμη. Είναι ανάγκη να εντείνουμε και την καθεαυτό ιδεολογική συζήτηση, να μη λυπόμαστε τον χρόνο που απαιτείται για την προετοιμασία σε σχέση με το διάβασμα και τις συνεδριάσεις, παρά τα ομολογουμένως πολλά τρέχοντα καθήκοντα.

Εξίσου σημαντική, κατά τη γνώμη μου, είναι η συμβολή κάθε στελέχους στη συζήτηση στα Οργανα, όχι μόνο από την άποψη της τοποθέτησης - που με ευθύνη χρειάζεται να είναι δουλεμένη, συνοπτική και εύστοχη για να βοηθάει και τα υπόλοιπα μέλη του Οργάνου - αλλά και από την άποψη της ενασχόλησης με το Οργανο, για παράδειγμα να φέρνει θέματα προς συζήτηση, να συνεργάζεται και απευθείας με άλλα μέλη του Οργάνου για ένα μέτωπο ή μια δουλειά.

Κυρίως όμως από την άποψη της μεταφοράς πείρας, τον τρόπο δουλειάς και τα συμπεράσματα. Η γενίκευση της πείρας είναι ζητούμενο. Αυτό το στοιχείο μπορεί να λύσει διάφορες σημαντικές πλευρές, όπως το να γίνεται κάθε στέλεχος πιο αποτελεσματικό, το να δουλεύει έχοντας συνολική ευθύνη και συμβολή και όχι στενά γύρω από τις χρεώσεις του, το να σπάει ο συμβιβασμός με δυσκολίες που πιθανόν συναντάει σε έναν χώρο ή μια ΚΟΒ. Για παράδειγμα, η θετική πείρα που καταγράφει μία ΚΟΒ, να μη νοείται ως εξαίρεση. Αλλά η πείρα της να γίνεται συμπέρασμα που μπορεί να αξιοποιηθεί και σε άλλες ΚΟΒ, όχι βέβαια μηχανιστικά αλλά λαμβάνοντας υπόψη τις συνθήκες σε κάθε χώρο.

Μπορεί τα παραπάνω να δουλεύονται και να κατακτιούνται σε επίπεδο Γραφείων, όμως παραμένουν σαν στόχος για τις Επιτροπές (ΤΕ, ΕΠ). Ξεχωρίζω την ανάγκη να ξεπεραστεί ένα πνεύμα συζήτησης «εκπροσώπων οργανώσεων». Οι Επιτροπές κυρίως μέσα από τη δράση πρέπει να δουλεύουν σαν ενιαία ομάδα καθοδηγητών μιας περιοχής, ενός τομέα κ.τ.λ. Αυτό, ασφαλώς, σε κάποιο βαθμό μπορεί να το εξασφαλίσει το περιεχόμενο της συζήτησης, όμως παράλληλα πρέπει να δημιουργούνται από τα μέλη των Γραφείων και άλλες προϋποθέσεις, όπως η τακτική συνεργασία για τα θέματα που συζητά το Γραφείο, ειδικά με τα άμεσα εμπλεκόμενα μέλη των ΤΕ ή ΕΠ, η σχεδιασμένη συνεργασία γύρω από θέματα, όπως κάποια μέλη τους που ασχολούνται με τον ίδιο κλάδο, ακόμη και αν είναι σε άλλους νομούς.

Τέλος, σε σχέση με τα Οργανα, νομίζω ότι το βάσανο της πολυχρέωσης παραμένει εμπόδιο πολλές φορές στην ουσιαστική και αποτελεσματική ενασχόληση με ένα ζήτημα. Βέβαια, αυτά δεν λύνονται μαγικά και η πραγματική λύση είναι το να «έχεις χέρια» και μάλιστα «δουλεμένα». Ομως, όσο παλεύουμε αυτό χρειάζεται να είμαστε πιο προσεκτικοί στις χρεώσεις και στην οργανωτική διάταξη, στοιχείο που δεν είναι το πρώτο θέμα, όμως μπορεί να απελευθερώσει δυνάμεις σε κάθε φάση και να ανοίξει δρόμους.

Είναι πολύ ουσιαστικά όσα αναφέρονται στη θέση 27 για τις ΚΟΒ. Η ΚΟΒ θέλουμε να είναι ένα επιτελείο στον χώρο της. Επομένως, χρειάζεται να βάλουμε στο χαρτί για να φτιαχτεί «ο χάρτης» του: Τι έχουμε από δυνάμεις, τι απασχολεί τον κόσμο - όχι μόνο στον χώρο δουλειάς αλλά και συνολικά, κοινωνικά, τι υπάρχει στο κίνημα για να μπούμε, να οργανώσουμε, τι δεν υπάρχει και πρέπει να μπούμε μπροστά για να το φτιάξουμε, αυτά που απασχολούν πώς θα διατυπωθούν σε διεκδικήσεις και μέσα από ποιο φορέα, το Κόμμα τι συζήτηση θα ανοίξει, όχι μόνο γύρω από οξυμένα προβλήματα, αλλά συνολικά με βάση τον κλάδο ή την περιοχή για να εδραιώσει τη δική μας λογική, να βοηθήσει να εμβαθύνει τη σκέψη του κόσμου πολιτικά.

Για παράδειγμα, σε μια περιοχή που υπάρχουν πολλά σχολεία μια εδαφική ΚΟΒ που έχει την ευθύνη, δεν μπορεί απλά να αναδείξει τις ευθύνες της κυβέρνησης που δεν καλύπτει τα αναγκαία μέσα για την τηλεκπαίδευση αλλά ακόμη και ανεξάρτητα από τα προβλήματα, χρειάζεται να ανοίξει τη συζήτηση για το τι μαθαίνουν τα παιδιά μας και με τι όρους. Αλλωστε, αυτό θα έχει βάλει άλλα κριτήρια στη σκέψη των γονιών ώστε να κατανοήσουν και το γιατί πρέπει να παλέψουν για ισότιμη πρόσβαση των παιδιών στην Εκπαίδευση.

Ασφαλώς, για τη δουλειά των ΚΟΒ υπάρχουν προϋποθέσεις και κυρίως πολλές απαιτήσεις από τη δουλειά των στελεχών και των Οργάνων.

Το καλό ιδεολογικό και πολιτικό επίπεδο των στελεχών είναι εκ των ων ουκ άνευ. Το ότι η μόρφωση των κομμουνιστών είναι συλλογική υπόθεση του Κόμματος δεν αναιρεί καθόλου την αναντικατάστατη ατομική και ακούραστη προσωπική προσπάθεια για αυτομόρφωση.

Η καλή γνώση του χώρου ευθύνης, που εξασφαλίζεται τόσο με την καλή παρακολούθηση των εξελίξεων και την καταγραφή στοιχείων όσο και με το ανακάτεμα προσωπικά με κόσμο.

Η ευθύνη του κάθε στελέχους προφανώς δεν είναι να συνθέτει ένα παζλ από δουλειές και διαθέσιμο κόσμο με βάση το σχέδιο παρέμβασης, αλλά να διαπαιδαγωγεί και να διαπαιδαγωγείται. Η αντιμετώπιση του κάθε κομματικού μέλους ως μιας ξεχωριστής προσωπικότητας, με ξεχωριστές δυνατότητες και ανάγκες, είναι σημαντική πλευρά. Η ατομική ενασχόληση και καθοδήγηση - χωρίς ταμπέλες και εύκολα συμπεράσματα - μπορεί να βοηθήσει τον κάθε σύντροφο να ξεμπλοκάρει στη δράση και να ανεβάσει την προσφορά του. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι, για παράδειγμα, σε μια εδαφική ΚΟΒ που τα μέλη του Κόμματος μπορεί να είναι εντελώς ετερόκλητος κόσμος (φοιτητές, νέοι γονείς, συνταξιούχοι) το στέλεχος πρέπει να κάνει πολύ διαφορετική δουλειά με κάθε σύντροφο, ώστε παρά τις διαφορετικές αφετηρίες και αναφορές όλα τα μέλη του Κόμματος να γίνονται μια γροθιά, μια δυνατή ομάδα που δρα σε έναν χώρο. Δηλαδή, τον νέο γονιό κομμουνιστή να τον πείσει και να τον μάθει να μεγαλώνει τα παιδιά του με τα ιδανικά μας, τον σύντροφο που είναι σε τηλεργασία να τον πείσει να μην το βάλει κάτω και να παλέψει την απομόνωση και τον εγκλεισμό, τον σύντροφο συνταξιούχο ότι έχει ακόμη πολλά να προσφέρει, και ούτω καθεξής.

Ολα τα παραπάνω, κατά τη γνώμη μου, μπορούν να συμβάλλουν ώστε κάθε μέλος του Κόμματος να κερδίζεται συνολικά. Η επιλογή της ένταξης στο Κόμμα είναι συνειδητή απόφαση κάποιου να ενταχθεί στην πάλη για την επαναστατική ανατροπή, όμως η διαπαιδαγώγηση ενός επαναστάτη είναι μια καθημερινή και απαιτητική δουλειά που μπορεί να κατορθωθεί μέσα στη συλλογική δουλειά του Κόμματος.