Οι Θέσεις της ΚΕ αναφέρονται στην ταξική διάρθρωση της ελληνικής κοινωνίας, με στοιχεία και πίνακες συγκεκριμένους. Αυτά βοηθούν ώστε να αναδειχτεί ακόμα πιο καθαρά η ταξική αντίθεση ανάμεσα στην αστική και εργατική τάξη κατά κύριο λόγο, που αποτυπώνουν οι συσχετισμοί μέσα σε αυτήν.

Οι σχετικοί πίνακες της ΕΛΣΤΑΤ δίνουν αναλυτικά στοιχεία για τις κοινωνικές ομάδες και τη διαμόρφωση της πληθυσμιακής τους μεταβλητότητας στην προηγούμενη 20ετία, από το 2000 μέχρι το 2020.

Εχει μια αξία να συνεκτιμήσουμε και την πληθυσμιακή σχετικότητα μεταξύ των κοινωνικών ομάδων, τους διαμορφωνόμενους συσχετισμούς, που, χωρίς να αλλάζουν την κατάσταση πολύ σημαντικά μέσα στην 20ετία αυτή, δείχνουν όμως και κάποιες τάσεις, που στο άμεσο και βραχυπρόθεσμο μέλλον πιθανόν θα παίξουν σοβαρό ρόλο στην εξέλιξη της ταξικής διαπάλης, θα επηρεάσουν τις δυνατότητες και τους συσχετισμούς στο εσωτερικό της σχηματοποιούμενης κοινωνικής συμμαχίας της εργατικής τάξης με τους κοινωνικούς εν δυνάμει συμμάχους της μέσα στα άλλα λαϊκά στρώματα.

Στους πίνακες 1 και 3 (Θ. 4-5) οι συσχετισμοί που αποτυπώνονται από το 2000 μέχρι και το 2019 με βάση τον Δυνητικά Ενεργό Πληθυσμό (ΔΕΠ) της χώρας είναι οι εξής:

α) Το 2000 οι μισθωτοί (εργατική τάξη και εργαζόμενοι κάθε κατηγορίας έναντι μισθού) αποτελούσαν το 29,09% του ΔΕΠ (8,18 εκατ.), οι αυτοαπασχολούμενοι (α/α) το 12,09% και οι εργοδότες το 4,03%.

β) Το 2019 τα ποσοστά (με ΔΕΠ 7,93 εκατ.) διαμορφώθηκαν αντίστοιχα ως εξής: Μισθωτοί 33,54%, α/α 10,51% και εργοδότες 3,64%.

Ενώ λοιπόν ο ΔΕΠ μέσα στην 20ετία μειώθηκε κατά 3,06% (λόγω της οικονομικής κρίσης, της μείωσης του γενικού πληθυσμού κατά 300.000, της μαζικής συνταξιοδότησης εργαζομένων, της αύξησης των ηλικίας πάνω από 74 χρόνια και της μετανάστευσης εκατοντάδων χιλιάδων νέων στο εξωτερικό, της συρρίκνωσης της οικονομικής δραστηριότητας - μείωση του ΑΕΠ στο ίδιο διάστημα κατά 22,53%), οι μισθωτοί αυξήθηκαν ποσοστιαία (ανεξάρτητα από τις μορφές των εργασιακών σχέσεων) κατά 4,45 μονάδες, ενώ οι α/α και ειδικά οι εργοδότες μειώθηκαν κατά 1,58 και 0,39 αντίστοιχα. Αν υπολογίσουμε πως αρκετές χιλιάδες μισθωτοί με μπλοκάκι ή άλλες τέτοιες μορφές απασχόλησης θεωρούνται α/α, εντασσόμενοι πλασματικά στην κατηγορία αυτή, τότε οι μισθωτοί είναι ακόμα περισσότεροι, ενώ αντίστοιχα το πραγματικό πλήθος και ποσοστό των α/α στον ΔΕΠ είναι μικρότερα. Και βέβαια να σημειωθεί πως οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο γενικά μειώθηκαν από το 2009 έως το 2019 κατά 35.600 περίπου. Επίσης οι άνεργοι στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι εργατική τάξη και εργαζόμενοι.

Ακόμη από τους εργοδότες ιδιοκτήτες πολύ μικρών επιχειρήσεων που απασχολούν χοντρικά 1 - 3 μισθωτούς εργαζόμενους, ένα σημαντικό ποσοστό τους μπορεί να θεωρηθεί δυνητικά ομάδα υπό ένταξη στην κοινωνική συμμαχία. Επίσης μπορεί να υπάρξει μια επιπλέον μείωση των α/α και πολύ μικρών επιχειρηματιών, που δεν θα αντέξουν λόγω κρίσης, όπως «πρόβλεψε» ο υφ. Εργασίας Π. Τσακλόγλου στο πρόσφατο Συμβούλιο Υπουργών Εργασίας της ΕΕ, αλλά και το Σχέδιο Ανάκαμψης με την πριμοδοτούμενη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση κεφαλαίου.

Σημειώνεται δηλαδή μια τάση αύξησης της πληθυσμιακής διαφοράς και του συσχετισμού ανάμεσα στην εργατική τάξη και τους εργαζόμενους στο σύνολό τους, από τη μια μεριά, και την αστική τάξη, από την άλλη. Εχουμε μια ποσοστιαία ενίσχυση της εργατικής τάξης στη μάζα του ΔΕΠ, που υποχρεώνει το Κόμμα να δουλέψει με επιπρόσθετη και πιο μελετημένη στοχοπροσήλωση στους κλάδους και χώρους όπου θα στρέψουμε την προσοχή της δράσης μας. Υπάρχουν βέβαια τα υψηλόμισθα στελέχη επιχειρήσεων/μισθωτοί, αλλά στη μάζα των μισθωτών συνολικά θα είναι πολύ λίγοι, δεν ανατρέπουν το συσχετισμό υπέρ των απλών εργαζομένων.

Η ένταση αυτής της ταξικής διαφοράς αποτυπώνεται στον πίνακα 7, όπου στους κλάδους της παραγωγής αξίας οι μισθωτοί καλύπτουν ποσοστό της απασχόλησης πάνω από 80%.

Στη βάση αυτή ένα επιπλέον στοιχείο που πρέπει να πάρουμε υπόψη μας, αφού αναφερόμαστε και εξετάζουμε τη δουλειά μας στην εργατική τάξη κατά κύριο λόγο, είναι η κατάσταση που θα διαμορφωθεί, στο βαθμό που οι σχεδιασμοί των επιτελείων της αστικής τάξης υλοποιηθούν σε βάθος χρόνου, όσον αφορά την ανάπτυξη της καπιταλιστικής οικονομίας, των επενδυτικών στοχεύσεων, που ήδη σε ένα βαθμό προωθούνται (Σχέδιο Ανάκαμψης). Εχουν ξεκινήσει επενδύσεις από μεγάλα μονοπώλια (MICROSOFT - COSCO), εξαγοράζονται και μπαίνουν σε πραγματική λειτουργία ή αυτή ενισχύεται δυναμικά σε λιμάνια, ναυπηγεία (Νεώριο Σύρου, Ελευσίνα, Σκαραμαγκάς, Θεσσαλονίκη, Αλεξανδρούπολη, Καβάλα, Βόλος - Αμερικανοί - ONEX), πιθανόν να προχωρήσει η παραγωγή ηλεκτρικών αυτοκινήτων, να ενεργοποιηθεί σοβαρά η ΛΑΡΚΟ αφού ιδιωτικοποιηθεί, οι επενδύσεις στην «πράσινη» Ενέργεια και γενικά στην Ενέργεια (έκδηλο το αμερικανικό ενδιαφέρον όπως έχει διαμηνύσει ο Πάιατ) και άλλοι τέτοιοι στόχοι.

Τα στοιχεία αυτά δείχνουν πως αυτό που λέει το ΚΚΕ, ότι η κοινωνία μας είναι ταξικά διαρθρωμένη, ότι υπάρχει μια συντριπτική μειοψηφία (μικρότερη του στατιστικά καταγραφόμενου 3,4% των εργοδοτών και είναι μεγαλοεπιχειρηματίες και μονοπώλια), που εκμεταλλεύεται και ζει παρασιτικά σε βάρος της μεγάλης μάζας των εργαζομένων, που παράγουν τα αγαθά και προσφέρουν τις υπηρεσίες προς ικανοποίηση των βασικών αναγκών του λαού, είναι μια μεγάλη αλήθεια. Αυτήν την αλήθεια πιστοποιούν τα στοιχεία της ίδιας της αστικής στατιστικής, δεν μπορούν να αμφισβητηθούν από τους πολιτικούς και ιδεολογικούς μηχανισμούς της αστικής τάξης.

Η αλήθεια αυτή πρέπει να αποτελέσει βασικό παράγοντα της ιδεολογικής και πολιτικής δουλειάς μας, κρίκο στην προσπάθειά μας να δουλέψουμε με την εργατική τάξη, τον εργαζόμενο λαό, τα λαϊκά στρώματα. Να οξύνουμε και ενισχύσουμε το ταξικό κριτήριο, την ταξική συνείδηση της εργατικής τάξης, να βοηθήσουμε στο δυνάμωμα της αντικαπιταλιστικής συναίσθησης των άλλων εργαζόμενων λαϊκών στρωμάτων.

Θεωρώ πως η ΚΕ μπορεί, σε μια συνέχεια της επεξεργασίας τέτοιων ζητημάτων, να αναδείξει κι άλλες πλευρές και στοιχεία που επικυρώνουν την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης από τους κεφαλαιοκράτες, ειδικά τα μονοπώλια, όπως π.χ. την κατανομή του παραγόμενου πλούτου διαχρονικά, ώστε να ακυρώσουμε τις προπαγανδιστικές φλυαρίες των αστικών δυνάμεων (νεοφιλελεύθερων, σοσιαλδημοκρατών και οπορτουνιστών) για «δίκαιη κατανομή του πλούτου, ανθρώπινο καπιταλισμό» κ.λπ. Να γίνεται όλο και πιο καθαρό πως η πραγματικά δίκαιη κατανομή του πλούτου σε όλο τον λαό θα καταστεί δυνατή μόνο με την εγκαθίδρυση της εργατικής εξουσίας, του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Και, τέλος, επειδή πάντα η αναγκαιότητα και προοπτική του σοσιαλισμού - κομμουνισμού θα αποτελεί τον πολιορκητικό ιδεολογικό και προπαγανδιστικό κριό μας, η κρισιμότητα των καταστάσεων στην οποία έχει οδηγήσει η τρέχουσα οικονομική και υγειονομική κρίση, αποτελεί μια μεγάλη «ευκαιρία» να αναδείξουμε με πραγματικά επιχειρήματα τη διαφορά ανάμεσα στο πώς θα αντιμετωπίζονταν αυτά τα προβλήματα αν είχαμε και όταν θα έχουμε σοσιαλισμό.