Συμφωνώ με το σύνολο των Θέσεων. Το ΚΚΕ, η συνειδητή πρωτοπορία της εργατικής τάξης, είναι αυτή που μπορεί να τραβήξει τις μάζες προς τα μπρος, να στοχεύσουν προς τον ταξικό αντίπαλο, να προσανατολίσει την εργατική τάξη ώστε να παλέψει για την ολοκληρωτική της απελευθέρωση. Για αυτόν τον λόγο η μελέτη της ταξικής πάλης που εκτυλίσσεται στην Ελλάδα είναι ζήτημα αρχής για το Κόμμα μας, καθώς η ίδια η έκβασή της καθορίζει τις συνθήκες ζωής της εργατικής τάξης και των παιδιών της.

Πιο συγκεκριμένα θα ήθελα να σταθώ στη Θέση 51 του 3ου κειμένου, στη δράση στα Γυμνάσια και στα Λύκεια.

Ολο το προηγούμενο διάστημα έγιναν ουσιαστικά βήματα σε αυτό που βάζουν οι Θέσεις «αναζωογόνηση» του μαθητικού κινήματος. Το μαθητικό κίνημα, ακολουθώντας το εργατικό, βρίσκεται σε βαθιά υποχώρηση. Υπήρξε μια έξαρση τον Οκτώβρη, την περίοδο των πανελλαδικών κινητοποιήσεων, συνολικά όμως εξακολουθεί να είναι σε αναντιστοιχία η κινητοποίηση μαθητών σε σχέση με την επίθεση που δέχονται, δηλαδή την επιδείνωση των όρων μόρφωσης και εκπαίδευσης της νεολαίας.

Κατά τη γνώμη μου, είναι κύριο να κατανοηθεί εις βάθος ότι η ανασύνταξη του μαθητικού κινήματος πέφτει στις πλάτες των ΚΝίτικων μαθητικών δυνάμεων. Γιατί τελικά ο σύντροφος μαθητής θα είναι αυτός που θα βάλει το ψήφισμα στην τάξη, στο σχολείο του, που θα σηκωθεί χαράματα για να κλείσει το σχολείο τη μέρα πανελλαδικής δράσης μαζί με άλλους συμμαθητές του, που τελικά θα συγκρουστεί με πολλές δυνάμεις που είτε θα προβάλλουν την απογοήτευση και το μάταιο του αγώνα, μέχρι δυνάμεις φασιστικές, οπορτουνιστικές, αναρχικές, που στη μαθητική κοινότητα έχουν κοινό στόχο, το χτύπημα της ΚΝΕ στα σχολεία.

Χρειάζεται λοιπόν να επιμείνουμε στο ότι ο ατομικός ρόλος, ο ατομικός αγώνας του κάθε κομμουνιστή, είτε πρόκειται για 14χρονο μαθητή είτε για 40χρονο συνδικαλιστή σε εργοστάσιο, μπορεί και πρέπει να αφήνει αποτύπωμα όταν συνδέεται με τον συλλογικό αγώνα που κάνει το ΚΚΕ και η ΚΝΕ στην ανασύνταξη του κινήματος.

Να δώσουμε βάρος στην ολόπλευρη στήριξη των μαθητικών μας δυνάμεων. Πολλές φορές στα μάτια του γραμματέα κάτι φαίνεται απλό, ενώ τελικά αποδεικνύεται ότι δεν είναι. Για παράδειγμα, τι καταλαβαίνει ένας μαθητής όταν λέμε να μπει ένα ψήφισμα σε ένα σχολείο; Ιδιαίτερα στην περίοδο της καραντίνας εντοπίσαμε την αδυναμία να πάρουν αποφάσεις 5μελή και 15μελή με πλαίσια που αφορούσαν την καταδίκη του νομοσχεδίου για την Παιδεία, χωρίς να έχουμε εικόνα γιατί διαφωνούσαν. Τελικά, εντοπίσαμε ότι στο όνομα κάποιων αντικειμενικών δυσκολιών, όπως ότι δεν μπορούσαν να μαζευτούν τα 5μελή και 15μελή, δεν γινόταν προσπάθεια τα ψηφίσματα να συζητηθούν με το σύνολο των εκλεγμένων και καμιά φορά απλώς αναρτούνταν σε MKΔ. Το κύριο ήταν ότι οι δυνάμεις μας δεν καταλάβαιναν τι σημαίνει απόφαση ενός σχολείου ή μιας τάξης, δηλαδή ότι τα ψηφίσματα είναι κείμενα δράσης, που μπορούν να ενεργοποιήσουν έναν κόσμο, να του δώσουν τους λόγους για να κινητοποιηθεί σε αγωνιστική κατεύθυνση.

Είναι λοιπόν ζήτημα το πώς τελικά δουλεύουμε δίνοντας βάρος σε 5μελή και 15μελή, για να μην καταλήγει μια δράση, μια κινητοποίηση, ένα μαθητικό συλλαλητήριο να είναι η ΚΝΕ και οι φίλοι της. Η δουλειά με τα μαθητικά συμβούλια σημαίνει διαπάλη, τριβή με το περιεχόμενο, εξειδίκευση ανά σχολείο, σύγκρουση. Ξαναγυρνάμε λοιπόν πάλι πίσω στη δουλειά που κάνουμε με το μέλος μας, στην ιδεολογικοπολιτική θωράκιση, αλλά και στην κατανόηση της δουλειάς που κάνει ένας εκλεγμένος. Από την άλλη χρειάζεται να βοηθηθούν καθοδηγητικά οι σύντροφοι μαθητές ώστε να κατανοούν ότι ο ρόλος του συνδικαλιστή δεν είναι αποκομμένος από τον ρόλο του κομμουνιστή. Τους είναι πιο εύκολο να μιλήσουν για το σχολείο, το πλαίσιο πάλης, αλλά αδύναμα επιδιώκουν οι ίδιοι να κάνουν μια συνολικότερη συζήτηση για τον σοσιαλισμό. Πρέπει να μπαίνει πιο έντονη η απαίτηση σε εκείνους τους συντρόφους. Το μέλος της ΚΝΕ που είναι εκλεγμένο κρίνεται στο πόσοι από αυτούς που κινητοποιεί οργανώνονται τελικά στην ΚΝΕ. Γιατί χωρίς δυνατή ΚΝΕ μέσα στα σχολεία, οι μαθητικοί αγώνες δεν μπορούν να πάνε μακριά, να βαθαίνει το πλαίσιο πάλης, να αποκτά ο αγώνας πιο μόνιμα χαρακτηριστικά.

Θα ήθελα να κλείσω λέγοντας ότι στο μαθητικό κίνημα πρέπει να βλέπουμε και την προοπτική, ότι με αυτούς τους μαθητές θα συναντηθούμε αύριο στο πανεπιστήμιο, στον χώρο εργασίας. Αρα η ίδια η ένταξη στο μαθητικό κίνημα λειτουργεί διαπαιδαγωγητικά για το μέλλον, οπότε παίζει σημαντικό ρόλο η αποκάλυψη της κυβερνητικής πολιτικής, πώς κατευθύνεται από τις αποφάσεις της αστικής τάξης, η ενίσχυση του ταξικού κριτηρίου αλλά και άλλων στοιχείων όπως η συλλογικότητα, η ανάγκη οργανωμένου αγώνα, η ουσιαστική λειτουργία δομών του κινήματος.

Εχουμε πίστη στη δύναμη της εργατικής τάξης, σε αυτούς που παράγουν όλο τον πλούτο που υπάρχει γύρω μας. Εμπνεόμαστε και διδασκόμαστε από τους ηρωικούς αγώνες της εργατικής τάξης της χώρας μας, τον Μάη του '36, τον ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ, τον ΔΣΕ, όπου η ταξική πάλη πήρε τη μορφή του ένοπλου αγώνα. Αλλά και αγώνες της πρόσφατης Ιστορίας, με τους αγώνες της εργατών της ΛΑΡΚΟ, των ναυτεργατών στη ζώνη του Πειραιά. Παλεύουμε μέχρι η εργατική τάξη να απελευθερωθεί από τα δεσμά της, μέχρι τον σοσιαλισμό.

Ζήτω το 21ο Συνέδριο του Κόμματός μας!