Ιδού τι κρίνεται στις εκλογές, σύμφωνα με το χτεσινό κύριο άρθρο της «Καθημερινής»: «Η Ελλάς - γράφει - ακολουθεί ήδη, σε μεγάλο βαθμό, τις "υποδείξεις" θεσμικών οργάνων της ΕΕ. Με την ένταξη στην ΟΝΕ, όμως, η εκχώρηση εθνικών εξουσιών θα καταστεί πλέον "επίσημη", οι ανάγκες του συμφώνου σταθερότητας θα αποτελούν διαρκείς επιταγές και πλήθος ζεόντων ζητημάτων θα κρίνονται αποκλειστικώς στο πλαίσιο του ενδοκοινοτικού διαλόγου και των ενδοκοινοτικών εντάσεων(...). Αυτά είναι τα μεγάλα ζητήματα του άμεσου μέλλοντός μας. Γι' αυτά έχουν υποχρέωση να ενημερώσουν το λαό τα πολιτικά κόμματα, εκθέτοντάς του τα προβλήματα, τις θέσεις τους, αλλά και τα ρεαλιστικά περιθώρια εθνικών "ελιγμών" στο νέο περιβάλλον. Και με μέτρο την ανταπόκρισή τους σ' αυτήν την υποχρέωση οφείλουμε, ως ψηφοφόροι, να κρίνουμε, να αξιολογήσουμε και να επιλέξουμε».

Βεβαίως, η «Καθημερινή» έχει δίκιο σε ό,τι αφορά το «νέο περιβάλλον» που δημιουργεί η μετα-ΟΝΕ εποχή. Αλλά αν αυτά - η εκχώρηση των πάντων στα όργανα της ΕΕ - είναι τα «μεγάλα ζητήματα», αν η πορεία προς τις εκλογές σκιαγραφείται σαν μια πλύση εγκεφάλου του λαού να αποδεχτεί ως μοιραία αυτή την καταθλιπτική προοπτική, αν τα πολιτικά κόμματα καλούνται να κριθούν με τον πήχη των «ρεαλιστικότερων ελιγμών» μέσα σ' αυτό το ζοφερό τοπίο, τότε τι καλούνται να αξιολογήσουν και να επιλέξουν οι ψηφοφόροι; Τι χρώμα θα έχει το σκοινί που θα κρεμάσουν και τα τελευταία τους δικαιώματα;

Το ΚΚΕ λέει χίλιες φορές «όχι» σ' αυτό το «νέο περιβάλλον» και πολύ περισσότερο στο... ρεαλισμό της υποταγής σ' αυτό. Και έτσι ακριβώς καλεί τους ψηφοφόρους να το αξιολογήσουν και να το επιλέξουν στην κάλπη στις 9 του Απρίλη.