Το πλοίο αυτό από τις αρχές της θερινής περιόδου εκτελούσε αδιάκοπα ταξίδια στα νησιά του Αιγαίου. Σε ανύποπτο χρόνο και συγκεκριμένα κατά τη διάρκεια της πρόσφατης 7ήμερης απεργίας των ναυτεργατών για την εφαρμογή των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και ειδικά των όρων που αφορούν την καταβολή των έξτρα δεδουλευμένων των πληρωμάτων, ναυτεργάτης είχε δηλώσει: «Είμαστε εξαντλημένοι»! Σε αυτό έρχονται να προστεθούν οι επώνυμες καταγγελίες του πρωτοδεύτερου μηχανικού του πλοίου Αναστάσιου Σορόκου ότι το πλοίο ήταν «άκρως επικίνδυνο», αλλά και πληροφορίες από την πλευρά όσων ναυτεργατών επέζησαν από το ναυάγιο ότι: «Πρώτη φορά είδαμε να στρίβουμε το πηδάλιο και το πλοίο να μην "ακούει"».

Στις 10.10 περίπου τη νύχτα και ενώ στο Αιγαίο οι άνεμοι έφταναν τα 7 με 8 μποφόρ, το «ΣΑΜΙΝΑ» στην προσπάθειά του να προσεγγίσει το λιμάνι της Πάρου πέφτει με τη δεξιά πλευρά της πλώρης πάνω στη βραχονησίδα Πόρτα 1,8 ναυτικά μίλια έξω από το λιμάνι της Πάρου. Η πρόσκρουση ήταν τόσο σφοδρή, ώστε να δημιουργηθούν ρήγματα και να αρχίσει αυτόματα η εισροή υδάτων. Το πλοίο απότομα παίρνει μεγάλη κλίση προς τα δεξιά. Ακολουθεί κόλαση. Εκατοντάδες άνθρωποι πέφτουν στη θάλασσα, για να σωθούν όπως - όπως. Ψαροκάικα αποπλέουν από την Πάρο για τη διάσωση των ναυαγών, όμως από το υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας μέχρι τις 10.25 μεταδίδεται η είδηση ότι «διεξάγεται ομαλά η αποβίβαση των επιβατών στις σωσίβιες λέμβους»!

Το πρώτο φως της μέρας έρχεται να αποκαλύψει το ασύλληπτο μέγεθος της τραγωδίας. Στις 12.30 μεσημέρι και ενώ τα σωστικά συνεργεία εξακολουθούν να ανασύρουν τον έναν νεκρό μετά τον άλλο από τις βραχονησίδες βορειοδυτικά του νησιού, ακόμα και από την Αντίπαρο, δύο τεράστιες αίθουσες ενός δημόσιου κτιρίου, δίπλα ακριβώς από το Κέντρο Υγείας του νησιού, έχουν ήδη κατακλυστεί από πτώματα. Ολόκληρο το λιμάνι της Πάρου είναι βουτηγμένο στο πένθος. Από σοκάκια ακούγονται ανθρώπινα μοιρολόγια. Για τον Θοδωρή Καπάρο και τον 5χρονο γιο του μοιρολογάει και η πρώτη του ξαδέρφη Αρσίνα Καπάρου. Από την τριμελή οικογένεια επέζησε μόνο η μάνα, η Αγγέλα. «Βρήκαν - θα πει η Αρσίνα - τον πατέρα πνιγμένο, τα χέρια του κοκαλωμένα σε σχήμα αγκαλιάς. Ομως το παιδάκι έλειπε. Ακόμα το ψάχνουν». Παντού δάκρυα και πόνος αβάσταχτος. «Νιώσαμε ένα ισχυρό τράνταγμα λίγα λεπτά μετά τις 10 το βράδυ» ανέφερε ο Γιάννης Γιατράκος, ο οποίος ήταν να ταξιδέψει με το «ΕΞΠΡΕΣ ΑΠΟΛΛΩΝ». «Επί 20 περίπου λεπτά - συνέχισε - ακολούθησε απερίγραπτος πανικός. Κάποιος από το πλήρωμα πέταξε εδώ και εκεί σωσίβια. Ακουσα ότι έριξαν μία ή δύο σωσίβιες βάρκες στη θάλασσα. Το καράβι έγερνε επικίνδυνα. Επεσα στη θάλασσα παίρνοντας ένα σωσίβιο. Κολυμπούσα και άγγιζα πτώματα. Ακουγα κραυγές αγωνίας. Από ένα ψαροκάικο πέταξαν σκοινιά. Κατάφερα να πιάσω. Σώθηκα και ακόμα δεν το πιστεύω».

«Μόλις νιώσαμε ένα δυνατό τράνταγμα βρεθήκαμε όλοι στη δεξιά πλευρά του καραβιού "σωρός κουβάρι". Μέσα σε 20 λεπτά η δεξιά κουπαστή του πλοίου βρισκόταν στο νερό. Από ένστιχτο έπεσα στη θάλασσα χωρίς σωσίβιο. Κολύμπησα επί ένα τέταρτο. Γύρισα πίσω μου και πλοίο δεν υπήρχε. Υπήρχαν μόνο τα τεράστια κύματα. Είδα μια ψαρόβαρκα. Πιάστηκα, με είδαν αυτοί που επέβαιναν και τρόμαξαν. Με έσωσαν. Δεν πίστευα ότι ήμουν εγώ που έκανα όλα αυτά», είπε η 24χρονη Αθηνά Παπασημάκη. Δραματική ήταν η εμπειρία και του Στάθη Αλεξόπουλου. «Υπολογίζω ότι η πρόσκρουση έγινε περίπου στις 10.05. Το τι ακολούθησε δεν περιγράφεται. Το πλοίο ταυτόχρονα έγερνε με γρήγορους ρυθμούς προς τα δεξιά. Επεσα στη θάλασσα. Κολυμπούσα επί δυόμισι ώρες. Ακουγα γυναίκες να φωνάζουν ότι πνίγονται αυτές και τα παιδιά τους. Φρίκη. Ενα ψαροκάικο με μάζεψε πριν πέσω σε βράχια».

Το βράδυ της 26ης Σεπτέμβρη 2000 συνέβη ένα από τα μεγαλύτερα εφοπλιστικά εγκλήματα στη χώρα μας: 81 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, μετά την πρόσκρουση του πλοίου «Εξπρές Σάμινα» στη βραχονησίδα Πόρτα, μόλις 1,8 ναυτικά μίλια από την Πάρο.

Το υπέργηρο πλοίο, όπως αποδείχθηκε από σωρεία στοιχείων που ήρθαν στο φως, ήταν άκρως επικίνδυνο, αναξιόπλοο. Παρουσίαζε κρίσιμα προβλήματα στα χειριστήρια της κύριας μηχανής, στην εφεδρική ηλεκτρομηχανή, στη στεγανότητα του πλοίου, ρήγμα στο πλώριο μέρος του σκάφους, ενώ ούτε τα σωστικά μέσα του πλοίου λειτούργησαν σωστά. Κι όμως, ταξίδευε!

Η τραγωδία του «Εξπρές Σάμινα» δεν αποτέλεσε αφορμή ώστε να ληφθούν ουσιαστικά μέτρα - έστω εκ των υστέρων - για την προστασία της ανθρώπινης ζωής στη θάλασσα. Αντίθετα, οι αστικές κυβερνήσεις συνέχισαν να νομοθετούν προκλητικά υπέρ των εφοπλιστών και των κερδών τους. Αναφέρουμε ενδεικτικά και μόνο ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, το 2006, κατάργησε ακόμα και το όριο ηλικίας των ακτοπλοϊκών πλοίων!

Τα δεκάδες θύματα που χάθηκαν στο βωμό της εφοπλιστικής ασυδοσίας δεν βρήκαν «δικαίωση» ούτε στις αίθουσες των αστικών δικαστηρίων, καθώς οι πραγματικοί ένοχοι του εγκλήματος, οι εφοπλιστές και όσοι τους στηρίζουν, είτε έπεσαν στα μαλακά είτε δεν τιμωρήθηκαν καθόλου.

Η εξέλιξη της δίκης, η πολιτική εξυπηρέτησης των συμφερόντων τους απ' όλες τις μετέπειτα κυβερνήσεις, επιβεβαίωσαν αυτό που από την πρώτη στιγμή σημείωσε το ΚΚΕ:

«Η νέα τραγωδία θέτει επί τάπητος ένα μεγάλο πολιτικό ζήτημα: Οτι η πολιτική που θρέφει τα κέρδη, δίχως να υπολογίζει τον ανθρώπινο παράγοντα, πρέπει να ανατραπεί».