Το ίδιο το κείμενο της Συμφωνίας δεν αφήνει κανένα περιθώριο εφησυχασμού, αλλά αντίθετα το περιεχόμενό του πρέπει να σημάνει συναγερμό για τον λαό.

Από το προοίμιό του ακόμα κάνει σαφές ότι η Συμφωνία βασίζεται πάνω στη Συνθήκη του ΝΑΤΟ όπως και τη Συνθήκη του Μάαστριχτ για την ΕΕ, με ό,τι αυτό σηματοδοτεί.

Παραπέρα, πατά πάνω στη βρωμοδουλειά που έγινε ήδη επί ΣΥΡΙΖΑ, «λαμβάνοντας υπόψη την ελληνο-γαλλική Διακήρυξη σχετικά με τη Στρατηγική Εταιρική Σχέση για το μέλλον, η οποία υπεγράφη από τον πρωθυπουργό της Ελληνικής Δημοκρατίας και τον Πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας στις 23/10/2015 καθώς και τον σχετικό Οδικό Χάρτη ο οποίος υπεγράφη από τον Ελληνα και τον Γάλλο πρωθυπουργό στις 3/6/2016».

Βάζει στόχο οι δύο χώρες «να συμβάλουν στην ειρήνη και την ασφάλεια στην Ευρώπη, ιδίως στην περιοχή της Μεσογείου», όπως και «στην ενίσχυση της στρατηγικής αυτονομίας και της κυριαρχίας της Ευρώπης».

Ορίζει ότι σε αυτό το πλαίσιο τα δύο μέρη «διαβουλεύονται σε τακτική βάση επί όλων των θεμάτων άμυνας και ασφάλειας κοινού ενδιαφέροντος, ιδίως στον πολιτικό τομέα, στον στρατιωτικό τομέα και στον τομέα της αμυντικής βιομηχανίας».

Οτι «παρέχουν το ένα στο άλλο βοήθεια και συνδρομή, με όλα τα κατάλληλα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους, κι εφόσον υφίσταται ανάγκη με τη χρήση ένοπλης βίας, εάν διαπιστώσουν από κοινού ότι μία ένοπλη επίθεση λαμβάνει χώρα εναντίον της επικράτειας ενός από τα δύο».

Παρότι η κυβέρνηση επιχειρεί να παρουσιάσει με «πανηγυρικούς» τόνους την εν λόγω ρήτρα, ως δήθεν «ασπίδα» απέναντι στην προκλητικότητα της τουρκικής αστικής τάξης, η πραγματικότητα είναι πως πρόκειται για τις γνωστές «δεσμεύσεις» που γίνονται «φτερό στον άνεμο» των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών, όπως άλλωστε δείχνει «πανηγυρικά» και η περίπτωση της στάσης του ΝΑΤΟ στα Ελληνοτουρκικά, και βέβαια το ευρωτουρκικό παζάρι «εφ' όλης της ύλης».

Και βέβαια πρόκειται για πρόνοια που ξεχειλώνει, καταπώς τους συμφέρει, π.χ. στο τι ορίζουν ως τρομοκρατικές επιθέσεις - τρομοκρατία και πώς την αντιμετωπίζουν, με επεμβάσεις όπου Γης και στο εσωτερικό των χωρών.

Σε ό,τι αφορά τα σχέδια για τη στρατιωτική «αυτονομία» της ΕΕ, στο κείμενο σημειώνεται πως το ΝΑΤΟ «παραμένει το θεμέλιο της συλλογικής τους άμυνας», αλλά τα δύο μέρη «συνεχίζουν να ενισχύουν την Κοινή Πολιτική Ασφάλειας και Αμυνας της ΕΕ, η οποία πρέπει να συμπεριλαμβάνει την προοδευτική διαμόρφωση μίας Πολιτικής Αμυνας της Ενωσης», βασικά του ευρωστρατού, με ετοιμοπόλεμους σχηματισμούς.

Οτι οι διαβουλεύσεις που θα διεξάγονται σε τακτική βάση «καλύπτουν τα θέματα κοινού ενδιαφέροντος, όπως το παγκόσμιο στρατηγικό περιβάλλον, τα περιφερειακά ζητήματα (κυρίως στις περιοχές της Μεσογείου, της Μέσης Ανατολής, της Αφρικής και των Βαλκανίων), την ενίσχυση των ικανοτήτων των Ευρωπαίων, την καταπολέμηση της τρομοκρατίας, τη διάδοση των Οπλων Μαζικής Καταστροφής, τον έλεγχο των εξοπλισμών, τις ενεργειακές προκλήσεις, τη μετανάστευση, τη θαλάσσια ασφάλεια, τις υβριδικές απειλές, την παραπληροφόρηση, τις ρηξικέλευθες τεχνολογίες και την τεχνητή νοημοσύνη», βασικά ανοίγοντας όλη τη βεντάλια των προσχημάτων εμπλοκής και επεμβάσεων.

Οτι τα αρμόδια στελέχη των ΥΠΕΞ και Αμυνας «θα συναντώνται σε τακτική βάση προκειμένου να ανταλλάσσουν απόψεις και να συντονίζουν τις κατάλληλες θέσεις για θέματα σχετικά με την Κοινή Πολιτική Ασφάλειας και Αμυνας με σκοπό την ενίσχυση της στρατηγικής αυτονομίας της ΕΕ και την κυριαρχία της Ευρώπης». Ταυτόχρονα, τα μέρη «διαβουλεύονται σε τακτική βάση σε θέματα ΝΑΤΟ, για να ανταλλάσσουν απόψεις και, ει δυνατόν, να συντονίζουν τις θέσεις τους, προκειμένου να ενισχύσουν τον ευρωπαϊκό πυλώνα του ΝΑΤΟ και τη Συμμαχία συνολικά».

Οτι ειδικά στον τομέα της Εξωτερικής Πολιτικής τα μέρη «εμβαθύνουν τη συνεργασία τους» και «ταυτόχρονα θα επιδιώκουν να ενισχύσουν τον ρόλο της Ευρώπης στον κόσμο».

Οτι τα μέρη «ενισχύουν ιδίως τις μεταξύ τους ανταλλαγές αναλύσεων επί ενεργειακών θεμάτων στη Μεσόγειο καθώς αυτά συνιστούν σημαντική παράμετρο για τη σταθερότητα ολόκληρης της περιοχής. Θα δίνεται επίσης έμφαση στις σχέσεις με τις ΗΠΑ, τη Ρωσία και την Κίνα», βάζουν ειδικά τους ενεργειακούς ανταγωνισμούς κάτω από ξεχωριστό φίλτρο.

Ειδικά στο τμήμα της Συμφωνίας που αφορά τη «Στρατιωτική Συνεργασία» τονίζεται ότι «έχει ως στόχο την ανάπτυξη μίας κοινής στρατηγικής κουλτούρας και την βελτίωση της διαλειτουργικότητας μεταξύ των Ενόπλων Δυνάμεών τους». Οτι «η συνεργασία αυτή μπορεί να λάβει, χωρίς να περιορίζεται σε αυτές», «μορφές», όπως:

-- «Ενδιάμεσες στάσεις και /ή επισκέψεις σε κρατικά αεροσκάφη και πολεμικά πλοία».

-- «Χρήση προκαθορισμένων θαλάσσιων λιμένων και αερολιμένων για εκπαίδευση και επίγνωση του περιβάλλοντος της περιοχής», αλλά και «ειδικές και χωριστές διευθετήσεις που διευκολύνουν την επιχειρησιακή χρήση εγκαταστάσεων θαλασσίων λιμένων και αερολιμένων αμφοτέρων των μερών». Ουσιαστικά μιλάμε για διάθεση υποδομών ως βάσεων για τις γαλλικές Ενοπλες Δυνάμεις στην Ελλάδα.

-- «Κοινές δραστηριότητες, εκπαίδευση και στρατιωτικές ασκήσεις, είτε επί του εδάφους είτε επί ελληνικών ή γαλλικών κρατικών πλοίων ή αεροσκαφών, στο πλαίσιο της αυξημένης ναυτικής παρουσίας της Γαλλίας στην Μεσόγειο ή της κοινής συμμετοχής σε διμερείς ή πολυμερείς ασκήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο και στο Αιγαίο Πέλαγος».

-- «Ανταλλαγή γνώσεων και εμπειρίας στους τομείς των επιχειρήσεων στο εξωτερικό, των ειρηνευτικών επιχειρήσεων του ΟΗΕ καθώς και της χρήσης στρατιωτικού εξοπλισμού».

-- Τέλος, «συμμετοχή σε κοινές αναπτύξεις δυνάμεων ή αναπτύξεις σε θέατρα επιχειρήσεων προς υποστήριξη κοινών συμφερόντων, όπως, για παράδειγμα, τις υπό γαλλική διοίκηση επιχειρήσεις στο Σαχέλ», «αμοιβαία υποστήριξη αναφορικά με τη συμμετοχή σε πολυεθνικές αμυντικές δομές, όπως για παράδειγμα η Ευρωπαϊκή Πρωτοβουλία Επέμβασης», αλλά και «οποιεσδήποτε άλλες δραστηριότητες οι οποίες συμφωνούνται από κοινού από τα μέρη στη βάση του κοινού τους συμφέροντος».

Θυμίζουμε πως η Ευρωπαϊκή Πρωτοβουλία Επέμβασης ξεκίνησε το 2018 με πρωτοβουλία Μακρόν και στόχο την «ανάπτυξη μιας κοινής Στρατηγικής Κουλτούρας μεταξύ των συμμετεχόντων κρατών για αποτελεσματική εκτέλεση επιχειρήσεων σε ολόκληρο το φάσμα των κρίσεων όταν απαιτηθεί». Η Πρωτοβουλία απέκτησε μορφή τον Ιούνη του 2018 με τη συμμετοχή των Βελγίου, Δανίας, Γερμανίας, Εσθονίας, Γαλλίας, Ολλανδίας, Πορτογαλίας, Ισπανίας και Βρετανίας. Ακολούθησαν Φινλανδία, Νορβηγία, Σουηδία και Ιταλία.

Η Συμφωνία έχει 5ετή ισχύ, «η οποία ανανεώνεται με ρητή συμφωνία των μερών για μια περαιτέρω περίοδο που θα καθοριστεί με κοινή συμφωνία των μερών».