Χιλιάδες εκπρόσωποι από 143 χώρες της υφηλίου, πήραν μέρος στις εργασίες του 2ου Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ, από τις 31 Γενάρη έως τις 5 Φλεβάρη στο Πόρτο Αλέγκρε, την πρωτεύουσα της νοτιότερης επαρχίας της Βραζιλίας, Ρίο δο Σουλ. Ανάμεσά στους και ο Κώστας Αλυσσανδράκης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και ευρωβουλευτής, ενώ έκανε και παρέμβαση, η οποία έχει ως εξής:

«Αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι,

Εδώ και περισσότερα από 10 χρόνια, δεν υπάρχει πλέον η Σοβιετική Ενωση και το σοσιαλιστικό στρατόπεδο στην Ευρώπη. Ο ιμπεριαλισμός εμφανίζεται παντοδύναμος και επεκτείνει την εξουσία του και την κυριαρχία του σε ολόκληρο τον κόσμο. Οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, οι ΗΠΑ και η ΕΕ, βρήκαν τη χρυσή ευκαιρία να λεηλατήσουν τα πλούτη του τρίτου κόσμου, να αγοράσουν φτηνές πρώτες ύλες και να πουλήσουν ακριβά βιομηχανικά προϊόντα, να επιβάλουν τους δικούς τους όρους στις διεθνείς συναλλαγές μέσα από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, να εκμεταλλευτούν την εργατική τάξη των χωρών αυτών μέσα από τις λεγόμενες επενδύσεις, να υποθηκεύσουν το μέλλον των λαών με το τεράστιο εξωτερικό χρέος.

Ταυτόχρονα, ο ιμπεριαλισμός παλεύει και σε ένα δεύτερο μέτωπο. Εχει εξαπολύσει μια επίθεση μεγάλης κλίμακας ενάντια σε όλα όσα η εργατική τάξη έχει κατακτήσει με την πάλη της τα τελευταία 150 χρόνια. Η διάλυση των συστημάτων κοινωνικής ασφάλειας και σύνταξης, η επιβολή «ευέλικτων» μορφών εργασίας, η διαίρεση μιας θέσης πλήρους απασχόλησης σε δύο ή τρεις θέσεις μερικής απασχόλησης, μαζί με την ιδιωτικοποίηση των δημοσίων επιχειρήσεων, της ιατρικής περίθαλψης, της παιδείας, του πολιτισμού, είναι βασικά στοιχεία της στρατηγικής του ιμπεριαλισμού.

Κάτω από αυτές της συνθήκες, είναι εντελώς φυσιολογικό η αντιλαϊκή πολιτική να προκαλεί λαϊκές αντιδράσεις. Η αυξανόμενη δυσαρέσκεια και η αποφασιστικότητα για πάλη για έναν καλύτερο κόσμο οδήγησε στην ανάπτυξη του κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης, το οποίο κατευθύνεται ενάντια στα ιμπεριαλιστικά κέντρα (τις ΗΠΑ και την ΕΕ), καθώς και ενάντια στους διεθνείς οργανισμούς που αυτά χρησιμοποιούν για να επιβάλουν τη θέλησή τους, όπως είναι ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου και οι "G-8".

Ενα πολύ σημαντικό ερώτημα είναι το μέλλον αυτού του κινήματος. Η Ευρωπαϊκή Ενωση, ο ΠΟΕ, υποκρίνονται ότι είναι ευαίσθητοι στα λαϊκά αιτήματα, υποκρίνονται ότι ακούν. Ταυτόχρονα προτείνουν την παραπέρα φιλελευθεροποίηση ως λύση των προβλημάτων. Θέλουν να εξουδετερώσουν το κίνημα, να το μετατρέψουν σε κίνημα ανώδυνης διαμαρτυρίας. Βεβαίως γνωρίζουν ότι οι λαοί της Γης δεν είναι αφελείς και, για το ενδεχόμενο να αποτύχει αυτή η προσπάθειά τους, καταφεύγουν σε άγρια καταστολή σαν αυτή που είχαμε στη Γένοβα ή ακόμα χειρότερη.

Το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης έχει τεράστιο δυναμικό. Εχει τη δυνατότητα να γίνει δύναμη κοινωνικής αλλαγής, με τη στενότερη σύνδεσή του με την πάλη της εργατικής τάξης κατά της αστικής.

Ενας άλλος κόσμος είναι πράγματι δυνατόν να χτιστεί. Ενας κόσμος χωρίς καπιταλισμό είναι όχι μόνον εφικτός, είναι απαραίτητος και, ταυτόχρονα, αναπόφευκτος. Είναι γεγονός ότι απέναντί μας έχουμε έναν πολύ ισχυρό αντίπαλο. Ομως, η ιστορία μας έχει διδάξει ότι όσο δυνατοί και αν είναι οι καταπιεστές, οι καταπιεσμένοι αποδεικνύονται, στο τέλος, πιο ισχυροί».