Οσο κι αν ξαφνιάζει η κατάσταση διάλυσης που επικρατεί στην επισκευαστική βάση του Ναύσταθμου Σαλαμίνας - ανάλογη είναι η εικόνα και στο δεύτερο Ναύσταθμο, αυτόν της Κρήτης - που στην ουσία είναι η καρδιά, ειδικά ο Ναύσταθμος της Σαλαμίνας, του Πολεμικού Ναυτικού, δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Ηρθε η ώρα, η κυβερνητική πολιτική της συρρίκνωσης και στη συνέχεια της ιδιωτικοποίησης, που μεθοδευμένα και συστηματικά πλήττει δημόσιους οργανισμούς και κρατικές επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας, να χτυπήσει και το Πολεμικό Ναυτικό, με δραματικές επιπτώσεις στην ίδια την επιχειρησιακή ετοιμότητα του Στόλου, τη δυνατότητα των πολεμικών πλοίων να είναι σε θέση, ανά πάσα στιγμή, να φέρουν σε πέρας την αποστολή τους.

Η συνταγή είναι απλή, γνωστή και δοκιμασμένη γενικότερα στον δημόσιο τομέα. Δε γίνονται νέες προσλήψεις προσωπικού και κόβονται τα κονδύλια που κάλυπταν τις έκτακτες ανάγκες. Ετσι ανοίγει διάπλατα η πόρτα του ξεπουλήματος. Το ένα μετά το άλλο τα συνεργεία κλείνουν και οι εργασίες επισκευής και συντήρησης των πολεμικών πλοίων ανατίθενται σε ιδιωτικές εταιρίες, σε εργολάβους, για τους οποίους όμως υπάρχουν χρήματα. Το αποτέλεσμα είναι, ούτε οι ανάγκες επισκευής και συντήρησης των πλοίων να καλύπτονται, αλλά και μεγαλύτερα κονδύλια να διατίθενται - φαίνεται πως για κάποιους το «λιγότερο κράτος» σημαίνει να διατίθενται περισσότερα κρατικά κονδύλια σε εργολάβους - και το δοκιμασμένο και έμπειρο εργατοτεχνικό προσωπικό, στο οποίο επί τόσα χρόνια στηριζόταν το Πολεμικό Ναυτικό, να χάνεται μαζί με την τεχνογνωσία που είχε αποκτήσει.

Δε θα πρέπει όμως να ξαφνιάζει αυτή η κατάσταση. Η πολιτική της εγκατάλειψης του δόγματος της εθνικής άμυνας, του δόγματος της υπεράσπισης των συνόρων και της αντικατάστασής τους από το ΝΑΤΟικό δόγμα περί διεθνούς «σταθερότητας» και «ασφάλειας», έχει άλλες ιεραρχήσεις και άλλους στόχους. Η συμμετοχή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και ο καταμερισμός ρόλων που γίνεται στα πλαίσιά του έχει άλλες προτεραιότητες. Η δυνατότητα του Πολεμικού Ναυτικού να μπορεί αυτοδύναμα να καλύπτει ανά πάσα στιγμή τις ανάγκες του σε επισκευή και συντήρηση των πολεμικών του μονάδων, δεν αποτελεί πλέον όρο απαράβατο. Εξάλλου, μπορεί τα ελληνικά πολεμικά πλοία να επισκευάζονται και σε άλλες ΝΑΤΟικές χώρες ή ακόμα και να έρχονται στην Ελλάδα εταιρίες με συνεργεία από τις χώρες αυτές. Είναι η ίδια λογική που οδήγησε και στο ξεπούλημα των ναυπηγείων.

Ομως, αυτή η κατάσταση, παρ' όλο που δε θα πρέπει να ξαφνιάζει, αφού είναι προϊόν μιας συγκεκριμένης πολιτικής γνωστής εδώ και καιρό, πρέπει να προκαλεί αγανάκτηση, να αφυπνίζει και να εξεγείρει ενάντια στην πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων, του ξεπουλήματος και της ισοπέδωσης των πάντων για να δυναμώνει το κεφάλαιο. Η ιδιωτικοποίηση λειτουργιών των Ενόπλων Δυνάμεων είναι ενδεικτική. Υπάρχει όμως το έδαφος πάνω στο οποίο θα αντιμετωπιστεί και θα ανατραπεί. Είναι ο κοινός αγώνας, το ενιαίο μέτωπο του ελληνικού λαού. Το κλίμα που έχει δημιουργηθεί στο Ναύσταθμο Σαλαμίνας απέναντι σ' αυτή την κατάσταση, η στάση των εργαζομένων αλλά και του στρατιωτικού προσωπικού δείχνουν πολλά.