«Αποτελεί ιδιαίτερη τιμή και χαρά η συμμετοχή μου ως υγειονομικός σε αυτό το κάλεσμα για αγωνιστική συμπόρευση και κοινή δράση με το ΚΚΕ, στην πάλη μας για ένα ΕΣΥ έτσι όπως εμείς το εννοούμε, στον αντίποδα του λεγόμενου από παλιά "ΕΣΥ", με όποιες μεταρρυθμίσεις (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ), ή του αναφερόμενου ως "νέου ΕΣΥ" από την τωρινή κυβέρνηση της ΝΔ», σημείωσε παίρνοντας τον λόγο η Αλεξάνδρα Τσιρογιάννη.

Οπως είπε, στη 40χρονη περίπου πορεία του ΕΣΥ από την ίδρυσή του μέχρι σήμερα «ουδέποτε ανταποκρίθηκε πραγματικά σε αυτό που ευαγγελίζονταν οι δημιουργοί του, δηλαδή ότι είναι Εθνικό, ότι είναι Σύστημα, δηλαδή αποτελεί οργανωμένη δομή, και φυσικά ότι παρέχει δωρεάν Υγεία.

Ετσι, φτάνουμε στο σήμερα, που όπως όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις, έρχεται η ΝΔ να ...ανακαλύψει τώρα τις χρόνιες παθογένειες στο δημόσιο σύστημα Υγείας και μέσα στην πανδημία βρίσκει την ευκαιρία και ετοιμάζεται να φέρει το σχέδιό της για το "νέο ΕΣΥ", που μεταξύ άλλων προβλέπει τον "εξορθολογισμό" των δομών, με χάραξη νέου υγειονομικού χάρτη που θα περιλαμβάνει επιπλέον συρρίκνωση ή και κατάργηση νοσοκομείων και Κέντρων Υγείας, περαιτέρω συγχωνεύσεις κλινικών και εργαστηριακών τμημάτων, με κριτήριο βέβαια όχι την κάλυψη των πραγματικών αναγκών, αλλά το πόσο κοστίζουν στον κρατικό προϋπολογισμό ή αν είναι επικερδείς. Φυσικά και δεν πρωτοτυπεί σε αυτήν την εξαγγελία της, αφού διαιωνίζει, ακολουθεί και εφαρμόζει στρατηγική και τακτική αναδιαρθρώσεων στην Υγεία που υπαγορεύονται και κινούνται στις κατευθύνσεις της ΕΕ, και έχουν εφαρμοστεί απαρέγκλιτα και από τις προηγούμενες κυβερνήσεις.

Οι συνθήκες εργασίας, αλλά και οι χώροι στις σχεδόν εγκαταλελειμμένες υποδομές, πραγματικά μειώνουν το επιστημονικό κύρος των υγειονομικών, υποβαθμίζουν την αξιοπιστία και τον ρόλο των εργαζομένων και κυρίως θίγουν την αξιοπρέπεια των ασθενών μας, η δε έλλειψη έμπειρου και εξειδικευμένου προσωπικού συχνά διακυβεύει την ίδια την ποιότητα αλλά και την ασφάλεια των υπηρεσιών Υγείας.

Ετσι, τα συσσωρευμένα χρόνια προβλήματα στην οργάνωση και λειτουργία του ΕΣΥ έχουν οδηγήσει στην αποδόμηση ακόμα και αυτής της βασικής έννοιας της δημόσιας Υγείας, που κατά κανόνα περιλαμβάνει όλες τις βαθμίδες υπηρεσιών (πρωτοβάθμια, δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια) και αφορά την πρόληψη, πρόγνωση, διάγνωση και θεραπεία».

Παρακάτω, η Αλ. Τσιρογιάννη υπογράμμισε πως «άμεσα θα πρέπει να μας απασχολήσουν ζητήματα όπως αυτά που αφορούν την κοστολόγηση με δυνατότητα συνταγογράφησης νέων εργαστηριακών εξετάσεων (μοριακών, ορολογικών, απεικονιστικών) που μέχρι σήμερα εξολοκλήρου επιβαρύνουν τον ασθενή, στην ασφαλιστική ένταξη - κάλυψη νέας τεχνολογίας παρεμβάσεων όπως η υποβοηθούμενη - εξωσωματική γονιμοποίηση, ο προγεννητικός έλεγχος, η διαγνωστική και θεραπευτική προσέγγιση γενετικών διαταραχών, καθώς και τα βασικά θέματα οργάνωσης και συντονισμού των μεταμοσχεύσεων είτε συμπαγών οργάνων, είτε αρχέγονων αιμοποιητικών κυττάρων, ένα αντικείμενο με ιατρικές αλλά και κοινωνικές προεκτάσεις και που θα πρέπει να αφορά αποκλειστικά και μόνο το δημόσιο σύστημα Υγείας.

Θα ήθελα να επισημάνω τη σημαντικότητα σχεδιασμού και υλοποίησης προγραμμάτων συνεχιζόμενης εκπαίδευσης, μετεκπαίδευσης και εξειδίκευσης σε αριθμό και αναλογία όλων των κλάδων και ειδικοτήτων των υγειονομικών, ώστε να διασφαλίζεται με τον καλύτερο τρόπο η επαρκής και αδιάλειπτη στελέχωση του συστήματος Υγείας. Το δημόσιο σύστημα Υγείας να αποτελέσει ένα μοντέλο συναξιοποίησης της πανεπιστημιακής παρακαταθήκης - γνώσης, με το βλέμμα στραμμένο προς την κοινωνία και όχι προς την "ελεύθερη αγορά"».