Το γεγονός ότι το κυβερνητικό «Εθνικό Σχέδιο για την Αναπηρία» ενοποιεί και εμβαθύνει «το σύνολο των αντιλαϊκών αντιαναπηρικών μέτρων που επιχειρούν εδώ και χρόνια να περάσουν όλες οι κυβερνήσεις» ανέδειξε ο Γ. Μπίλης, σημειώνοντας ότι αυτή η πολιτική εφαρμόζεται «με μνημόνια και χωρίς μνημόνια, όπως είναι οι περικοπές θεραπειών, επιδομάτων, συντάξεων αναπηρίας, το κλείσιμο των Ειδικών Σχολείων και των δομών Πρόνοιας στο όνομα της δήθεν ένταξης και του αποϊδρυματισμού».

Με το κυβερνητικό σχέδιο γενικεύεται η «λειτουργικότητα» ως εργαλείο για τις παραπέρα περικοπές, συνέχισε, εξηγώντας: «Η περίφημη "λειτουργικότητα", που σχεδιάζεται ως δούρειος ίππος από τη ΝΔ ήδη από το 2005, έρχεται να υπολογίσει όχι τη φύση της αναπηρίας και τις ανάγκες του αναπήρου, αλλά τη δυνατότητά του να τις αντισταθμίσει μέσω μορφωτικού επιπέδου, οικονομικών κριτηρίων κ.λπ. Ετσι, δεν εξετάζουν αν ο εργαζόμενος που έμεινε ανάπηρος μπορεί να συνεχίσει τη δουλειά που έκανε αλλά αν έχει οικογένεια που τον στηρίζει, αν μπορεί να κάνει κάποια άλλη δουλειά γενικά, ανεξάρτητα από το αν την εξασφαλίζει το κράτος. Είναι χαρακτηριστικό το αμίμητο που λένε πολλές αποφάσεις των ΚΕΠΑ: "Κατά ιατρική εκτίμηση ποσοστό αναπηρίας 80% - 90%, αλλά λόγω του μορφωτικού του επιπέδου, ποσοστό αναπηρίας 60%" κ.λπ.».

Δείχνοντας άλλωστε πόσο φουντώνει η εμπορευματοποίηση στον χώρο της Πρόνοιας, ανέφερε ότι στις δημόσιες υπηρεσίες Ειδικής Αγωγής καλύπτονται περίπου 33.000 παιδιά, ενώ στον επιχειρηματικό τομέα καλύπτονται πάνω από 50.000 παιδιά.

Ξεχωριστή αναφορά έκανε στον πρόσφατο νόμο για τον «προσωπικό φροντιστή για τα ΑμεΑ», λέγοντας ότι «στο όνομα της αποϊδρυματοποίησης, με όχημα τον προσωπικό βοηθό είναι σίγουρο ότι θα προχωρήσει το κλείσιμο μια σειράς δομών και υπηρεσιών του Δημοσίου, που έτσι κι αλλιώς στενάζουν από τη χρόνια απαξίωση (υποχρηματοδότηση και υποστελέχωση)».

Πρόσθεσε ότι «στο ίδιο νομοσχέδιο ψηφίστηκε και ένα κακέκτυπο που η κυβέρνηση ονομάζει "πρώιμη διάγνωση". Οπως είναι φυσικό, ολόκληρη η επιστημονική κοινότητα συμφωνεί για την επιτακτική ανάγκη τέτοιων υπηρεσιών, ομολογώντας ότι η ανυπαρξία τους μετατρέπει τη χώρα μας σε χώρα παραγωγής βαριά αναπήρων. Χιλιάδες παιδιά που γεννιούνται με κάποιο πρόβλημα, αν διαγνωστούν έγκαιρα, πριν τα 5 χρόνια, ακόμα και τον 1ο - 2ο χρόνο της ζωής τους, πιθανά θα αντιμετωπίσουν έως και 100% το πρόβλημά τους ή θα το περιορίσουν σε μεγάλο ποσοστό. Κάτι τέτοιο βέβαια απαιτεί την ανάπτυξη δημόσιων δομών πρώιμης διάγνωσης και παρέμβασης (...) Η κυβέρνηση πανηγυρίζει για ένα ελλιπέστατο πρόγραμμα επισκέψεων από ειδικούς σε βρεφικούς σταθμούς, χωρίς να προβλέπεται τι θα γίνει από τη στιγμή που διαπιστώσουν πρόβλημα, σε ποιες δομές θα παραπέμπουν. Αυτό που μυρίζει από χιλιόμετρα είναι η εισβολή του ιδιωτικού τομέα».

Ο Γ. Μπίλης αναφέρθηκε επίσης στην Ειδική Αγωγή, τονίζοντας ότι το Εθνικό Σχέδιο προβλέπει «κλείσιμο των Ειδικών Σχολείων στο όνομα του σχολείου για όλους, της δήθεν ένταξης και της συμπερίληψης. Θα είναι σχολείο - αποθήκη των φτωχών, εξαθλιωμένων, αναπήρων, μεταναστών. Ακόμα και σήμερα, πάνω από 200.000 παιδιά με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες είναι εκτός των υπηρεσιών της Ειδικής Αγωγής».