«Κάθε σχέδιο διαχείρισης που προτείνει τη λειτουργία του ΕΟΠΥΥ με όρους "ασφαλιστικής εταιρείας", για να γίνει το σύστημα "αποδοτικότερο", επιλέγει να βλέπει τον εργαζόμενο, τον άνεργο, τον συνταξιούχο, σαν πελάτη, που θα έχει περίθαλψη αν και στο βαθμό που έχει να την πληρώσει ο ίδιος», ανέφερε μεταξύ άλλων ο Ν. Νιάνιος, μιλώντας για τη «Λειτουργία του ΕΟΠΥΥ σαν μια ιδιωτική ασφαλιστική εταιρεία».

Και εξηγώντας με λεπτομέρειες και στοιχεία για το τι σημαίνει μια τέτοια λειτουργία, ανέφερε ότι «τα ασφάλιστρα (έσοδα) των ασφαλιστικών στον τομέα υγείας/ασθένειας σκαρφάλωσαν από τα 75.540.262 ευρώ το 2009, στα 273.656.389 ευρώ το 2019 και 300.226.409 ευρώ το 2020, σημειώνοντας δηλαδή μέσα στη δεκαετία "της κρίσης" μια αύξηση σχεδόν 400% και στη χρονιά του κορονοϊού αύξηση 9%, όταν το ΑΕΠ σημείωνε αντίστοιχη πτώση». Οπως σχολίασε, αυτή η εκθετική αύξηση «δείχνει την ανάπτυξη της ιδιωτικής Υγείας σε βάρος της δημόσιας», ενώ, όπως είπε, για να μείνουν σε προσιτές τιμές τα προσφερόμενα «πακέτα» των ασφαλιστικών «πλέον τα περισσότερα "πατάνε" πάνω σε ό,τι πληρώνει ο ΕΟΠΥΥ και καλύπτουν έξοδα από εκεί και πάνω».

Απαντώντας επίσης στο «ψέμα» ότι η ιδιωτική ασφάλιση είναι «μια προσιτή εναλλακτική στο ρημαγμένο σύστημα Υγείας», σημείωσε ότι σήμερα οι «ιδιωτικές ασφαλίσεις υγείας στην Ελλάδα είναι ακόμη σχετικά προσιτές, γιατί ουσιαστικά πατάνε πάνω στην ύπαρξη ενός - έστω και λεηλατημένου - καθολικού συστήματος δημόσιας Κοινωνικής Ασφάλισης, το οποίο και εκμεταλλεύονται».

Οσο για τις παροχές των ασφαλιστικών ως προς την Υγεία, σημείωσε ότι στα συμβόλαια υγείας ισχύουν κατεξοχήν «απαλλαγές» στις καλύψεις, δηλαδή «και να έχεις συμβόλαιο υγείας σε ασφαλιστική, πάλι θα κληθείς πρώτα να βάλεις πάντα ένα ποσό από την τσέπη σου». Επίσης, «εδώ και αρκετά χρόνια δεν προσφέρονται πια μακροχρόνια σταθερά συμβόλαια υγείας από ασφαλιστικές. Αντί αυτών, τα συμβόλαια είναι ετήσια. Κάθε χρόνο, δηλαδή, η εταιρεία αποτιμά αν ο συγκεκριμένος "πελάτης" τη "ζημίωσε". Κι αν ήταν έτσι, προκειμένου να συνεχίσει να έχει συμβόλαιο μαζί της, του ζητάει περισσότερα λεφτά». Ενώ, η ίδια λογική ισχύει και στα ομαδικά συμβόλαια, «τα οποία διαφημίζονται και στα πλαίσια του "νέου ΕΣΥ" σαν "μάννα εξ ουρανού"». Συμπλήρωσε ακόμα ότι σε όλα αυτά τα συμβόλαια, ειδικά στα ομαδικά, πάντα προβλέπονται εξαιρέσεις, για ό,τι οι ασφαλιστικές ξέρουν πως είναι το πιθανότερο να τις ζημιώσει, ενώ «αυξανόμενοι είναι και οι αποκλεισμοί, δηλαδή μια ασφαλιστική ουσιαστικά να μην αποδέχεται να ασφαλίσει κάποιον, βάσει της εικόνας της υγείας του, ή να του ζητά πολλαπλάσια ασφάλιστρα. Τελευταίο τέτοιο παράδειγμα είχαμε στις ΗΠΑ, όπου εργοδότες απαιτούν από τους εργαζομένους που παραμένουν ανεμβολίαστοι έως και 200 δολάρια επιπλέον τον μήνα για να ισχύει η ιδιωτική ασφάλισή τους! Παρόμοια όμως ισχύουν εκεί ήδη για καπνιστές, υπέρβαρους κ.ά.».

«Επομένως η λειτουργία του ΕΟΠΥΥ ως μία ιδιωτική ασφαλιστική σημαίνει νέους κόφτες: Στις παροχές στους ασφαλισμένους, σε αναγκαίες διαγνωστικές εξετάσεις, σε φάρμακα, σε θεραπείες», σημείωσε ο Ν. Νιάνιος, καταλήγοντας: «Διέξοδος και λύση αποτελεί η πάλη για σύγχρονες απολύτως δωρεάν υπηρεσίες Υγείας, εξετάσεις, νοσηλεία, φάρμακα με έμφαση στην πρόληψη, μέσα από ένα ενιαίο αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν σύστημα Υγείας».