Με διακριτή παρουσία, η παρέμβαση της Ομάδας Γυναικών Λοκρών, μέλους της ΟΓΕ, στις εργαζόμενες της ΛΑΡΚΟ (γραφεία, καθαρίστριες κ.λπ.) είναι διαχρονική. Βρεθήκαμε με τις γυναίκες των εργατών της ΛΑΡΚΟ στον οικισμό της, με «τραπεζάκι», με συσκέψεις - συζητήσεις για κάθε κοινωνικό ζήτημα που τις απασχολεί.

Εδώ και περίπου δύο χρόνια η Ομάδα μας, μαζί με την Ομάδα Γυναικών Λαμίας, τους φορείς και τα συνδικάτα της περιοχής μας, δώσαμε το αγωνιστικό «παρών»: Συμπαρασταθήκαμε και συμμετείχαμε ενεργά ακόμα και στην προετοιμασία κάθε μορφής κινητοποίησης των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ, από την πρώτη σύσκεψη του Συνδικάτου Μετάλλου στο εργοστάσιο στη Λάρυμνα. «Απλωθήκαμε» σε χώρους δουλειάς, σε Γυμνάσια και Λύκεια της Μαλεσίνας, του Μαρτίνου, της Λάρυμνας, στα μαγαζιά για την ενημέρωση και την κινητοποίηση των γυναικών της περιοχής, για να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους. Εξηγήσαμε γιατί οι εξελίξεις στη ΛΑΡΚΟ δεν είναι υπόθεση μόνο όσων εργάζονται και των οικογενειών τους, αλλά όλης της εργατικής τάξης της χώρας.

Από το πρώτο νομοσχέδιο που κατατέθηκε στη Βουλή έγινε ξεκάθαρο ότι η κυβέρνηση δεν επιδίωκε απλά να ιδιωτικοποιήσει μια επιχείρηση, αλλά να ανοίξει τον δρόμο για την επίθεση σε όλες τις εργαζόμενες και τους εργαζόμενους της χώρας μας. Αποκαλύψαμε ότι η δρομολόγηση της αποσάθρωσης και εκποίησης της ΛΑΡΚΟ, πετώντας σαν την τρίχα από το ζυμάρι τους εργαζόμενους, εξυπηρετεί τους μεγαλοεπιχειρηματίες, που έχουν θεό τους το κέρδος και θέλουν να εκμεταλλευτούν τον ορυκτό πλούτο. Η κυβέρνηση, η ΕΕ και τα άλλα κόμματα που στηρίζουν τα συμφέροντά τους βάζουν φαρδιά πλατιά την υπογραφή τους στο έγκλημα που συντελείται στον τόπο μας.

Πέρα από τις αντικειμενικές δυσκολίες (περιορισμοί μετακίνησης, αποστάσεις ανάμεσα στα χωριά), ως Ομάδα Γυναικών αντιμετωπίσαμε και τον φόβο, την ανασφάλεια των γυναικών στις οποίες απευθυνθήκαμε. Τίποτα δεν γίνεται «πατώντας ένα κουμπί», ανώδυνα. Ο δρόμος που περπατάμε χορταριάζει γρήγορα, γιατί μεγαλοεπιχειρηματίες, ΜΜΕ, κυβέρνηση, εργοδοτικά σωματεία σπέρνουν ασταμάτητα ζιζάνια με το που περνάμε: Από την «αναποτελεσματικότητα των αγώνων» μέχρι συκοφαντίες για τους εργαζόμενους της ΛΑΡΚΟ, για τα εργατικά «ατυχήματα» κ.ο.κ. Πάνε να θάψουν ότι οι εργαζόμενοί της στην κυριολεξία έχουν στυλώσει με το αίμα τους αυτό το εργοστάσιο...

Μια γυναίκα, σύντροφος εργαζόμενου της ΛΑΡΚΟ, αποκαλύπτει την αλήθεια για τη ζωή των εργατών: «Δεν ξέρουν και δεν τους ενδιαφέρει να μάθουν πώς ζούμε εδώ, πώς είναι να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας μέσα σε ένα ανθυγιεινό περιβάλλον και να αναπνέουν αυτόν τον αέρα καθημερινά, από τη μέρα που γεννιούνται. Δεν ξέρουν πώς είναι να έρχεται ο άντρας σου καμένος από τη σκουριά. Δεν ξέρουν πώς είναι να πετάγεται το παιδί σου στον ύπνο από τις εκρήξεις των καμινιών. Δεν ξέρουν πώς είναι να μην μπορείς να ανοίξεις τις πόρτες και τα παράθυρα όταν φυσά αέρας. Και το σπουδαιότερο... δεν ξέρουν πώς είναι να φεύγει ο άντρας σου για δουλειά, να σε φιλάει και να μην ξέρεις αν θα ξαναγυρίσει»

Εμείς οι γυναίκες εργάτριες, αγρότισσες, αυτοαπασχολούμενες, έχουμε χρέος να στηρίξουμε τα δίκαια αιτήματα των εργατών. Δύο χρόνια μετά οι εργαζόμενοι της ΛΑΡΚΟ είναι ακόμα όρθιοι, φωτεινό παράδειγμα για το εργατικό κίνημα. Σε αυτό το αγωνιστικό ταξίδι ήρθαν στο πλευρό μας νέες συναγωνίστριες, που παρακολούθησαν και το Συνέδριο της ΟΓΕ. Με αυτήν την αποφασιστικότητα, δίνουμε όλες μας τις δυνάμεις για την επιτυχία του συλλαλητηρίου των σωματείων των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ στις 13 Νοέμβρη στην Αθήνα.

(Αποσπάσματα από ομιλία στο 13ο Συνέδριο της ΟΓΕ)