Με φόντο τη συζήτηση του Προϋπολογισμού, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζονται να ακονίζουν τα μαχαίρια της «ανάπτυξης για όλους» η πρώτη και της «δίκαιης ανάπτυξης» ο δεύτερος, για να δώσουν έναν ακόμα γύρο κάλπικης αντιπαράθεσης στη Βουλή.

Ο λαός όμως δεν έχει τίποτα να περιμένει από τις διαβεβαιώσεις του ενός και τα ταξίματα του άλλου. Τους δοκίμασε και τους ξέρει. Αλλωστε, δεν περνάει μέρα που να μη διαβεβαιώνουν ότι ο ανταγωνισμός τους είναι για το ποιος μπορεί καλύτερα να προωθήσει τη στρατηγική του κεφαλαίου, την «πράσινη ανάπτυξη», που αποτελεί και το κοινό τους πρόγραμμα.

Χαρακτηριστική ως προς αυτό είναι η συζήτηση στη Βουλή για την απολιγνιτοποίηση, την αντικατάσταση δηλαδή της ηλεκτροπαραγωγής από λιγνίτη σε Δυτ. Μακεδονία και Μεγαλόπολη από άλλες παραγωγικές δραστηριότητες, στους τομείς που ενδιαφέρουν τα «πράσινα» μονοπώλια.

Την ώρα λοιπόν που περισσότεροι από 20.000 εργαζόμενοι και αυτοαπασχολούμενοι κατρακυλούν στην ανεργία μόνο στη Δυτ. Μακεδονία και από την περιοχή αφαιρείται πάνω από 1,5 δισ. ευρώ εισόδημα τον χρόνο, η κυβέρνηση με το νομοσχέδιο που ψήφισε τα δίνει όλα στο κεφάλαιο για να επενδύσει σε νέους «πράσινους» τομείς, πάνω στα συντρίμμια της ηλεκτροπαραγωγής από λιγνίτη.

Πιο συγκεκριμένα, χρηματοδοτεί τα διάφορα επενδυτικά σχέδια και την πορεία της απολιγνιτοποίησης με 7,5 δισ. ευρώ. Παρέχει αυξημένα επενδυτικά κίνητρα, κατά 15% έως 25%, και 0% επιδότηση για όλα τα επενδυτικά σχέδια στις περιοχές υπό απολιγνιτοποίηση. Από πάνω, τους παρέχει και 100% επιδότηση μισθών και ασφαλιστικών εισφορών για τους νέους 18 έως 29 ετών, δηλαδή τζάμπα εργασία στους ομίλους.

Στην άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος, ο λαός πληρώνει την αύξηση των τιμών του ρεύματος και τις ανατιμήσεις στα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης.

Τι αντιπροτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ; Η εισηγήτριά του στη συζήτηση επί του νομοσχεδίου στη Βουλή δεν θα μπορούσε να είναι πιο συγκεκριμένη και αποκαλυπτική. Αφού διαβεβαίωσε ότι «η πράσινη μετάβαση είναι στον πυρήνα της αριστεράς», υπενθύμισε ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν αυτή που εκπόνησε «ολοκληρωμένο σχέδιο για την απολιγνιτοποίηση με ορίζοντα 15ετίας», με σταδιακή μείωση των λιγνιτικών μονάδων και αντικατάστασή τους με ΑΠΕ.

Ο καβγάς τους, επομένως, δεν είναι για το τι και πού, αλλά για το πώς και με ποιους ρυθμούς θα υλοποιείται ο σχεδιασμός του κεφαλαίου, ώστε να εξασφαλίζεται και η συναίνεση ενός μεγαλύτερου τμήματος των λαϊκών στρωμάτων.