Η θεωρία του «τελευταίου μιλίου» επανέρχεται από την κυβέρνηση, που διαδίδει ότι η πανδημία «βαδίζει προς το τέλος της» με τη μετάλλαξη «Ομικρον» και ότι πρέπει όλοι να κάνουμε λίγη ακόμα υπομονή. Ετσι, προσπαθεί να δώσει άλλοθι στο γεγονός ότι καμία ενίσχυση δεν υπάρχει στο σύστημα Υγείας μπροστά στο ενδεχόμενο αύξησης των νοσηλειών, και ενώ τις επόμενες βδομάδες αναμένεται κορύφωση των κρουσμάτων. Ούτε η επιδημιολογική επιτήρηση αυξάνεται, για να απομονώνονται οι εστίες και να αποφεύγεται η μεγαλύτερη διασπορά. Αντίθετα, τα ελάχιστα σημεία δωρεάν ελέγχου και οι μεγάλες ουρές, σε συνδυασμό με το κόστος των τεστ στα ιδιωτικά εργαστήρια, αποθαρρύνουν τον κόσμο από το να πάει μαζικά να εξεταστεί προληπτικά, διευκολύνοντας την κυκλοφορία του ιού. Στο ίδιο ακριβώς πνεύμα είναι και το πρωτόκολλο επιστροφής στη δουλειά μετά από πέντε μέρες καραντίνας για τους νοσούντες, που στέλνει το μήνυμα ότι «και να κολλήσουν όλοι, δεν χάθηκε ο κόσμος, αρκεί να μην παγώσει η οικονομία». Με περισσότερα κρούσματα από κάθε άλλη φορά, ο κρατικός μηχανισμός συνεχίζει το ίδιο επικίνδυνο βιολί με την πανδημία, φορτώνοντας τη διαχείρισή της στην αυτοδιάγνωση και στην ατομική ευθύνη, καλλιεργώντας ταυτόχρονα προσδοκίες ότι «όπου να 'ναι τελειώνουμε» και άρα οποιοδήποτε μέτρο είναι αχρείαστη πολυτέλεια. Το έργο όμως το έχουμε ξαναδεί. Το τραγικό αποτέλεσμα είναι γνωστό και από προηγούμενες μεταλλάξεις. Η πανδημία και οι συνέπειές της είναι εδώ, για νοσούντες και μη. Και αυτό επιβάλλει δυνάμωμα και όχι χαλάρωση του αγώνα για ουσιαστική προστασία της υγείας και της ζωής του λαού.