«Το μεγάλο διακύβευμα των επόμενων ετών αποτελεί η απορρόφηση των ευρωπαϊκών κονδυλίων (...) Στην επίτευξη των παραπάνω σημαντικό ρόλο έχει η προώθηση των μεταρρυθμίσεων αποσκοπώντας στο κλείσιμο διαχρονικών "ιστορικών εκκρεμοτήτων" σε τομείς όπως η Δημόσια Διοίκηση, η Παιδεία, η Δικαιοσύνη (...) η προώθηση και η εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων αποτελεί μία εκ των βασικών προϋποθέσεων για την προσέλκυση επενδύσεων και την περαιτέρω ενεργοποίηση του ελληνικού επιχειρείν». Τα παραπάνω δεν γράφτηκαν ούτε σε κάποια ομιλία του πρωθυπουργού, ούτε σε κάποια ανάλυση του κυβερνητικού οικονομικού επιτελείου για τον νέο χρόνο, αλλά σε άρθρο του πρώην υπουργού του ΣΥΡΙΖΑ, Δ. Λιάκου, για τη νέα χρονιά. Δεν λείπει βέβαια και η «γαρνιτούρα» για το «ιδεολογικό πρόσημο των προωθούμενων μεταρρυθμίσεων», αλλά το νόημα... το πιάσαμε: Μετά το «προοδευτικό» δίλημμα για το ποιος θα εφαρμόσει το τρίτο μνημόνιο, τώρα το νέο κάλπικο δίλημμα που θέτει στον λαό ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ποια κυβέρνηση θα εφαρμόσει το υπερμνημόνιο του Ταμείου Ανάκαμψης. Ο λαός μας όμως διαθέτει πλέον πείρα από νυν και επίδοξους «σωτήρες» κάθε κοπής και απόχρωσης, από κάλπικα διλήμματα, από τη λογική του «μικρότερου κακού», με τα οποία ντύνουν την πολιτική που τον πηγαίνει κάθε φορά από το κακό στο χειρότερο. Μονόδρομος για εκείνον δεν είναι η ίδια βάρβαρη πολιτική με «εναλλάξ αλλαγές» στο τιμόνι της αστικής διαχείρισης, αλλά η οργάνωση της πάλης, η συμπόρευση με το ΚΚΕ, η αντεπίθεση απέναντι στο κεφάλαιο, στις κυβερνήσεις και τα κόμματά του.