Είχε κόψει με το τσεκούρι του ο Γιάννης ένα ωραίο, θεόρατο πεύκο, που ίσκιωνε την αυλή του και στόλιζε όλη τη γειτονιά, και πούλησε τα ξύλα του στο παζάρι, για λίγες δραχμές. Εβαλε τα χρήματα σε μια σακούλα, και την κρέμασε από το λαιμό του, για μεγαλύτερη σιγουριά. Ομως, όσο περνούσαν οι μέρες, η σακούλα βάραινε σα μολύβι μέσα στον κόρφο του. Ησυχία δεν εύρισκε, ούτε μέρα, ούτε νύχτα. Ακουγε κάθε βράδυ στον ύπνο του φωνές, και έβλεπε χιλιάδες πουλιά, που τους χάλασε, μαζί με το πεύκο, τις φωλιές με τα μικρά τους, να τον κυνηγούν και να φωνάζουν όλα μαζί: «Φονιά! Φονιά! Γιατί έκοψες το πεύκο μας; Γιατί;». Και έτρεχε, λέει, ο Γιάννης, και γύριζε στις ερημιές, κυνηγημένος από τις τύψεις του. Πάει να σταθεί για λίγο κάτω από ένα δεντράκι, να προφυλαχτεί από τον καυτερό ήλιο, μα το δέντρο παίρνει τα πράσινα κλαδιά του και τον ίσκιο του, και φεύγει μακριά... Σκύβει σε μια βρυσούλα, να πιει λίγο νερό, να ξεδιψάσει, μα η βρυσούλα στερεύει αμέσως, για να μην πιει το νερό της ο φονιάς. Και ο Γιάννης, κυνηγημένος από τις Ερινύες και δαρμένος αλύπητα από τη συνείδησή του, πέφτει κάποια στιγμή στο δρόμο και πεθαίνει, ολομόναχος και περιφρονημένος απ' τους ανθρώπους.