Αυτή η σκληρή πραγματικότητα, αντικειμενικά, κατατάσσει κοινωνικά τους ΕΒΕ δίπλα στην εργατική τάξη. Ομως, δε διαμορφώνεται αυτόματα και η ανάλογη συνείδηση σ' αυτό το κοινωνικό στρώμα, που συνεχίζει να έχει ταλαντεύσεις και επηρεάζεται από μια σειρά στοιχεία, τα οποία αξιοποιεί η αστική ιδεολογία, με συνέπεια το μεγαλύτερο μέρος των ΕΒΕ να ενσωματώνεται, να στηρίζει, ή, στην καλύτερη περίπτωση, να δείχνει ανοχή στην πολιτική των αστικών κυβερνήσεων.

Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια, όλο και περισσότερο, αρκετοί ΕΒΕ, ιδιαίτερα οι πιο μικροί, συνειδητοποιούν ότι παρά το ότι λέγονται επιχειρηματίες δεν παύουν να είναι εκμεταλλευόμενοι από το μεγάλο κεφάλαιο. Πράγματι, ο χώρος αυτός δεν είναι ενιαίος, σ' αυτό συνηγορούν και μια σειρά στοιχεία: Το 91% περίπου του συνόλου των επιχειρήσεων είναι αυτοαπασχολούμενοι και μικροβιοτέχνες μικρέμποροι, μικροϊδιοκτήτες αυτοκινητιστές, που χτυπιούνται από τη νεοφιλελεύθερη πολιτική. Συνολικά, πρόκειται για το 20% περίπου του οικονομικά ενεργού πληθυσμού και αποτελεί ένα ειδικευμένο παραγωγικό δυναμικό, το οποίο, βέβαια, λόγω της ειδικής σχέσης με την παραγωγή (ιδιοκτησία μέσων) και την πολύωρη απασχόληση, απωθείται και δε δείχνει ενδιαφέρον για συνδικαλιστική οργάνωση, για πληροφόρηση και ενημέρωση.

Για τους κομμουνιστές, είναι ένα στοίχημα, το οποίο θα κερδηθεί με το συνεχόμενο αγώνα, οι αυτοαπασχολούμενοι, μικροβιοτέχνες, μικρέμποροι και μικροϊδιοκτήτες αυτοκινητιστές να απεγκλωβιστούν από τις ψευδαισθήσεις, να κατανοήσουν ότι η δυσβάσταχτη φορολόγηση, η κατεδάφιση της Κοινωνικής Ασφάλισης, η παραπέρα εμπορευματοποίηση της Υγείας, η μονοπώληση της αγοράς, η πτώση του δείκτη παραγωγής σε μια σειρά κλάδους, ο εκτοπισμός από το μεταφορικό έργο κτλ. είναι το αποτέλεσμα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής και εντάσσονται σε ένα γενικότερο σχεδιασμό της κυβέρνησης, που σκοπό έχει τη μεγαλύτερη αναδιανομή του εισοδήματος σε όφελος του μεγάλου κεφαλαίου.

Συνεπώς, τα παραπάνω προβλήματα δεν αντιμετωπίζονται στα πλαίσια της απελευθερωμένης αγοράς και του ανταγωνισμού και δε χωρούν σ' αυτά ατομικές λύσεις.

***

Πράγματι, η παραπάνω πολιτική πρόταση δίνει διέξοδο και προοπτική. Βέβαια, δεν αγνοούμε τις υπαρκτές δυσκολίες να αφομοιωθεί και να γίνει συνείδηση των ΕΒΕ και υπόθεση πάλης.

Οι στόχοι αυτοί και το μήνυμα για την αναγκαιότητα της κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας θα μπολιάζεται και θα αναπτύσσεται μέσα στους κοινωνικούς αγώνες, που σήμερα ίσως είναι πρόωρο να κριθούν αυστηρά από το σύνολο των αιτημάτων. Χρειάζεται, όμως, να ξεκαθαρίσουμε ότι πρέπει να έχουν σταθερό αντιμονοπωλιακό προσανατολισμό και καθαρή στάση αμφισβήτησης της νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Στη βάση αυτή, θέλουμε οι συνεργασίες να αναπτύσσουν ένα πλαίσιο δράσης, που πρέπει να βρίσκεται σε μια συνεχόμενη κίνηση προς τα μπρος και οι συνεργαζόμενοι να αφομοιώνουν θέσεις, οι οποίες θα προωθούν τη συσπείρωση και θα υπηρετούν την εναλλακτική πρόταση εξουσίας και οικονομίας.

***

Διακήρυξε ως μοναδικό δρόμο, για να ικανοποιηθούν τα αιτήματα και να λυθούν τα προβλήματα, τον κοινό αγώνα, για να μπει φραγμός στην επίθεση των ξένων και ντόπιων μονοπωλίων, που τα συμφέροντά τους έρχονται σε σύγκρουση με τα συμφέροντα, όχι μόνο των ΕΒΕ, αλλά και του ελληνικού λαού γενικότερα.

Σήμερα, η ΔΗΚΕΒΕ έχει ανοιχτό μέτωπο στη νεοφιλελεύθερη πολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ και με τη δράση της συμβάλλει για τη συσπείρωση, σε ισότιμη βάση, των πιο αγωνιστικών και ριζοσπαστικών δυνάμεων στο χώρο, πέρα από πολιτικές και ιδεολογικές πεποιθήσεις.

Απορρίπτοντας το κλίμα «μοιρολατρικής» αντιμετώπισης της κατάστασης, που καλλιεργείται όχι τυχαία, παλεύει για να υπάρξουν προοπτικές λύσεων στα προβλήματα των ΕΒΕ και να δημιουργηθούν προϋποθέσεις, το σ.κ. να βρίσκεται σε συνεχείς μακρόχρονους και επίμονους αντιμονοπωλιακούς αγώνες, στους οποίους θα διακρίνεται έντονα το στοιχείο της αμφισβήτησης, να συντονίζει την πάλη του με το σ.κ. της εργατικής τάξης και των αγροτών πάνω σε κοινά προβλήματα.

Βέβαια, σε συνθήκες συγκεντροποίησης, το μεγάλο κεφάλαιο ασκεί φοβερή πίεση, ενσωματώνει στην αστική ιδεολογία τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, τους αφαιρεί κάθε δυνατότητα έστω και μικρών ελιγμών, παράδειγμα, η ομόφωνη απόφαση για κινητοποίηση το Νοέμβρη, την οποία ανέβαλαν. Δηλαδή, αν παλιότερα γνωρίσαμε τη συγκαλυμμένη υπονόμευση, σήμερα βλέπουμε μία νέα τακτική ανοιχτής υπονόμευσης κάθε αγωνιστικής προσπάθεια και αντιμονοπωλιακού προσανατολισμού του σ.κ., που περνά μέσα από επίσημες αποφάσεις, οι οποίες είναι ασυμβίβαστες με το ρόλο και το σκοπό του.

Δηλαδή, χρειάζεται να ξεκαθαριστεί ότι οι πλειοψηφίες που συγκροτούνται στις ΓΣΕΒΕΕ, ΕΣΕΕ, ΓΣΕΑΕ και σε πολλές ομοσπονδίες, με ευθύνη των ΠΑΣΚΕΒΕ, ΔΑΚΜΕΕ, ΑΣΚΕΒΕ, δεν αντιμετωπίζονται με τη λογική του καλού συνομιλητή και με βάση τις θεσμικές υποχρεώσεις που απορρέουν από τη λειτουργία του σ.κ., ή, έστω, και με ορισμένες ενστάσεις στη διαχείριση.

Εχουμε να κάνουμε με μία συνδικαλιστική γραφειοκρατία, η οποία συντηρείται με υψηλές αποζημιώσεις από συμμετοχή σε διάφορες επιτροπές και όργανα που αναπαράγουν και εξειδικεύουν την πολιτική που στηρίζει τη νεοφιλελεύθερη αντίληψη.

Η ΔΗΚΕΒΕ παλεύει να δημιουργηθούν προϋποθέσεις για τη συσπείρωση ευρύτερων δυνάμεων, να συγκροτηθεί το αγωνιστικό ριζοσπαστικό ρεύμα, που θα έρθει σε ρήξη με τη λογική της ενσωμάτωσης και στήριξης της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, ρήξη, που θα φτάσει σε όλη τη δομή του σ.κ. και, προπαντός, να συνεγείρει τη συνείδηση των ΕΒΕ, οι οποίοι σήμερα δεν αρκεί να εκφράζουν μόνο την αντίθεσή τους στα μονοπώλια και τις πολυεθνικές, αλλά να αντιμετωπίζουν το μεγάλο κεφάλαιο από θέση αντιπάλου και να συνδέουν την πάλη τους για τα προβλήματα με την κατάργηση της εκμετάλλευσης από την αστική τάξη.

Βέβαια, τα όρια και ο σκοπός μιας κίνησης - παράταξης είναι συγκεκριμένος και σεβαστός και υπολείπεται στο να δώσει ολοκληρωμένη πολιτική πρόταση.

Τα προβλήματα κάθε μέρα γίνονται όλο και πιο μεγάλα και δυσβάσταχτα, εξαιτίας των πολιτικών που εφαρμόζουν και υλοποιούν και στηρίζουν τα κόμματα του μεγάλου κεφαλαίου. Συνεπώς, οι ΕΒΕ θα πρέπει να βγάλουν τα απαραίτητα συμπεράσματα και να τους γυρίζουν την πλάτη, παραπέρα περιθώρια ανοχής σ' αυτήν την κατάσταση δεν υπάρχουν. Μονόδρομος για τους αυτοαπασχολούμενους, μικροβιοτέχνες, επαγγελματίες, μικρέμπορους, μικροϊδιοκτήτες αυτοκινητιστές, είναι η οργανωμένη πάλη και, πέρα από διαφορετικές πεποιθήσεις, η συμπαράταξη με τους κομμουνιστές.

Οι λεγόμενες αναδιαρθρώσεις δημιουργούν αρνητικές επιπτώσεις σε όλες τις πλευρές της ζωής, κοινωνική, οικονομική, πολιτική. Ανεξάρτητα, όμως, από τη βιασύνη της κυβέρνησης να τελειώνει με τα ανοιχτά ζητήματα, της Κοινωνικής Ασφάλισης, της Υγείας, το Φορολογικό, το χτύπημα των μικρών επιχειρήσεων και την εδραίωση της θέσης των μονοπωλίων, οι ρυθμοί εφαρμογής και η υλοποίηση αυτών των σχεδιασμών θα εξαρτηθεί από την αντίσταση που θα αναπτύξει το λαϊκό κίνημα.

Η ενίσχυση του ΚΚΕ σήμερα μπορεί από καλύτερες θέσεις να συμβάλει στη δημιουργία του κοινωνικοπολιτικού μετώπου, είναι βασική προϋπόθεση για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων και την εφαρμογή μιας άλλης πολιτικής προς όφελος του λαού.