Ποια είναι σήμερα η κατάσταση στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα; Ποιος ο ρόλος του και η αποστολή του στην κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα που διαμορφώνεται κάτω από την επιβολή της πολιτικής που γιγαντώνει το κεφάλαιο και τους μεγαλοεπιχειρηματίες, προκειμένου να αντεπεξέλθουν στον ανταγωνισμό; Γιατί η εργατική τάξη μένει στην πλειοψηφία της έξω από το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα και τα σωματεία της και πώς θα πυκνώσει τις γραμμές τους; Γιατί αυτό το συνδικαλιστικό κίνημα που υπάρχει και δρα σήμερα δεν είναι ταξικά προσανατολισμένο στο περιεχόμενο και τους στόχους πάλης αλλά και με αγωνιστικό διεκδικητικό προσανατολισμό; Πώς θα δυναμώσει αποφασιστικά ο ταξικός πόλος του, ώστε να πολλαπλασιαστεί η δύναμη που θα αντιπαλεύει η εργατική τάξη αποφασιστικά την κυρίαρχη αντεργατική πολιτική και την εξουσία που την επεξεργάζεται και την εφαρμόζει;

Για όλ' αυτά οι κομμουνιστές συζητούν οργανωμένα στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη, μετά από μια γόνιμη εσωκομματική συζήτηση σ' ολόκληρο το Κόμμα. Το ΚΚΕ αναζητά τους πιο κατάλληλους τρόπους και τις μορφές, ώστε η δουλιά του μέσα στην εργατική τάξη και το συνδικαλιστικό της κίνημα να δημιουργεί τους όρους που το εργατικό κίνημα θα αναπτύσσει τη δική του ταξική πάλη για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών της εργατικής τάξης. Τους όρους και τις προϋποθέσεις που η εργατική τάξη θα απεγκλωβίζεται από τη λογική του συμβιβασμού που καλλιεργούν άλλες δυνάμεις στο συνδικαλιστικό κίνημα και θα κατακτά την ταξική ενότητα δράσης, πάνω σε αιτήματα, στόχους και διεκδικήσεις, οι οποίες θα εναντιώνονται στην πολιτική των μεγαλοεπιχειρηματιών και των πολιτικών εκφραστών τους. Και επιμένει στην οργάνωση της εναντίωσης στη σημερινή πολιτική, στην πολιτικοποίηση των αγώνων με περιεχόμενο που να διεκδικεί την ικανοποίηση των εργατικών συμφερόντων. Αλλωστε, οι πλειοψηφίες των συνδικαλιστικών ηγεσιών με την ταχτική του «κοινωνικού διαλόγου» και την προσαρμογή των αιτημάτων που προβάλλουν στα πλαίσια του ανταγωνισμού και τις ανάγκες της ελληνικής οικονομίας, δηλαδή του καπιταλισμού δεν ασκούν πολιτική; Και μάλιστα πολιτική που συμπλέει με αυτήν που εφαρμόζεται σήμερα;

Ποιες είναι οι συνθήκες σήμερα, στις οποίες οι κομμουνιστές συζητούν για τη δράση τους στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα και τη δουλιά τους στην εργατική τάξη; Αυτές καθορίζονται από την ολομέτωπη επίθεση της άρχουσας τάξης ενάντια στα εργατικά δικαιώματα, επίθεση που εκφράζεται με την πολιτική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων.

Οι ιδιωτικοποιήσεις των επιχειρήσεων, και μάλιστα στρατηγικών τομέων της οικονομίας, η ιδιωτικοποίηση δημοσίων τομέων παροχής κοινωνικών υπηρεσιών όπως η εκπαίδευση, η πρόνοια, η εμπορευματοποίηση της Υγείας, οι αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις, με την κατάργηση του σταθερού ημερήσιου εργάσιμου χρόνου, (8ωρο-7ωρο), η μερική απασχόληση, τα ελαστικά ωράρια, οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου, η επικείμενες αντιδραστικές αλλαγές στο σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης, σε συνδυασμό με το χτύπημα των συλλογικών συμβάσεων, την ανεργία και τη φτώχεια χειροτερεύουν την κατάσταση της εργατικής τάξης.

Απέναντι σ' αυτή την πραγματικότητα, η εργατική τάξη πρέπει να συνειδητοποιήσει την αναγκαιότητα, όχι μόνο της υπεράσπισης των δικαιωμάτων που αφαιρούνται, αλλά της οργάνωσης της πάλης, που θα διεκδικεί αιτήματα και στόχους με βάση τις σύγχρονες ανάγκες της. Γιατί οι εργάτες δικαιούνται να καρπώνονται τον πλούτο που οι ίδιοι παράγουν, αλλά τον ιδιοποιούνται οι καπιταλιστές.

Αυτό είναι βασικό ζήτημα για το περιεχόμενο, τον προσανατολισμό και τη δράση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος. Γιατί δεν αρκεί η υπεράσπιση των κεκτημένων που αφαιρούνται. Δεν μπορεί ο εργάτης και η οικογένειά του να αρκούνται στις ελάχιστες προϋποθέσεις για μια ζωή που ίσα -ίσα το μόνο που καταφέρνουν είναι να διατηρούν την ύπαρξή τους σε συνθήκες φτώχειας. Που τα παιδιά τους στερούνται τη μόρφωση, γιατί δεν μπορούν να πληρώνουν το δυσβάσταχτο κόστος της, οι ίδιοι τη δουλιά, ενώ το μεροκάματο δεν ικανοποιεί τις ανάγκες διαβίωσης, σύμφωνα με τις κατακτήσεις του σύγχρονου πολιτισμού, των επιστημών και της τεχνογνωσίας, σε συνθήκες που αν αρρωστήσουν μπορεί και να πεθάνουν, αφού δε θα 'χουν να πληρώσουν τις εμπορευματοποιημένες υπηρεσίες Υγείας.

Αλλά αυτές οι συνθήκες διαμορφώνονται μέσα σ' αυτή την κοινωνία και κάτω από συγκεκριμένους συσχετισμούς δυνάμεων, ανάμεσα στην κυρίαρχη πολιτική και στην πολιτική που προωθεί και υπερασπίζεται τα συμφέροντα της εργατικής τάξης.

Το συνδικαλιστικό κίνημα είναι ένας από τους μοχλούς διαμόρφωσης αυτού του συσχετισμού, και η πάλη που διεξάγει επιδρά και επηρεάζει την ίδια την κυρίαρχη πολιτική. Το ζητούμενο, βεβαίως, δεν είναι απλά και μόνο ο συμβιβασμός με την υπάρχουσα κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα. Με την κατάσταση που επικρατεί στο συνδικαλιστικό κίνημα, αυτό γίνεται σήμερα, ο περιορισμός των διεκδικήσεων σ' αυτή την άθλια, για την εργατική τάξη κατάσταση.

Αυτό οφείλεται στην πορεία ενσωμάτωσης του συνδικαλιστικού κινήματος στις επιλογές του κεφαλαίου, πορεία που οδηγούν οι πλειοψηφίες των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, στηρίζοντας αυτή την πραγματικότητα στη χώρα μας. Που σε συνδυασμό με τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, διαμορφώνεται και από τους άδικους πολέμους, το χτύπημα των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών και της συλλογικής αγωνιστικής δράσης με τους τρομονόμους.

Αυτή η κατάσταση επιβάλλει προσαρμογές στη δράση των κομμουνιστών μέσα στην εργατική τάξη, τα συνδικάτα, ώστε το εργατικό κίνημα να αναπτύσσεται έτσι, που όχι μόνο να ορθώνει εμπόδια στην πολιτική των μονοπωλίων, αλλά να κατευθύνεται σε πορεία ρήξης και ανατροπής.

Η κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα, καθρέφτης της οποίας είναι βεβαίως οι συμβιβασμένες πλειοψηφίες στα τριτοβάθμια όργανα, εμφανίζει την εργατική τάξη να είναι συνδικαλισμένη μόνο κατά το 1/3 της δύναμής της και στον ιδιωτικό τομέα ακόμη λιγότερο. Υπάρχουν εργαζόμενοι που δεν μπορούν να οργανωθούν σήμερα σε σωματεία, λόγω των αλλαγών στις εργασιακές σχέσεις. Υπάρχουν σωματεία, που κάτω από τη συγκεκριμένη κατάσταση που διαμόρφωσαν αυτές οι συμβιβασμένες και υποταγμένες ηγεσίες όχι μόνο δε λειτουργούν, αλλά αποσυσπειρώνουν, στέλνοντας τους εργάτες στην αδράνεια τη μοιρολατρία, την έκπτωση των απαιτήσεών τους για μια καλύτερη ζωή. Αφού τα συνδικάτα δεν μπορούν να οργανώσουν αποφασιστικά τους διεκδικητικούς αγώνες, αφού λειτουργούν έτσι ώστε να αφήνουν απ' έξω την τεράστια πλειοψηφία της εργατικής τάξης, αφού οδηγούν στην προσπάθεια εξεύρεσης ατομικών λύσεων από τους εργαζόμενους σε συνθήκες έντασης της επίθεσης του κεφαλαίου, αντικειμενικά, συμβάλλουν στη διαμόρφωση συνείδησης τις μοιρολατρίας, της παραίτησης από τη διεκδικητική πάλη, στη μείωση των απαιτήσεων, όταν οι ανάγκες μεγαλώνουν.

Αυτή η πραγματικότητα πρέπει να αντιστραφεί. Και αυτό δεν μπορεί παρά να είναι υπόθεση πρώτα και κύρια των κομμουνιστών. Ετσι, με τη συζήτηση για όλα αυτά τα προβλήματα και στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη και τις αποφάσεις της επιδιώκουμε τις αναγκαίες αναπροσαρμογές και βελτιώσεις στους στόχους και τα καθήκοντα, στο περιεχόμενο της ιδεολογικοπολιτικής δουλιάς, στη μαζική δράση του Κόμματος, στους τρόπους και τις μορφές της καθοδηγητικής μας δουλιάς, ώστε να ενώνουμε την εργατική τάξη, ταξικά και αγωνιστικά. Να συμβάλλουμε στην ανάπτυξη των διεκδικητικών αγώνων και μέσα απ' αυτούς, τη συμμετοχή των εργατών στα συνδικάτα, τη διεκδίκηση πολιτικής για όλες τις σύγχρονες ανάγκες τους, την ανατροπή των σημερινών συσχετισμών, με την απομόνωση από τους ίδιους τους εργάτες των ηγεσιών που αποτελούν το δούρειο ίππο για το πέρασμα της πολιτικής των επιχειρηματιών στην εργατική τάξη. Να αντιμετωπίσουμε τη διάσπαση των εργαζομένων, την οποία ενισχύει όχι μόνο η πολιτική των κομμάτων της άρχουσας τάξης, αλλά και η δράση των δυνάμεων στο κίνημα που συμβιβάζονται και προωθούν την πολιτική της ταξικής συνεργασίας, της προσαρμογής των αιτημάτων στα πλαίσια της σημερινής άγριας καπιταλιστικής πραγματικότητας. Να ενισχύσουμε στη συνείδηση της εργατικής τάξης την ανάγκη διεκδικήσεων με αιτήματα και στόχους πάλης, που θα βάζουν στην πρώτη γραμμή τα δικαιώματα για μόνιμη και σταθερή δουλιά, με πλήρη οικονομικά και κοινωνικά δικαιώματα.

Στα χρόνια που πέρασαν, έχουμε αποκομίσει μεγάλη πείρα από τους αγώνες. Αυτή η πείρα στη βάση των αποφάσεων και του 16ου Συνεδρίου του ΚΚΕ, μας δίνει τη δυνατότητα να κάνουμε αποφασιστικά βήματα στη δουλιά μας, έτσι που να επιδράσουμε στο συνδικαλιστικό κίνημα, ώστε αντιστοιχεί με τη δράση του σ' αυτό που έχει ανάγκη σήμερα η εργατική τάξη. Γι' αυτό απαιτείται να προωθηθούν ενιαία μια σειρά προϋποθέσεις, μια σειρά μέτρα. Που όλα θα συμβάλλουν στη συγκρότηση ενός ισχυρού μπλοκ, ταξικών αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων, μιας κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας του μετώπου, που θα αποτελέσει εφαλτήριο για τη μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα των αγώνων, κυρίως για να συνδεθεί ο καθημερινός αγώνας με την προοπτική αλλαγών στο επίπεδο της εξουσίας.

Πρωταρχικό ζήτημα για όλ' αυτά είναι το αποφασιστικό δυνάμωμα του ΚΚΕ, η εξασφάλιση της ικανότητας, ώστε ολόκληρο το Κόμμα, από την ΚΕ μέχρι την ΚΟΒ, να διεξάγει πιο αποτελεσματικά και ενιαία τον ιδεολογικοπολιτικό και μαζικό αγώνα. Δυνάμωμα στα εργοστάσια, στους τόπους δουλιάς, στους κλάδους, παντού όπου δουλεύει και ζει η εργατική τάξη.

Ταυτόχρονα, πρέπει να δυναμώσει ο ταξικός πόλος, στα πλαίσια του συνδικαλιστικού κινήματος και να εκφραστεί αυτό μέσα από την παρουσία του ΠΑΜΕ. Είναι όρος για το ξεπέρασμα της αρνητικής πραγματικότητας, που υπάρχει στο συνδικαλιστικό κίνημα, όπως την περιγράψαμε πιο πάνω, αλλά και για την ενίσχυση των ταξικών αγώνων.

Οι αποφάσεις της Συνδιάσκεψης θα μας κάνουν ακόμη πιο ικανούς να ανταποκριθούμε στα σύνθετα καθήκοντα, έτσι ώστε να φέρουμε ακόμη πιο κοντά την προοπτική συγκρότησης του λαϊκού κοινωνικοπολιτικού μετώπου πάλης για τη λαϊκή εξουσία.