ΣΗΜΕΡΑ, μερικά προσθετικά στο γραφτό της περασμένης Κυριακής, που ήταν αφιερωμένο στον φωτεινό στοχαστή, στον φιλόσοφο, στον ποιητή και αγωνιστή δημοσιογράφο Νίκο Καρβούνη, που ακριβώς αυτόν το μήνα συμπληρώθηκαν 55 χρόνια από το θάνατό του. Θα ακολουθήσει, πολύ μικρός ακόμη, από το νησί του, το Θιάκι, της θάλασσας τους δρόμους για να βρεθεί τριών χρόνων, μαζί με τον έμπορο πατέρα του και τη δασκάλα μάνα του, στη Ρουμανία κι όπου μέσα σε καλές και άνετες συνθήκες θα ολοκληρώσει τη γυμνασιακή του μόρφωση.

ΕΙΝΑΙ πια εικοσάχρονος, που θα γυρίσει στην Αθήνα. Θα ξεκινήσουν οι πρώτες φιλολογικές γνωριμίες με τον Κ. Βάρναλη, τον Μ. Αυγέρη, τον Κ. Παλαμά, τον Ουράνη κι άλλους λογοτέχνες της εποχής του. Αυτήν ακριβώς την εποχή, θα αναλάβει και την έκδοση του περιοδικού «Ηγησώ», που η έκδοσή του κράτησε μόνον 9 μήνες. Σταθμός στη ζωή του Ν. Κ., η γνωριμιά του με τον ποιητή Λορέντζο Μαβίλη. Θα βρεθεί κοντά του, με τη στολή του Γαριβαλδινού και θα πολεμήσει στο Δρίσκο, όπου ο Μαβίλης, τραυματισμένος θανάσιμα, θα ξεψυχήσει στην αγκαλιά του.

ΚΑΠΟΙΑ στιγμή, σ' αυτή τη μεγάλη διαδρομή, ο Ν. Κ. θα μείνει στο χώρο της δημοσιογραφίας κι από το 1930 ο ερευνητής των εφημερίδων και ειδικά της «Πρωίας» εντοπίζει πλούσια και μοναδική τη δημοσιογραφική, αλλά και φιλολογική εισφορά του Ν. Κ., η οποία, για πολλά και πολλούς, είναι υλικό πολύτιμο, σκόρπιο, όμως, εδώ κι εκεί. Ο Ν. Κ., με τα άρθρα του, αλλά και τις δημοσιογραφικές του αποστολές, θα αποκαλύψει και θα καταγγείλει τους χιτλερικούς και τα εγκλήματά τους. Το 1933 θα βγάλει την «Καστανή Βίβλο», που έγινε αιτία, το 1934, για τη δίωξή του.

Η ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ είναι η κορυφαία ώρα για τον Ν. Καρβούνη, που η πένα του μας χάρισε τον παιάνα του παλλαϊκού αγώνα μας, που 60 χρόνια από τότε ο λαός και τα νιάτα τον έχουν ολοζώντανο στην ψυχή τους, από γενιά σε γενιά, κληρονομιά, που πάνω της βαστάει, όπως τ' αθάνατα δημοτικά μας τραγούδια, όλο το βαθύ νόημα και όλο το μεγαλείο του αγώνα μας. Θυμάμαι πολύ καλά αυτό που συχνά μας έλεγε ο καθηγητής της Μεσαιωνικής και Νεοελληνικής Φιλολογίας Νίκος Βέης πως είναι για το δημιουργό η πιο μεγάλη δικαίωση να πάρει ο λαός στο στόμα του τα τραγούδια, να τα κάνει δικά του κι είναι τότε, που αποξεχνιέται ο δημιουργός. Ολα αυτά τα 'λεγε, μιλώντας για τα έργα του Σολωμού.

Ο Ν. ΚΑΡΒΟΥΝΗΣ μάς έχει δώσει ο ίδιος το χρονικό του «Θουρίου», για το πώς έγραψε το «Βροντάει ο Ολυμπος», που, μελοποιημένο από τον ίδιο το δημιουργό του, αλλά και από τον αντιστασιακό μουσικό Αστραπόγιαννο, διαδόθηκε σ' όλη την Ελλάδα. Και έγινε, έτσι, το ηρωικό εμβατήριο, που σάλπιζε βροντερά το προσκλητήριο για τη «χιλιάκριβη τη λευτεριά».

ΑΠΑΝΤΩΝΤΑΣ στον δημοσιογράφο σ. Β. Γεωργίου, που τον ρώτησε, στα χρόνια της Κατοχής, αν γράφει τίποτα, πήρε την απάντηση πως κάποτε - κάποτε γράφει και προχωρώντας πιο πέρα πρόσθεσε ότι, αν χρειαστεί, γράφει και θούρια κι, όπως είπε, «το "Βροντάει ο Ολυμπος" ήταν προϊόν έξαρσης και οργής μαζί».

Ο ΠΑΙΑΝΑΣ της Εθνικής Αντίστασης θα γραφεί μια νύχτα, καθώς οργισμένος και αηδιασμένος γύρισε στο σπίτι του: «...μου ήρθε άμεσα η ανάγκη να αντιδράσω. Δεν έκλεισα μάτι εκείνο το βράδυ...». Κι εξιστορώντας τη γραφή του, πρόσθεσε: «...Κάθισα κι έγραψα τους στίχους και την ίδια νύχτα, κατά τα ξημερώματα, σύνθεσα και τη μουσική...». Μουσική στο θούριο, όπως είναι γνωστό, έβαλε ο αντιστασιακός μουσικός Ακης Σμυρναίος (Αστραπόγιαννος).

ΜΟΝΟΝ ο Ν. Καρβούνης μπορούσε να δώσει αυτόν τον επικό ύμνο, με το μοναδικό εκείνο συνταίριασμα των βουνών. Κι αυτό, γιατί ο ποιητής του παιάνα «Βροντάει ο Ολυμπος» είχε μια βαθιά γνωριμιά με τη βουνίσια Ελλάδα. Την είχε ζήσει, αλλά και την είχε δώσει στα γραφτά του, στις επιφυλλίδες και τα τραγούδια του. Είχε αμέτρητες φορές ακούσει τον Ολυμπο να βροντάει. Είχε δει την Γκιώνα να αστράφτει... Και τ' Αγραφα να μουγκρίζουν.