Ούτε μία ούτε δύο, αλλά τρεις διαδοχικές ερωτήσεις απέφυγε να απαντήσει ο μελλοντικός υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ και απερχόμενος πρέσβης τους στην Αθήνα, Πάιατ, στην πρόσφατη συνέντευξή του στην «Καθημερινή», σχετικά με τις υποτιθέμενες «εγγυήσεις ασφαλείας» που προσφέρουν οι ΗΠΑ στην Ελλάδα μέσα από τη Συμφωνία για τις Βάσεις και το περίφημο «άρθρο 5» του ΝΑΤΟ. Η «διαβεβαίωσή» του ήταν τελικά ότι αποτελεί «πηγή εμπιστοσύνης για την Ελλάδα να έχει αυτήν την εμφανώς στενή συνεργασία» με τις ΗΠΑ. «Ο λόγος σου με χόρτασε και το ψωμί σου φάτο», που λέει και ο λαός... Δεν χρειάζεται άλλωστε να πάει κανείς μακριά. Αρκεί να ρίξει μια ματιά στα όσα δρομολογούνται στα Ελληνοτουρκικά με την παρέμβαση των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ. Αλλά και στο τι «πηγή εμπιστοσύνης» αποτελεί η μισή και πλέον Ελλάδα, που βρίσκεται στο στόχαστρο των αντίπαλων ιμπεριαλιστικών κέντρων, επειδή έχει μετατραπεί σε αμερικανοΝΑΤΟικό πολεμικό ορμητήριο. Γνωστό βέβαια είναι ότι «εγγυήσεις» σαν κι αυτές - τις ίδιες ζητάνε ο ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα κόμματα του ευρωατλαντικού τόξου - ακόμα και όταν δίνονται, δεν αξίζουν ούτε το χαρτί όπου είναι γραμμένες. Γεμάτη είναι η Ιστορία από τέτοιες «εγγυήσεις» που την άλλη στιγμή έγιναν προσάναμμα στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και προσωρινούς συμβιβασμούς. Και μιας που φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή, αξίζει να ρίξει κανείς μια ματιά στις «εγγυήσεις» που έδιναν στην αστική τάξη οι τότε «σύμμαχοι», όταν εκείνη «έπαιζε τα ρέστα της» για νέα κέρδη και αγορές, διεκδικώντας τον ρόλο του «πρωτοπαλίκαρου» στα σχέδιά τους. Θα βοηθούσε κι αυτό για να καταλάβει τι σημαίνει σήμερα η εκκωφαντική σιωπή του Πάιατ.