«Συγκλονίστηκα με την απεραντοσύνη του εργοστασίου, το άπειρό του. Μας πήγαν στην υψικάμινο και σε άλλα τμήματα. Παρακολουθήσαμε τη διαδικασία από την παραγωγή σιδήρου μέχρι την έλαση λαμαρίνας. Ολα αυτά συνέβησαν πραγματικά μπροστά στα μάτια μας και φεύγοντας από το εργοστάσιο για κάποιο λόγο ένιωσα περήφανη - και να μου ανήκει όλος αυτός ο τεράστιος ατσάλινος κόσμος, που φαινόταν αιώνιος και απαραβίαστος». Τα λόγια αυτά ανήκουν στην Σοφία Προκόπιεβα, που ως μαθήτρια στο Ροστόφ είχε επισκεφτεί το εργοστάσιο του «Azovstal» επί Σοβιετικής Ενωσης. Τα διαβάσαμε την περασμένη Κυριακή στην «Καθημερινή», μαζί με ορισμένα ακόμα στιγμιότυπα από την ιστορία του εργοστασίου. Οπως ότι το 1941 ο βασικός του εξοπλισμός αποσυναρμολογήθηκε και μεταφέρθηκε στα Ουράλια, όπου χρησιμοποιήθηκε στην κατασκευή πλακών θωράκισης για τα άρματα μάχης του Κόκκινου Στρατού. Η γιγαντιαία αυτή επιχείρηση ολοκληρώθηκε το πρωί της ίδιας μέρας που ο γερμανικός στρατός έμπαινε στη Μαριούπολη! Αντίστροφα, το 1943, μετά την απελευθέρωση της Μαριούπολης, το σοβιετικό κράτος έθεσε ξανά σε πλήρη λειτουργία το «Azovstal», που οι Γερμανοί το είχαν καταστρέψει ολοσχερώς.