Από την εκδήλωση για τη βιβλιοπαρουσίαση που πραγματοποιήθηκε την περασμένη Τετάρτη στην Αθήνα

Από τη μία: Πήρε δέκα μήνες στον επιστημονικό κόσμο να φτιάξει εμβόλιο. Μέχρι σήμερα μπήκαν σε διαδικασία προκλινικών μελετών ή φάσεων 1, 2, 3 πάνω από 200 εμβόλια. Στα δύο χρόνια που πέρασαν έχουν συγγραφεί και κυκλοφορήσει χιλιάδες επιστημονικές εργασίες γύρω από την COVID-19. Πολυκεντρικές διεθνείς μελέτες για φάρμακα και ιατροτεχνολογικό εξοπλισμό που αποδεδειγμένα σώζουν ζωές, βελτιώνουν τη βαρύτητα της νόσου, μειώνουν τις μέρες νοσηλείας και διασωλήνωσης. Σε λίγες μέρες κατασκευάστηκαν υπερσύγχρονα μέσα ατομικής προστασίας. Δεκάδες νοσοκομεία χτίστηκαν κυριολεκτικά σε λίγα εικοσιτετράωρα. Από την πρώτη ώρα δεκάδες χιλιάδες υγειονομικοί σε όλο τον πλανήτη έδωσαν μάχη, φοιτητές Ιατρικής εθελοντικά προσέφεραν στην καταγραφή, πρόληψη και επιτήρηση. Εκπαιδευμένο επιστημονικό και εργατικό δυναμικό άλλων κλάδων συμβάλλει σε τεράστια τεχνολογικά επιτεύγματα που μπορούν να βοηθήσουν στην έγκαιρη και σωστή ιχνηλάτηση, στη θεραπεία, στην υποστήριξη.

Και από την άλλη: «Προηγμένα» υγειονομικά κράτη, παρά την προβλέψιμη πανδημία, και ενώ είχαν τη δυνατότητα, να βρίσκονται απροετοίμαστα σε υποδομές, εξοπλισμό και προσωπικό, με εκατόμβες νεκρών, εμβολιασμό σε μονοψήφια νούμερα του πληθυσμού των πιο φτωχών χωρών του πλανήτη, μετατροπή των συστημάτων Υγείας σε μιας νόσου, την ώρα που η λοιπή νοσηρότητα σκοτώνει ή επιδρά με ασύλληπτους ρυθμούς. Αμύθητα κέρδη των πολυεθνικών φαρμάκου για τα εμβόλια πριν καν αυτά έρθουν. Πόλεμος καπιταλιστικών κρατών, υγειονομικοί που φορούσαν σκουπιδοσακούλες για προστασία, ειδικά νοσοκομεία λοιμωδών νοσημάτων που έκλεισαν, χιλιάδες υγειονομικοί άνεργοι, ιδιωτικός τομέας Υγείας που θησαυρίζει, παροπλισμένες ολόκληρες ειδικότητες της Ιατρικής. Καμία σοβαρή επιδημιολογική επιτήρηση και φαρμακοεπαγρύπνηση. Πρωτοβάθμια Υγεία που φυτοζωεί.

Ξεκινώντας την παρουσίαση της έκδοσης, θα ήθελα να σταθώ στην ταξικότητα του ιού.

Στο άρθρο με τίτλο «Είμαστε όλοι ίσοι απέναντι στον ιό; Μία διεθνής ανασκόπηση για τις επιπτώσεις της πανδημίας στα φτωχά λαϊκά στρώματα» επιχειρούμε να απαντήσουμε στο χιλιοειπωμένο επιχείρημα ότι «ο ιός δεν κάνει διακρίσεις», τους χτυπάει όλους το ίδιο, πλούσιους και φτωχούς. Είναι έτσι; Η επιστημονική έρευνα άλλα δείχνει, αφού:

Τα επίκεντρα της πανδημίας με ρεκόρ κρουσμάτων και θανάτων σε πολλαπλές έρευνες βρέθηκαν να είναι οι φτωχογειτονιές των μεγάλων αστικών πόλεων του πλανήτη. Αυτό επιβεβαιώνεται από τις μητροπόλεις της Νέας Υόρκης, του Λονδίνου, του Σαντιάγο της Χιλής, από το Ρίο ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας, τη Βομβάη της Ινδίας. Δεκάδες οι επιστημονικές εργασίες που αποδεικνύουν ότι οι κάτοικοι πυκνοκατοικημένων συγκροτημάτων και περιοχών, περιοχών υψηλής ατμοσφαιρικής ρύπανσης, οι Βιομηχανικές Ζώνες είναι οι περιοχές που η εργατική τάξη, οι μετανάστες, οι βιοπαλαιστές, οι φτωχοί πλήχτηκαν ανισότιμα.

Οπως αναφέρει στέλεχος του Πανεπιστημίου Δημόσιας Υγείας της Καλιφόρνια: «Οι μειονότητες αποτελούν τους εργάτες πρώτης γραμμής σε εμπόριο, λαϊκές αγορές, διαμετακομιστικές υπηρεσίες... Αυτοί οι εργάτες, που πλειοψηφούν οι έγχρωμοι πληθυσμοί, δεν έχουν την πολυτέλεια της απομόνωσης στο σπίτι, ως μέτρο κοινωνικής αποστασιοποίησης και μείωσης διασποράς». Στη χώρα μας τα ανεπαρκή στοιχεία σε σχέση με το σαφέστατο ταξικό πρόσημο του ιού δεν αποτελεί καθόλου «αμέλεια» ότι δεν υπάρχουν. Παρ' όλα αυτά είναι σαφές πως η ταξικότητα εκφράστηκε και με άλλους τρόπους, όπως στο ποιοι είχαν πρόσβαση σε ελάχιστες ή σμπαραλιασμένες δομές περίθαλψης.

Το μέτρο του κατ' οίκον περιορισμού των θετικών κρουσμάτων αφορούσε φτωχούς και πλούσιους. Το ίδιο είναι όμως για την τετραμελή οικογένεια στο «δυάρι» με αυτήν της δίπατης μεζονέτας με τον κήπο και χωρίς την ανάγκη του πενιχρού επιδόματος για να τα βγάλει πέρα;

Τα αστικά επιτελεία βάφτισαν την πανδημία απρόβλεπτη απειλή.

Αλήθεια, για ποια απρόβλεπτη απειλή μιλάνε, όταν ο ίδιος ο ΠΟΥ, μόνο κατά το χρονικό διάστημα 2011-2018, αναφέρει πως ήρθε αντιμέτωπος με σχεδόν 2.500 επιδημίες, ενώ από το 2009 μέχρι σήμερα μετρούμε επτά περιπτώσεις σοβαρών επιδημιών (Η1Ν1, Εμπολα, SARS, MERS, Γρίπη των πτηνών, Ζίκα, SARS-CoV-2);

Η εμφάνιση μιας πανδημίας στην εποχή μας δεν είναι «κεραυνός εν αιθρία», όσο και αν παρουσιάζεται έτσι από τις αστικές κυβερνήσεις. Αυτό που δεν τονίζεται σε διάφορες επιστημονικές ή άλλες συζητήσεις με αφορμή την πανδημία COVID-19, είναι οι αιτίες που επιδρούν στη συχνότητα ανάδυσης και εξέλιξης νέων μολυσματικών ιών. Δεν διερευνάται ή αποσιωπάται συνειδητά η σχέση που έχουν με τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής έτσι όπως εκδηλώνονται στην παραγωγή τροφίμων, στη γεωργία, στην κτηνοτροφία, στην ιχθυοτροφία αλλά και στις συνολικότερες περιβαλλοντικές αλλαγές που έχουν προκύψει ως αποτέλεσμα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και λειτουργίας όλων των τομέων οργάνωσης της οικονομίας και συνολικά της κοινωνίας.

Αυτά τα ζητήματα διαπραγματεύεται το πρώτο άρθρο της έκδοσης με τίτλο: «Ιστορικά δεδομένα και προσέγγιση των σύγχρονων αιτιών εξάπλωσης των επιδημικών και πανδημικών φαινομένων», με αναφορές όχι μόνο στο σήμερα αλλά και στο πώς οι κλασικοί του μαρξισμού και ο ίδιος ο Μαρξ μελέτησε μέσα από τις σελίδες του «Κεφαλαίου» αντίστοιχους παράγοντες.

Επιστημονικά, ιδεολογικά και πολιτικά φάνηκε όμως κάτι άλλο. Οτι οι αντοχές των συστημάτων Υγείας ξεπεράστηκαν επειδή τα υλικά πάνω στα οποία οικοδομούνταν ήταν σάπια, επειδή καθορίζονται με βάση το κέρδος και τις κάθε φορά αντοχές της καπιταλιστικής οικονομίας.

• Για παράδειγμα, όλοι μάθαμε για τη Λομβαρδία. Ολοι μας μάθαμε για μία πόλη της, το Μπέργκαμο, που θα μείνει στην ιστορία για το ξεκλήρισμά της κατά το πρώτο κύμα της πανδημίας, μετρώντας πάνω από 16.000 θανάτους από COVID-19 σε ένα μήνα. Λίγοι όμως έμαθαν ότι οι φρικιαστικές εικόνες που παρακολουθήσαμε ήταν ένα προδιαγεγραμμένο έγκλημα. Λίγοι έμαθαν ότι εκεί οι αυτοκινητοβιομήχανοι αρνούνταν έστω και το παραμικρό μέτρο προστασίας στους χώρους δουλειάς, πόσο μάλλον το κλείσιμο για τις πρώτες μέρες. Ακόμα λιγότεροι έμαθαν πως στην περιοχή της Λομβαρδίας με πληθυσμό όσο η Ελλάδα (περίπου 10 εκατομμύρια), ο ετήσιος μισθός των ειδικευόμενων (ασκούμενων) ιατρών γενικής ιατρικής ήταν υποδιπλάσιος άλλων ειδικοτήτων, π.χ. Καρδιολογίας, με αποτέλεσμα μόνο 90 άτομα να ακολουθήσουν αυτήν την ειδικότητα. Ακόμα πιο λίγοι έμαθαν ότι ο πρόεδρος του Πανιταλικού Ιατρικού και Οδοντιατρικού Συλλόγου έχει δηλώσει ότι «η ειδικότητα της οικογενειακής ιατρικής είναι κόστος και κακή επένδυση για όποιον σκοπεύει να αποκτήσει χρήματα από τον τομέα της Υγείας». Επιπλέον, την τελευταία δεκαετία η χρηματοδότηση προς την ΠΦΥ μειώθηκε. Με πιο απλά λόγια: Ακόμα και όταν πέθαιναν 1.000 άνθρωποι τη μέρα, δεν υπήρχαν ιατροί πρώτης γραμμής ειδικοτήτων να καλεστούν, ούτε καν να επιταχθούν, ενώ το Μιλάνο, κατά την έναρξη του πρώτου κύματος, είχε μόλις 5 ιατρούς δημόσιας υγείας και υγιεινής.
• Αν πάμε στη χώρα μας, όλοι γνωρίζουμε πως η πανδημία βρήκε το ΕΣΥ με τραγικές ελλείψεις, σοβαρά υποστελεχωμένο, με πάνω από 30.000 κενές οργανικές θέσεις προσωπικού και 6.000 κενές οργανικές θέσεις γιατρών, σταδιακά και χρόνο με τον χρόνο υποχρηματοδοτημένο, με 8 κλειστά νοσοκομεία την τελευταία δεκαετία και κυρίως με παντελή απουσία Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, αφού εκατοντάδες πρωτοβάθμιες δομές έκλεισαν ή συγχωνεύτηκαν και υπάρχει μείωση σχεδόν του 50% του προσωπικού της από το 2009. Παρεμπιπτόντως, στη χώρα μας οι γιατροί δημόσιας υγείας και υγιεινής είναι 9.

Αυτά και αντίστοιχα στοιχεία για όλες τις ευρωπαϊκές καπιταλιστικές χώρες αναδεικνύονται στο άρθρο με τίτλο «Πώς βρήκε η πανδημία τα συστήματα Δημόσιας Περίθαλψης: Οι αντιλαϊκές επιπτώσεις της εμπορευματοποίησης και της επιχειρηματικότητας μέσα από την ευρωπαϊκή εμπειρία».

Οι «αντοχές» του συστήματος δεν διαμορφώθηκαν μόνες τους. Αφού με την αντιλαϊκή τους πολιτική όλες οι εναλλασσόμενες αστικές κυβερνήσεις τις διαμόρφωσαν, μετά τις επικαλούνται αποσιωπώντας φυσικά την αιτία. Και εδώ προβάλλουν το αποτέλεσμα ως αιτία...

Η πανδημία λοιπόν φανέρωσε σε όλη την Ελλάδα και τον καπιταλιστικό κόσμο, ακόμα και στις μεγάλες καπιταλιστικές οικονομίες - «πρότυπο» για τις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις, τη χρεοκοπία των εμπορευματοποιημένων συστημάτων Υγείας. Αυτός είναι ο λόγος που αυτά έγιναν φύλλο και φτερό και άφησαν απροστάτευτο τον κάθε λαό.

Αυτός είναι και ο λόγος που χιλιάδες ασθενείς αποκλείστηκαν, άλλοι από τις αναγκαίες εξετάσεις, άλλοι από θεραπείες και χειρουργεία, για να αντέξει την «πίεση» των ασθενών από COVID-19. Ενδεικτικά:

• Κατά το πρώτο κύμα της πανδημίας, στις ΗΠΑ οι θάνατοι από έμφραγμα αυξήθηκαν κατά 10%, στη δε Νέα Υόρκη, το επίκεντρο της πανδημίας στις ΗΠΑ, κατά 140%.
• Στην Ελλάδα, παρατηρήθηκε μείωση 75% στις εισαγωγές των καρδιολογικών περιστατικών, ενώ σε έρευνα για το διάστημα Φλεβάρη - Νοέμβρη του 2020 παρατηρήθηκαν επιπλέον 6.100 θάνατοι από τον αναμενόμενο μέσο όρο του 2015 - 2019, με το 62% να είναι «non-covid» θάνατοι.
• Λαμπρό παράδειγμα για τα παραπάνω είναι το θέμα της ψυχικής υγείας, και από αυτή την άποψη είναι διαφωτιστικά τα στοιχεία που παρουσιάζονται στο άρθρο «Πρώτη προσέγγιση των επιπτώσεων της πανδημίας στην ψυχική υγεία» και αφορούν τις επιπτώσεις στην ψυχική υγεία των λαών. Ενδεικτικά αναφέρουμε έρευνα που διεξήγαγε το Εργαστήριο Πειραματικής Ψυχολογίας του Τμήματος Ψυχολογίας του ΕΚΠΑ τον Μάη - Ιούνη του 2021 σε 1.232 εργαζόμενους στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα της χώρας, η οποία έδειξε αυξημένα ποσοστά άγχους, κατάθλιψης, σωματοποίησης, θυμού, μοναξιάς, χαμηλής εργασιακής ποιότητας ζωής, χαμηλής γενικότερης ποιότητας ζωής κ.ά. Ενδεικτικά αναφέρουμε επίσης ότι σύμφωνα με τον αμερικανικό Σύλλογο Νοσοκομείων Παίδων, μόνο μέσα στο πρώτο εξάμηνο του έτους είχε ήδη καταγραφεί αύξηση 45% στις περιπτώσεις αυτοτραυματισμού και αυτοκτονίας παιδιών και εφήβων ηλικίας 5-17 ετών, συγκριτικά με το 2019.

Ενας από τους λόγους που έγιναν όλα αυτά, εκτός των άλλων, είναι γιατί σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες, μπροστά σε μια τόσο κρίσιμη κατάσταση, καμία αστική κυβέρνηση δεν έθιξε το «άγιο δισκοπότηρο», τα κέρδη των καπιταλιστών επιχειρηματιών στην Υγεία. Το λαϊκό αίτημα για «επίταξη του ιδιωτικού τομέα Υγείας» για να ανακουφιστεί η πίεση στα δημόσια νοσοκομεία, όχι απλά δεν έγινε πράξη, αλλά αντίθετα η κυβέρνηση κράτησε τον ιδιωτικό τομέα covid-free από τη νοσηρότητα και περίθαλψη, ενώ τον τροφοδότησε με σχεδόν όλη την covid διαγνωστική.

Πιο συγκεκριμένα, στο άρθρο της έκδοσης με τίτλο «Η πανδημία ως ευκαιρία: Ενίσχυση του ιδιωτικού και επιτάχυνση της παραπέρα εμπορευματοποίησης του κρατικού συστήματος Υγείας στην Ελλάδα» αναφέρονται αποκαλυπτικά τέτοια παραδείγματα, που δείχνουν ότι ο ιδιωτικός τομέας Υγείας κάθε άλλο παρά αδιάφορος έμεινε στην πανδημία. Οχι από την πλευρά της συμβολής στην αντιμετώπισή της, αλλά ως αξιοποίηση της ευκαιρίας για «δουλειές» με αυτούς που αποκλείονταν από τις δημόσιες μονάδες αλλά και για ανακατεύθυνση των δραστηριοτήτων του σε νέα πεδία όπως τα Big Data και η Τηλεϊατρική. Ταυτόχρονα απέκλειε τους COVID-19 ασθενείς, διότι αυτοί ήταν «υψηλού κόστους» και με περιορισμένα σχετικά περιθώρια κέρδους.

Η κυβέρνηση και όλοι οι πυλώνες του συστήματος από την πρώτη στιγμή κρύφτηκαν πίσω από την ατομική ευθύνη για να αποκρύψουν την ευθύνη του κράτους, την κυβερνητική ευθύνη. Φταίνε τα «μυστικά πάρτι της νεολαίας», «τα οικογενειακά τραπέζια» και άλλα δαιμόνια.

Βέβαια κουβέντα δεν βγάζουν για τους χώρους και τις πληθυσμιακές ομάδες που δεν έχουν να πουν ούτε αυτά τα σαθρά επιχειρήματα. Τι έγινε για παράδειγμα στους οίκους ευγηρίας, στις δομές προσφύγων και μεταναστών, στις δομές χρονίως πασχόντων. Οφείλαμε λοιπόν να μελετήσουμε και αυτό το θέμα, στο οποίο μπαίνουν ιδιαίτερες πλευρές μέσα από το άρθρο με τίτλο: «"Ευάλωτες" πληθυσμιακές ομάδες και πληθυσμοί σε κλειστές προνοιακές δομές κατά τη διάρκεια της πανδημίας».

Στο άρθρο με τίτλο «Η επιδημική ετοιμότητα και ο ρόλος των υπηρεσιών Δημόσιας και Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας» αναδεικνύονται ακριβώς αυτές οι πλευρές που καθόρισαν τα λεγόμενα επιδημιολογικά μοντέλα. Διαβάζοντας αυτό το άρθρο μπορούν να αποκτήσουν άλλο περιεχόμενο οι καθημερινές συζητήσεις περί λοκντάουν, ιχνηλάτησης, επιτήρησης, συνολικά υπηρεσιών δημόσιας Υγείας. Γιατί μέσα σε αυτά τα δύο και πλέον χρόνια αποδείχτηκε πως τα διάφορα επιδημιολογικά μοντέλα δεν ήταν και τόσα πολλά όσο φαίνονται, αλλά ήταν υποταγμένα στη δοσμένη οικονομία, την καπιταλιστική, και τους δοσμένους κλάδους της βιομηχανίας της. Ετσι για παράδειγμα θα βρούμε τις ΗΠΑ, που δεν υιοθέτησαν σε κάποιες πολιτείες ούτε μία μέρα μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης κατ' εντολή των μονοπωλίων πετρελαίου, θα δούμε το παράδειγμα των χωρών της ΕΕ που τα λοκντάουν ήταν τόσο όσο, θα δούμε και το λαμπρό παράδειγμα της μικρής Κούβας στον τομέα της καταγραφής, ιχνηλάτησης και εν τέλει δημόσιας υγείας. Παρά τις επιμέρους διαφορές στη διαχείριση της πανδημίας, ιδιαίτερα στην πρώτη φάση της εκδήλωσής της, η στρατηγική όλων των αστικών κρατών είναι ενιαία και έχει ως κριτήριο τη διασφάλιση της σταθερότητας του καπιταλιστικού συστήματος και την αντιμετώπιση των επιπτώσεων στην οικονομία από τη σκοπιά της στήριξης του κεφαλαίου. Υγεία του λαού και καπιταλιστική οικονομία είναι τελικά δύο ασύμβατες έννοιες.

Επιπλέον δεν πρέπει να ξεχνάμε την παλιά Ιπποκράτειο αρχή «κάλλιο προλαμβάνειν ή θεραπεύειν», που σημαίνει πως η αρχή των πάντων στην Υγεία αφορά την πρόληψη. Τέτοιες πλευρές μπαίνουν στο προαναφερθέν άρθρο, αλλά και στο άρθρο με τίτλο «Ο SARS-CoV-2 ως παράγοντας επαγγελματικού κινδύνου: Οι αναξιοποίητες δυνατότητες πρόληψης και προστασίας της υγείας στους χώρους δουλειάς», το οποίο φωτίζει επιστημονικά και από τη σκοπιά της Ιατρικής της Εργασίας, που υπηρετεί τους εργαζόμενους, πως η προστασία τους στην εργασία συνδέεται ολόπλευρα με την πρόληψη και αντιμετώπιση του συνόλου των παραγόντων επαγγελματικού κινδύνου και πως εν ολίγοις μετατράπηκαν οι χώροι δουλειάς σε χώρους υπερμετάδοσης.

Δυόμισι χρόνια μετά είναι πολύ περισσότερο ορατό πως η πανδημία αξιοποιήθηκε για να ενταθεί η καταστολή απέναντι στο οργανωμένο λαϊκό κίνημα.

Αλλωστε, η νομοθέτηση των αντεργατικών μέτρων και η επιβολή τους από την εργοδοσία στους χώρους δουλειάς πάνε χέρι χέρι με την ένταση του αυταρχισμού για την καταστολή των αντιδράσεων συνδικάτων και εργαζομένων που αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους.

Σε όλη τη διάρκεια της πανδημίας είναι προκλητική και εξόφθαλμη η προσπάθεια της κυβέρνησης να ταυτίσει όποιον αντιστέκεται με ομάδες που καμία σχέση δεν έχουν με το λαϊκό κίνημα, πόσο μάλλον με ακροδεξιές, φασιστικές ομάδες, που η ίδια θρέφει και την ίδια βολεύουν. Κάθε αστική κυβέρνηση προσπάθησε να ταυτίσει τις επιφυλάξεις και τον φόβο ενός τμήματος του πληθυσμού με ακροδεξιές - συνωμοσιολογικές απόψεις, που δεν είναι καθόλου αυθόρμητες. Δεν μπορεί άλλωστε να είναι αυθόρμητες οι εικόνες του δικτάτορα Παπαδόπουλου, το σύνθημα «λέμε ΟΧΙ στα εμβόλια» των υπόδικων νεοναζί Λαγού και Κασιδιάρη στις συγκεντρώσεις των αντιεμβολιαστών, στις οποίες εκτός των άλλων ακούστηκαν τα εξής γνωστά «υγειονομικά» συνθήματα: «Αυτή η γη δεν σας ανήκει, αναρχικοί και μπολσεβίκοι», «Χριστός Ανέστη εκ νεκρών», «Τους καταδικάζουμε και θα τους κρεμάσουμε».

Αυτές και άλλες πλευρές παρουσιάζονται στα άρθρα με τίτλο «Πανδημία και ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις: Το παράδειγμα της κούρσας των ανταγωνισμών και της "διπλωματίας" των εμβολίων» και στο άρθρο με τίτλο: «Αντιεμβολιαστικές ομάδες: Η άλλη όψη της αστικής πολιτικής και του επιστημονικού ανορθολογισμού».

Στη χώρα μας, άλλωστε, οι περιοχές με μεγαλύτερο αριθμό κρουσμάτων είναι οι λαϊκές γειτονιές, οι κάτοικοι χαμηλού οικονομικού επιπέδου και μόρφωσης. Την ίδια ώρα σε αυτές τις περιοχές βρίσκουμε κάποια από τα χαμηλότερα ποσοστά εμβολιασμού και είναι ισχυρότερη η παρέμβαση των αντιεμβολιαστικών ομάδων. Ακριβώς για αυτόν τον λόγο οι αντιεμβολιαστικές κινήσεις αν δεν υπήρχαν, θα έπρεπε να δημιουργηθούν, αφού αποτελούν ένα από τα καλύτερα αναχώματα στη ριζοσπαστικοποίηση της σκέψης, πραγματική τροχοπέδη για την ταξική ερμηνεία των επιπτώσεων της πανδημίας, ιδανικό άλλοθι για το «έγκλημα» όλων των αστικών κυβερνήσεων εις βάρος της υγείας των φτωχών ανθρώπων.

Οι μεγάλες αντιφάσεις φάνηκαν μέρα με τη μέρα σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο. Αλλωστε, οι τραγικές απώλειες σε ανθρώπινες ζωές είναι αποτέλεσμα της διαχείρισης της πανδημίας από όλες τις αστικές κυβερνήσεις, που όλες τους έγιναν παράδειγμα προς αποφυγή.

Στη χώρα μας, το εργατικό - λαϊκό κίνημα με τη συμβολή του ΚΚΕ από την πρώτη μέρα αποδόμησε το επικίνδυνο και παραλυτικό αφήγημα της κυβέρνησης της ΝΔ για «εθνική ενότητα», ότι «είμαστε όλοι μαζί», ότι «είναι κοινός ο εχθρός», προκειμένου να εξασφαλίσει σιγή «νεκροταφείου», ώστε να μη μιλάει κανείς για τον κίνδυνο από την εγκληματική πολιτική της. Δεν της πέρασε, παρόλο που πολύτιμο συμπαραστάτη είχε τον ΣΥΡΙΖΑ τού «θα λογαριαστούμε μετά», της «εθνικής συνεννόησης», του «πολιτικού μορατόριουμ», των «υπουργών κοινής αποδοχής». Ο λαός μας δεν έχει να περιμένει καλύτερες μέρες από αυτό το κόμμα, που ακόμα και όταν ψέλλιζε κάτι φαινομενικά φιλολαϊκό, έτρεχε να υποβάλει τα σέβη του στους επιχειρηματικούς ομίλους και την κερδοφορία τους. Κάπως έτσι ακούσαμε από τα στελέχη του για «επίταξη του ιδιωτικού τομέα αλλά ...σε λογικές τιμές», «μέτρα ενίσχυσης της δημόσιας Υγείας ...πάντα κοστολογημένα». Τον τελευταίο χρόνο από τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ και προσκείμενα σε αυτούς ΜΜΕ γίνεται προσπάθεια να αρθρωθεί υποτιθέμενος αντιπολιτευτικός λόγος για άλλη στρατηγική αντιμετώπισης της πανδημίας. Η πρόσφατη μάλιστα έκδοση του Τμήματος Υγείας του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν είναι τίποτα άλλο από μία συρραφή των κοινοβουλευτικών του παρεμβάσεων οι οποίες αρχίζουν ένα χρόνο μετά την έναρξη της πανδημίας, χωρίς καμία ντροπή επαναλαμβάνει τα περί εθνικής συνεννόησης.

Αυτές οι συναινέσεις και συνευρέσεις επιβεβαιώνουν την εκτίμηση του ΚΚΕ ότι τα δύσκολα για την υγεία της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων είναι επίσης μπροστά. Η κατάσταση θα επιδεινωθεί ακόμα περισσότερο, αφού η πολιτική και τα μέτρα που διαμόρφωσαν αυτό το άθλιο και επικίνδυνο σύστημα Υγείας για τον λαό, παρουσιάζονται ως λύση και από τους δύο. Το «νέο ΕΣΥ», που την ουσία του δεν αμφισβητεί ο ΣΥΡΙΖΑ, που σχεδιάζει και προωθεί η κυβέρνηση, προβλέπει νέο κύκλο καταργήσεων και συγχωνεύσεων νοσοκομείων και κλινικών, Συμπράξεις Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ) για να κερδοφορεί περισσότερο ο ιδιωτικός τομέας, λειτουργία του ΕΟΠΥΥ ως ιδιωτικής ασφαλιστικής εταιρείας για ακόμα μεγαλύτερη αφαίμαξη των ασφαλισμένων, ενίσχυση της επιχειρηματικής λειτουργίας των δημόσιων νοσοκομείων με νέες ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις των εργαζομένων, ακόμη μεγαλύτερη αφαίμαξη των ασθενών, μεγάλη διαφοροποίηση μεταξύ των μονάδων Υγείας.

Το ΚΚΕ συνέβαλε στον αγώνα για την προστασία της υγείας και της ζωής του λαού. Ο αγώνας αυτός συνεχίζεται μαζί με τον αγώνα ενάντια στην εμπλοκή της χώρας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία, ενάντια στη συμμετοχή στο ΝΑΤΟ, που μας μπλέκει σε νέες περιπέτειες, ενάντια στην ακρίβεια, στην καθήλωση των μισθών, στα ωράρια - λάστιχο, στη μερική απασχόληση, στις απολύσεις και το ξεσπίτωμα εργαζομένων, στις αυξήσεις σε ρεύμα, πετρέλαιο, καύσιμα, στο ξεκλήρισμα των βιοπαλαιστών αγροτών, πρέπει να ενταθεί και να μαζικοποιηθεί το επόμενο διάστημα. Για να μην πληρώσει ο λαός τα σπασμένα της καπιταλιστικής κρίσης.

Γιατί όσον αφορά την Υγεία και την πανδημία, είμαστε πεισμένοι ότι η ανθρωπότητα θα μετρούσε λιγότερα θύματα, περισσότερες ανθρώπινες ζωές θα είχαν σωθεί, αν δεν υπήρχαν ο παράγοντας «κέρδος», ο οικονομικός και γεωπολιτικός ανταγωνισμός μεταξύ των κρατών και των επιχειρηματικών ομίλων, αν η Υγεία δεν «πουλιόταν και αγοραζόταν».

Οι εξελίξεις στον τομέα της Υγείας επιβεβαιώνουν ότι δύο δρόμους ανάπτυξης έχει μπροστά του ο λαός. Το ΚΚΕ παλεύει για μια κοινωνία με τέτοια οργάνωση της παραγωγής και των υπηρεσιών, όλης της οικονομίας, που η ανάπτυξή της θα καθορίζεται με αποκλειστικό γνώμονα τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες και στην Υγεία.

Κλείνοντας, δεν πρέπει να ξεχνάμε το θεμελιώδες:

Στον καπιταλισμό, η Υγεία αντιμετωπίζεται από την πλευρά των συμφερόντων των καπιταλιστών, δηλαδή περιορισμένα, ως υπηρεσίες που συμβάλλουν στην αναπαραγωγή της ικανότητας για εργασία.

Στον σοσιαλισμό από την πλευρά της εργατικής τάξης αντιμετωπίζεται ως πλήρης προαγωγή της σωματικής, πνευματικής, ψυχολογικής και κοινωνικής ευημερίας του ανθρώπου, ώστε να τείνει σε κατάσταση πλήρους αρμονίας με το φυσικό και κοινωνικό περιβάλλον του.

Η Υγεία λοιπόν δεν είναι μία ουδέτερη έννοια, αλλά ένα πεδίο ταξικής αντιπαράθεσης και σύγκρουσης της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων με το κεφάλαιο.

Το μέτωπο της Υγείας είναι βασικό μέτωπο πάλης όλου του λαού, γιατί σχετίζεται συνολικά με τους όρους ζωής του. Ο αγώνας έχει ξεκινήσει και ελπίζουμε η έκδοση που παρουσιάζουμε σήμερα να συμβάλει έστω και λίγο στη νικηφόρα έκβασή του.