Πολλά γράφονται τις μέρες αυτές, με αφορμή την οδυνηρή για τον λαό κατάληξη της ιμπεριαλιστικής μικρασιατικής εκστρατείας, πριν από 100 χρόνια. Διαβάζουμε για παράδειγμα σε αρθρογραφία κυβερνητικών στελεχών για τα υποτιθέμενα «διδάγματα» της μικρασιατικής εκστρατείας και καταστροφής: «Αποτελεί την πλέον φανερή απόδειξη ότι οσάκις ο Ελληνισμός διχάστηκε για ένα ζήτημα εξωτερικής πολιτικής τα αποτελέσματα ήσαν καταστροφικά (...) Οφείλει (η χώρα) να αντιλαμβάνεται τα μηνύματα των καιρών και βασιζόμενη στις συμμαχίες της να επιδιώκει το μέγιστο όφελος όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν». Ακριβώς αντίθετα «διαβάζονται» όμως τα συμπεράσματα αυτά από τη σκοπιά του λαού. Γιατί η αλήθεια είναι πως ανεξάρτητα από τις αντιθέσεις τους πριν, στη διάρκεια και μετά τη λήξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, οι διαδοχικές αστικές κυβερνήσεις «βενιζελικές» και «βασιλικές» έσυραν τον λαό στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο για να εξυπηρετήσουν τους στόχους της αστικής τάξης, που βρέθηκε στην πλευρά των νικητών του πολέμου. Της αστικής τάξης που «έπιανε τα μηνύματα των καιρών» και «επεδίωκε το μέγιστο όφελος» για τα συμφέροντά της «βασιζόμενη στους τότε συμμάχους» της, οδηγώντας τον λαό ολοταχώς στις τραγωδίες. Κι επειδή οι ομοιότητες με το σήμερα δεν είναι καθόλου συμπτωματικές, το μεγαλύτερο δίδαγμα που βγαίνει για τους λαούς είναι πως η διέξοδος για τα δικά τους συμφέροντα βρίσκεται πάντα στον διαχωρισμό και στη σύγκρουση με τις επιδιώξεις της αστικής τάξης και τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες της.