Είναι ορισμένοι αρθρογράφοι στον αστικό Τύπο που κλαίνε πάνω από το φέρετρο του Γκορμπατσόφ σαν να έχασαν τον πιο στενό τους συγγενή. Επί τρεις μέρες μοιρολογούν τον «ιστορικό ηγέτη», που δεν κατάφερε «να μεταρρυθμίσει τον τελευταίο ολοκληρωτισμό». Τον παρουσιάζουν μάλιστα σε αντιδιαστολή με τον Πούτιν, ο οποίος «εγκαθίδρυσε ένα νέο κλειστό απολυταρχικό σύστημα» στη Ρωσία, σε αντίθεση με την πολιτική της «διαφάνειας» και του «ανοίγματος στη Δύση» που υπηρέτησε ο Γκορμπατσόφ. Το μένος τους για τον σοσιαλισμό και την απόπειρα οικοδόμησής του τον περασμένο αιώνα τους κάνει ...διπολικούς. Ο Γκορμπατσόφ καθόλου δεν «απέτυχε» στην αποστολή του, πρωταγωνιστώντας στην τελευταία πράξη της αντεπανάστασης στην ΕΣΣΔ και στην ανατροπή του σοσιαλισμού. Η «μεταρρυθμιστική του προσπάθεια» ήταν ακριβώς αυτό. Γι' αυτό του αποδίδουν σήμερα τιμές όλοι εκείνοι που απεργάζονταν το τέλος της ΕΣΣΔ και την επικράτηση της αντεπανάστασης. Γέννημα θρέμμα της καπιταλιστικής παλινόρθωσης ήταν όμως και ο σημερινός ηγέτης της Ρωσίας, ο Πούτιν. Τον αγκάλιασαν άλλωστε και τον τίμησαν δεόντως ως «μεταρρυθμιστή ηγέτη» όταν διαδέχτηκε στην προεδρία τον απαξιωμένο Γέλτσιν. Ολόδικοί τους είναι και ο Γκορμπατσόφ και ο Πούτιν, απέναντι στα πραγματικά συμφέροντα του ρωσικού λαού. Μια ματιά μόνο στο πώς ζουν σήμερα τα λαϊκά στρώματα στη Ρωσία, δεν αντέχει σε καμιά σύγκριση με τη ζωή τους στον σοσιαλισμό, παρά τις καθυστερήσεις, τα λάθη και τις παρεκκλίσεις στην πορεία της οικοδόμησης. Πόσο μάλλον μια ματιά στον πλανήτη, που είναι βουτηγμένος στη φτώχεια, στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και πολέμους, στη βαρβαρότητα του σάπιου καπιταλισμού.