Ακούγοντας τον πρωθυπουργό από τη ΔΕΘ να αναμασάει τα περί «σταθερότητας» και «αστάθειας», ανάλογα με το τι θα βγάλει η κάλπη των επόμενων εκλογών, και τον Αλ. Τσίπρα να «απαντάει» από την ομιλία στου Γουδή ότι «πράγματι χρειαζόμαστε σταθερότητα, αλλά ο μεγαλύτερος παράγοντας αστάθειας είναι ένας πρωθυπουργός που υπονομεύει τη δημοκρατική σταθερότητα», αναρωτιέται κανείς ποιες είναι οι διαφορές τους και ποια ακριβώς «σταθερότητα» διακυβεύεται. «Σταθερότητα» λοιπόν για τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ είναι να ψηφίζουν μαζί την ένταξη της Φινλανδίας και της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ, που ρίχνει κι άλλο «λάδι στη φωτιά» των ανταγωνισμών και των πολέμων, εμπλέκοντας ακόμα πιο βαθιά τη χώρα μας σε αυτούς. «Σταθερότητα» είναι να ψηφίζουν και οι δυο στη Βουλή τη σύμβαση που παραδίδει τα Ναυπηγεία Ελευσίνας στην αμερικανική ΟΝΕΧ και τα μετατρέπει σε αγκυροβόλιο του ΝΑΤΟ. «Σταθερότητα» είναι ο ένας να γράφει και ο άλλος να ...κορνιζάρει τη Συμφωνία με τις ΗΠΑ, που μετατρέπει το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης σε ΝΑΤΟικό ορμητήριο. «Σταθερότητα» είναι ο ένας να κόβει και ο άλλος να ράβει «κοστολογημένα» μέτρα - ασπιρίνες για την Ενέργεια, για να μη θίξουν την πολιτική της «απελευθέρωσης» και της «πράσινης ανάπτυξης», που φορτώνει μεγάλο κόστος στα λαϊκά νοικοκυριά. «Σταθερότητα» είναι, τέλος, να σκυλοκαβγαδίζουν για το ποιος παρακολουθούσε ποιον, αλλά να προστατεύουν αμφότεροι το θεσμικό πλαίσιο που επιτρέπει την παρακολούθηση των πάντων, με νόμους και μηχανισμούς που φέρουν την υπογραφή τους.