Τη νύχτα της 14ης προς 15η του Μάρτη 1978, δύναμη 20.000-25.000 Ισραηλινών στρατιωτών, υποστηριζόμενη από μονάδες πυροβολικού και τεθωρακισμένων, βομβαρδιστικά αεροπλάνα και πολεμικά πλοία, εισβάλλει στο Νότιο Λίβανο, σε όλο το μήκος των συνόρων. Επιχειρώντας να δικαιολογήσει την κατάφωρη παραβίαση της εδαφικής κυριαρχίας ενός ανεξάρτητου κράτους- μέλους του ΟΗΕ, το Τελ Αβίβ κάνει λόγο για «νόμιμη αυτοάμυνα», επικαλούμενο την ύπαρξη βάσεων της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης στο νότιο τμήμα της χώρας. Στόχος της επιχείρησης, όπως δηλώνεται αρχικά, είναι η δημιουργία «ζώνης ασφαλείας» βάθους 10 χιλιομέτρων μέσα στο λιβανικό έδαφος, ώστε να μην κινδυνεύει το Ισραήλ από επιθέσεις των Παλαιστινίων ανταρτών.

Ο αντίκτυπος της ισραηλινής εισβολής είναι τεράστιος. Ο Πρόεδρος του Λιβάνου, Ελία Σαρκίς, καταγγέλλει στον ΟΗΕ την «παραβίαση των διεθνών αρχών, της κυριαρχίας του κράτους του Λιβάνου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του λιβανέζικου λαού». Ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ, Κουρτ Βαλντχάιμ, εκφράζει τη «βαθιά του ανησυχία για την παραβίαση των συνόρων ενός κυρίαρχου κράτους και για τη μαζική χρήση βίας από το Ισραήλ». Την ισραηλινή εισβολή καταδικάζει η συντριπτική πλειοψηφία της διεθνούς κοινότητας, με εξαίρεση τους Αμερικανούς και τους στενούς συμμάχους τους, οι οποίοι τηρούν εύγλωττη σιωπή.

Στις 18 του Μάρτη, η «ζώνη ασφαλείας» που είχαν προαναγγείλει οι Ισραηλινοί είναι ήδη πραγματικότητα, αλλά οι εισβολείς συνεχίζουν την επιχείρησή τους επεκτείνοντάς τη σε μεγάλο μέρος του Λιβάνου. Η διεθνής κατακραυγή εναντίον των εισβολέων γιγαντώνεται όταν Δυτικοί δημοσιογράφοι αποκαλύπτουν ότι τα ισραηλινά στρατεύματα χρησιμοποιούν φονικότατες, αμερικανικής κατασκευής, «βόμβες με καρφιά» -συσσωματώματα δεκάδων χειροβομβίδων που εκτοξεύουν ατσάλινα θραύσματα, προκαλώντας πραγματικό μακελειό σε ακτίνα δεκάδων ή και εκατοντάδων μέτρων.

Στις 19 του Μάρτη, όταν σταματούν οι επιχειρήσεις των επιδρομέων, ο Λίβανος είναι πρακτικά διχοτομημένος, με τη Συρία να ελέγχει το βόρειο τμήμα της χώρας και το Ισραήλ (μαζί με τους χριστιανούς φαλαγγίτες) το νότιο. Μόνον η Τύρος και τα περίχωρά της μένουν υπό τον έλεγχο των Παλαιστινίων. Σύμφωνα με το Τελ Αβίβ, κατά τη διάρκεια της εισβολής, 20 Ισραηλινοί και 250-400 Παλαιστίνιοι αντάρτες έχασαν τη ζωή τους, ενώ η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης κάνει λόγο για 450 νεκρούς Ισραηλινούς και 144 Παλαιστινίους. Σύμφωνα με την κυβέρνηση της Βηρυτού, κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεων έχασαν τη ζωή τους 1.000 άμαχοι και πολλοί περισσότεροι τραυματίστηκαν.