Πολιτικός καρσιλαμάς | Κόντρα στη νέα (α)ταξία | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Πολιτικός καρσιλαμάς

Το κομματικό χοροδιδασκαλείο καλά κρατεί, καθώς συνδέεται με τις τελευταίες μέρες του καρναβαλιού. Ετσι, «σκληρό ροκ» που προτάσσεται, αντί πολιτικών προτάσεων, ως πρόκληση και ως απειλή προς τον αντίπαλο κομματικό χώρο και ομόζυγο του νεοφιλελευθερισμού, κλιμακώνεται από το βαρύ και όχι, το σκέτο, ή με ολίγη και διασταυρώνεται με τη «ρέγγε», τη ρούμπα και το τσα τσα κατά τις συναθροίσεις πολιτικού προβληματισμού.

Απογυμνωμένη, η ροκ αυτή πολιτική από τη μεταμφίεση των υποσχέσεων, περιβάλλεται - κατά τα απόκρυφα σημεία της - από φτερά, πούπουλα και σερπαντίνες εντυπωσιασμού της «πλεμπάγιας» που καλείται να χειροκροτήσει.

Από την πλευρά του, ο μειλίχιος, αλλά και ακάματος συνομιλητής, το ρίχνει στο βαρύ ρεμπέτικο, χτυπώντας τις φτέρνες ως προειδοποίηση προς την πλευρά της Ανατολίας. Σε ανταπόδοση, ο άλλος των συνομιλητών, αξιοποιεί τους στροβιλιζόμενους και εκστασιαζόμενους δερβισάδες, οι οποίοι, κατά το λαϊκό άσμα, πουλάνε το «όνειρο» (του φονταμενταλισμού) στους απάνω μαχαλάδες.

Συμπερασματικά στο παρασκήνιο των ημερών φαίνεται να αναπτύσσεται ένα είδος πολιτικού καρσιλαμά που απαιτεί λικνιστική ικανότητα και ευελιξία παθητικής αποδοχής και υποταγής ορισμένων «κοινωνικών εταίρων».

Από το χορευτικό πρόγραμμα δεν αξιοποιείται ως απάντηση ο μπάλος των αιγαιοπελαγίτικων νησιών και της Κύπρου, ο κρητικός πεντοζάλης, οι ακριτικοί πυρρίχιοι και οι λεβέντικοι της Ρούμελης που απαιτούν άλλη δεινότητα και επιδεξιότητα, που τόσο «βλάσφημα» ονομάτιζε ο Κολοκοτρώνης.

Κατά τα λοιπά, οι κομματικοί χοροί καλά κρατούν και οι κλακαδόροι συντονίζονται με τη μουσική, χτυπώντας παλαμάκια. Και ισχύει η φράση του ήρωα του Καζαντζάκη ότι αφού δεν μπορούν να το πουν... το χορεύουν.

Σε λίγο επανέρχεται η μεγάλη σαρακοστή των μέτρων λιτότητας, αλλά και των άλλων εκείνων λεβέντικων χορών των κοινωνικών διεκδικήσεων.

Του
Γιώργου Κ. ΤΣΑΠΟΓΑ