«Πώς προστατεύεται σήμερα από το κράτος ένα παιδί για να μην "πέσει στα χέρια" του ενός ή του άλλου "πολίτη υπεράνω πάσης υποψίας", για να μπορεί να καταγγείλει τέτοιου είδους αποτρόπαιες πράξεις, αλλά και για να καταφέρει να επουλώσει τα τραύματά του;», ήταν το ερώτημα που έθεσε η ομιλήτρια. Ξεκαθάρισε ότι η ολόπλευρη προστασία των παιδιών «απαιτεί προσλήψεις ψυχολόγων, κοινωνικών λειτουργών στις σχολικές μονάδες», προκειμένου να στηρίζονται οι μαθητές και μαθήτριες, οι εκπαιδευτικοί και οι γονείς, αλλά και να εντοπίζονται έγκαιρα, με βάση τη δυνατότητα που παρέχει η επιστημονική γνώση, περιπτώσεις παιδιών που αντιμετωπίζουν βία και κακοποίηση. Απαιτείται ακόμα «δίκτυο υπηρεσιών με επίκεντρο την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας», πυρήνα το Κέντρο Υγείας και το Κέντρο Ψυχικής Υγείας και προτεραιότητα «την πρόληψη σε όλα τα επίπεδα, σε όλες τις κοινωνικές δραστηριότητες».

Στον αντίποδα των παραπάνω αναγκών και δυνατοτήτων που υπάρχουν σήμερα, «το κράτος αποσύρεται όλο και περισσότερο από τη λειτουργία των απαραίτητων δομών για την πρόληψη της βίας και της κακοποίησης, την αντιμετώπιση του τραύματος, την προστασία των κακοποιημένων παιδιών και των παιδιών χωρίς οικογένεια», ενώ «αναθέτει τέτοιες υπηρεσίες και υποδομές στην ιδιωτική πρωτοβουλία, στις ΜΚΟ», ανέδειξε η Β. Δάγκα.

Ετσι, το «αποδεκατισμένο» προσωπικό στις κοινωνικές υπηρεσίες δήμων και Περιφερειών, που αποτελείται σε μεγάλο ποσοστό από συμβασιούχους, αδυνατεί εκ των πραγμάτων να αντεπεξέλθει στον έλεγχο των καταγγελιών για παραμέληση, κακοποίηση και επισφαλείς συνθήκες διαβίωσης. «Πρόκειται για καθήκοντα που αφορούν αποφάσεις καθοριστικές για τη ζωή παιδιών και οικογενειών. Απαιτούν αρκετό χρόνο κοινωνικής έρευνας για να διεκπεραιωθούν με τον καλύτερο τρόπο», υπογράμμισε η ομιλήτρια. Αντίστοιχα, «ενώ καταγράφεται μεγάλη αύξηση των αιτημάτων για παιδοψυχίατρο στην Αττική και σε όλη τη χώρα, τα ψυχιατρικά νοσοκομεία είναι αποδεκατισμένα και τα Κέντρα Ψυχικής Υγείας αντιμετωπίζουν ελλείψεις που καθιστούν αδύνατη τη λειτουργία τους». Μάλιστα, «σε ολόκληρο το Λεκανοπέδιο υπάρχουν μόνο δύο αυτόνομες μονάδες παιδοψυχιατρικής υγιεινής».

Στο φόντο της ανύπαρκτης οικονομικής, κοινωνικής, συμβουλευτικής και νομικής στήριξης από δημόσιες και δωρεάν υπηρεσίες, σχολίασε ότι δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι «στην Ελλάδα καταγγέλλεται μόνο το 6% των βιασμών, περίπου 270 στις 4.500 απόπειρες, με τις καταδίκες να περιορίζονται στο 3% αυτών, δηλαδή μόλις σε εννέα περιπτώσεις». Αισθήματα ενοχής και ντροπής, που βασανίζουν τα θύματα κακοποίησης, συνδέονται και με τον φόβο που νιώθουν «απέναντι στην αρένα και τη σήψη της εκμεταλλευτικής κοινωνίας, που μοιάζει απειλητική και επικριτική για τα θύματα, με βάση τις αντίστοιχες κυρίαρχες αξίες, ήθη, αντιλήψεις», σχολίασε. Τον Γολγοθά των θυμάτων συμπληρώνουν η αστυνομική αυθαιρεσία και αδιαφορία στις σχετικές καταγγελίες, οι μακροχρόνιες και πολυδάπανες νομικές διαδικασίες μέχρι την τελεσίδικη καταδίκη των δραστών.

Αντίστοιχο τοπίο διαμορφώνεται όσον αφορά τα παιδιά που απομακρύνονται από επικίνδυνα οικογενειακά περιβάλλοντα. Οι σχετικές εισαγγελικές εντολές αυξάνονται, αλλά οι θέσεις σε δομές φιλοξενίας συρρικνώνονται. «Η διαχρονική πολιτική της υποχρηματοδότησης και υποστελέχωσης, που ακολουθούν όλες οι κυβερνήσεις, λογαριάζει ως "κόστος" τις ανάγκες των παιδιών που έχουν στερηθεί την οικογένειά τους ή ένα ασφαλές οικογενειακό περιβάλλον, όπως είναι για παράδειγμα παιδιά που έχουν εγκαταλειφθεί ή κακοποιηθεί, μέλη άστεγων οικογενειών, παιδιά με γονείς τοξικοεξαρτημένους», σημείωσε η Β. Δάγκα.

Η κυβέρνηση και η αρμόδια υφυπουργός, Δ. Μιχαηλίδου, «κομπάζουν» για το «κυβερνητικό έργο», όταν «ακόμα κι αυτές οι ελάχιστες δημόσιες δομές προστασίας παιδιού που έχουν απομείνει είναι αποδεκατισμένες από προσωπικό», όπως αναδείχθηκε και πρόσφατα με κινητοποίηση που οργάνωσε το Σωματείο Εργαζομένων στο Κέντρο «Μητέρα» και στις Παιδoπόλεις. Εξάλλου, τόσο η σημερινή κυβέρνηση όσο και η προηγούμενη του ΣΥΡΙΖΑ ακολουθούν την ίδια πολιτική στο ζήτημα της παιδικής προστασίας, διαφημίζοντας ότι δήθεν «βάζουν τέλος στην ιδρυματική φροντίδα των παιδιών» και προωθούν την «οικογενειακού τύπου εναλλακτική φροντίδα», μέσα από την αναδοχή και την τεκνοθεσία. «Στις κυβερνητικές τους αποφάσεις, όμως, δεν υπάρχει ούτε λέξη για τους οικονομικούς - κοινωνικούς όρους που θα βοηθούσαν να μειωθούν τα αιτήματα προς την ιδρυματική φροντίδα. Αντίθετα, θεωρείται δεδομένο ότι στον ευαίσθητο τομέα της παιδικής προστασίας εμπλέκονται και θα συνεχίσουν να εμπλέκονται οι κάθε είδους ιδιώτες», κατήγγειλε η Β. Δάγκα και πρόσθεσε πως «ουσιαστικά υποβαθμίζεται η ανάγκη ενίσχυσης των θεσμών της υιοθεσίας και της αναδοχής ως εναλλακτικού τύπου φροντίδα», χωρίς «εκπτώσεις» στα επιστημονικά και κοινωνικά κριτήρια.

Κλείνοντας η Β. Δάγκα ανέδειξε τις αγωνιστικές πρωτοβουλίες με τις οποίες μαζικοί φορείς δίνουν «ανάσα» από τη δυσωδία και τη νοσηρότητα που αναδίδει η επικαιρότητα, υψώνουν «ασπίδα προστασίας» για κάθε παιδί και οικογένεια που υποφέρει. «Σας καλούμε να πολλαπλασιάσουμε τέτοιες δράσεις σε κάθε εργατικό σωματείο, σε κάθε ένωση αυτοαπασχολούμενων, στον γυναικείο σύλλογο της ΟΓΕ, σε κάθε σύλλογο γονέων και μαθητικό συμβούλιο, στους φοιτητικούς συλλόγους. Να μετατραπεί η οργή και η αγανάκτησή μας σε συλλογική δράση, αγωνιστική διεκδίκηση και αλληλεγγύη», τόνισε. Στον δρόμο του αγώνα, εξήγησε, μπορεί κάθε παιδί και κάθε άνθρωπος να διδαχθεί τις αξίες της συλλογικότητας, της συντροφικότητας, να αναπτύξει τα απαραίτητα «αντισώματα» απέναντι στη σήψη της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.