Μια παραδοσιακή, αστική εφημερίδα κυκλοφόρησε με εξώφυλλο «Σαπίζουμε ταχέως». Το κύριο θέμα της αφορά στη φρικιαστική υπόθεση εκπόρνευσης ενός 12χρονου κοριτσιού από ένα τέρας, που παράλληλα ήταν και εργοδότης του.

Προφανώς και περιμένουμε να δούμε πού θα καταλήξει αυτή η υπόθεση, η οποία ανατριχιάζει κάθε άνθρωπο που ενστικτωδώς συνειδητοποιεί ότι ο ίδιος αποτελεί κοινωνικό ον. Ωστόσο, δεν μπορούμε παρά να σχολιάσουμε ορισμένες πολιτικές προεκτάσεις που δίνονται στο θέμα απ' τον σχολιασμό ΜΜΕ, δημοσιολόγων, πολιτικών κ.λπ.

Ολως τυχαίως, όπως σε παρόμοιες υποθέσεις του παρελθόντος, έχουν μπει σε λειτουργία μια σειρά μηχανισμών, που, παρά τις φαινομενικά αντίθετες μεταξύ τους απόψεις, συγκλίνουν σε κάτι βασικό: Να συγκαλυφθεί πάση θυσία το κοινωνικό έδαφος το οποίο παράγει όλο και πιο αποτρόπαιες φρίκες, γεννάει θύτες και θύματα.

Ετσι, από τη μία βλέπουμε γνωστό και έκπτωτο συνδικαλιστή αστυνομικό σε πρωινάδικα να παρουσιάζει πόσο «καλός» οικογενειάρχης και επιφανής ήταν ...το αφεντικό - μαστροπός που εξέδιδε το κορίτσι! Δεν υπάρχει ντροπή, για όποιον αναρωτιέται ακόμη. Ούτε έχει κάποιο νόημα το ερώτημα «γιατί καλείται ακόμα σε εκπομπές». Καλείται για να συνηθίσει το κοινό στο «τέρας» ώστε να του μοιάσει...

Ενώ στο διάλειμμα του προγράμματος, με τίτλο «Ολες οι εξελίξεις για το αποτρόπαιο έγκλημα», παίζουν διαφημίσεις με reality βιασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, χωρίς pixel στα πρόσωπα. Η πραγματικότητα ξεπερνάει κάθε σουρεαλισμό.

Οι μικροπολιτικές αθλιότητες της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ, οι υψηλοί τόνοι, οι διαδικτυακές κλοτσοπατινάδες ανάμεσα σε διάφορους τυχοδιώκτες, παράγουν θόρυβο, έχοντας όμως ένα ενιαίο, ανομολόγητο - προς το παρόν - μοτίβο: Δεν υπάρχουν βαθύτερες αιτίες, δεν υπάρχουν οι κοινωνικοί και οικονομικοί όροι που εκτρέφουν τέτοιες φρίκες.

Τι επιδιώκεται;

Να συνηθίσουμε ότι υπάρχει παιδική εργασία ακόμα και από την ηλικία των 12 ετών! Πολύ περισσότερο που θυμόμαστε ότι όταν νομοθετούν οι κυβερνήσεις τη διεύρυνση της παιδικής εργασίας, ορισμένοι δείχνουν με το δάχτυλο την ΚΝΕ ως «γραφική» που αντιδρά. Αλλωστε, «ο τουρισμός θέλει χέρια γρήγορα. Τι θέλετε; Να μη δουλέψουν τα ξενοδοχεία;».

Να συνηθίσουμε ότι δεν τρέχει και τίποτα αν θύματα βιασμών προστρέχουν να καταγγείλουν τους βιαστές τους στην αστυνομία, αλλά η καταγγελία μένει εκεί.

Να συνηθίσουμε ότι η μαρκίζα θα γράφει πάντα «να προστατευτεί το θύμα», το κράτος θα νομοθετεί αβέρτα «ευαισθησίες», αλλά στην πράξη δεν θα υπάρχει καμία στήριξη σε θύματα βιασμών και κακοποιητικών πράξεων - πολύ περισσότερο σε ανήλικα θύματα μαστροπείας, να μην υπάρχει καμία πρόληψη με επίκεντρο το σχολείο με το αντίστοιχο εξειδικευμένο προσωπικό (ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί κ.ά.). «Πάλι προσλήψεις θέλετε; Ολοι δημόσιοι υπάλληλοι θα γίνουν;», λένε.

Να συνηθίσουμε ότι η εμπορική σεξουαλική εκμετάλλευση είναι κάτι φυσικό, σαν τη βροχή. Σαν να μην υπάρχει κανένας και τίποτα που εξωθούν κοπέλες και αγόρια στην πορνεία, σαν να μην ξέρει κανένας για τα κυκλώματα trafficking. Κυρίως όλοι - και ειδικά οι νεότεροι - πρέπει να «προσαρμοστούν» ότι η «αγορά» ερωτικής πράξης είναι μια ακόμη αγορά και ως τέτοια - αν και κρύβει πολλή απανθρωπιά, όπως αποκαλύπτεται πού και πού, όπως τώρα με τον εργοδότη μαστροπό - πρέπει να είναι αποδεκτή γιατί σημαίνει και... κέρδη. Λέξη - κλειδί.

Να σου πέφτουν τα σαγόνια όταν βλέπεις μπροστά σου τι τέρατα γεννάει η λογική «ο θάνατός σου η ζωή μου», αλλά ταυτόχρονα να ακούς χρόνια την κασέτα «ο ανταγωνισμός είναι στη φύση του ανθρώπου». Αυτό σε διδάσκουν το σχολείο, το πανεπιστήμιο, οι υπουργοί και οι πανελίστες, οι επίδοξοι σωτήρες και οι αναλυτές των 280 χαρακτήρων του Twitter.

Κάποιοι άλλοι, πιο ψαγμένοι «συντηρητικοί», σκέφτονται φωναχτά ότι έχει «διαρραγεί η κοινωνική συνοχή». Τι κι αν δεν μπορεί να υφίσταται κοινωνική συνοχή σε μια κοινωνία με καταπιεστές και καταπιεσμένους, παρά μόνο ως υποταγή των δεύτερων στους πρώτους; Τι κι αν η «περισσότερη κοινωνική συνοχή» τελικά εκτρέφει και τον κανιβαλισμό, αφού οι καταπιεστές βολεύονται με τον έναν καταπιεσμένο να στρέφεται ενάντια στον άλλο, σε οποιαδήποτε μορφή;

Αλλοι εμβρόντητοι παρατηρούν ότι η κοινωνία έχει μπράβους, σωματέμπορους, μαστροπούς, εκτελεστές, πολλές φορές στην υπηρεσία επιχειρηματικών συμφερόντων. Δεν τα ξέρετε αυτά τα κυκλώματα; Δεν τα έχετε δει να καταγγέλλονται σε πολλές περιπτώσεις όταν τον ρόλο του μπράβου τον παίζουν απέναντι σε εργαζόμενους αγωνιστές;

Ακριβώς τη στιγμή, δηλαδή, που οι τωρινοί «εμβρόντητοι» αγκαλιάζουν τους μπράβους και τους διάφορους μηχανισμούς και στοχοποιούν τους αγωνιστές, γιατί «υπάρχει το δικαίωμα στην απεργία, αλλά υπάρχει και το δικαίωμα στην εργασία»... Αν δεν τα ξέρουν, να τα μάθουν, αν και κάθε καλοπροαίρετος άνθρωπος κατανοεί ότι η υποκρισία τους περισσεύει...

Οχι. Δεν σαπίζουμε μαζί. Ο καπιταλισμός σαπίζει και παρασέρνει και τα στηρίγματά του στη δυσωδία. Κάθε μέρα προσφέρει και μια απόδειξη. Μαζί του φέρνει και τις σαπισμένες αξίες του, προσπαθεί να τις κάνει τρόπο ζωής για χιλιάδες, να μάθουν όλο και περισσότεροι νέοι και νέες να σκέφτονται και να δρουν σαν να είναι κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είναι, να σκέφτονται σαν επιχειρηματίες, ενώ είναι εργαζόμενοι χαμηλόμισθοι, να σκέφτονται σαν golden boys, ενώ ξέρουν ότι θα αλλάξουν 10 δουλειές για μια χαμοζωή, να σκέφτονται πώς να μοιάσουν στην ψεύτικη εικόνα ενός instastory και όχι να αλλάξουν τη ζόρικη πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν.

Ομως, δεν είμαστε όλοι σαν τα μούτρα τους, κυρίως γιατί θα ξεχωρίζουμε πάντα τον βούρκο από την παραλία με τη χρυσή αμμουδιά. Το ίδιο πράττουν χιλιάδες νέοι και νέες, σαν κι εμάς, που δεν βλέπουν τη ζωή τους να χωράει σε ένα σύστημα που οι ανάγκες τους - από τις πιο στοιχειώδεις - βαφτίζονται «κόστος» και η διεκδίκησή τους περιγράφεται σαν έγκλημα από αυτούς που... σήμερα μουδιάζουν με ένα έγκλημα που εκτρέφεται από τις αξίες που προπαγανδίζουν τις υπόλοιπες 360 μέρες του χρόνου.

Είμαστε η σπίθα που θα κάνει (όλα) τα σκοτάδια φως!

Τον δικό μας κόσμο με τις δικές μας αξίες, τα υψηλά, κομμουνιστικά ιδανικά τον χτίζουμε κάθε μέρα και υπάρχει εκεί έξω. Μια «μικρή» του εικόνα βλέπουν, για παράδειγμα, οι δεκάδες χιλιάδες που επισκέπτονται τα Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του «Οδηγητή». Εκεί, που ό,τι έχουν κάψει ο πόλεμος και η επιλεκτική τους ανικανότητα να προστατέψουν τη ζωή του λαού, γίνεται έμπνευση για καλλιτεχνική δημιουργία και αγωνιστική δράση.

Εκεί, που το τραγούδι και ο χορός γίνονται συναισθηματική ανάταση για ανθρώπους που θέλουν να ομορφύνει η ζωή. Εκεί, που προβάλλονται παραδείγματα ανθρώπων που η θέλησή τους να πάψει το άδικο νικάει τη θλίψη. Εκεί, που νέοι από όλον τον κόσμο χαμογελάνε και σφίγγουν το χέρι την ίδια στιγμή που οι αστικές τάξεις των χωρών τους σκορπίζουν τον θάνατο στους λαούς τους.

Εκεί που άνθρωποι συζητούν για το σχολείο, τη σχολή και τη δουλειά και πώς θα χτίσουν «ασπίδα» σε ό,τι τους «καίει». Εκεί που η δύναμη της οργανωμένης δράσης δημιουργεί μεγάλα, ωραία και συγκλονιστικά γεγονότα. Εκεί, που ο καθένας που το επιθυμεί μπορεί να μάθει και να αποφασίσει να δράσει με στόχο μια κοινωνία που θα σημάνει το «τέλος κάθε εγκλήματος». Είμαστε η σπίθα που θα κάνει τα σκοτάδια φως. Ολα τα σκοτάδια.

(Αναδημοσιεύεται από το «odigitis.gr»)