Το κουρέλι των «αντιδεξιών» μετώπων σηκώνει ξανά για σημαία ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτήν τη φορά με αφορμή την εκλογή Λούλα στη Βραζιλία, που όπως έγραψε ο πρόεδρός του αποτελεί «νίκη κατά της ακροδεξιάς παρ' όλα τα εμπόδια (...) νίκη για τη δημοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη». Κι όμως, η περίπτωση και της Βραζιλίας άλλα δείχνει απ' αυτά που τώρα λένε. Γιατί οι Μπολσονάρο και άλλα τέτοια φυντάνια κάθε άλλο παρά ξεφύτρωσαν από το πουθενά. Κάτι ξέρουν γι' αυτό οι σοσιαλδημοκράτες σε όλο τον κόσμο, που στο όνομα της «προοδευτικής» στήριξης του κεφαλαίου υλοποιούν άγριες αντιλαϊκές πολιτικές, ρίχνοντας νερό στον μύλο αντιδραστικών - ακροδεξιών δυνάμεων τις οποίες επιστρατεύει η αστική τάξη για να χειραγωγήσει, να τρομοκρατήσει και να καταστείλει τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Αυτό αποδεικνύει η πείρα παντού στον κόσμο, όπως πρόσφατα στην Ιταλία, στη Σουηδία και πιο πριν στη Γαλλία, με τη γνωστή φενάκη του «μικρότερου κακού». Αλλά και στη Βραζιλία, ο Μπολσονάρο αναδείχθηκε σε κυρίαρχο «παίκτη» του πολιτικού συστήματος στο έδαφος της προηγούμενης σοσιαλδημοκρατικής διακυβέρνησης των Λούλα και Ρούσεφ. Οι εργαζόμενοι δεν έχουν κανένα συμφέρον - όποιο κι αν είναι το πρόσχημα κάθε φορά - να μπαίνουν κάτω από τις σημαίες των εκμεταλλευτών τους. Εχουν τον δικό τους δρόμο να βαδίσουν, αυτόν της πάλης ενάντια στο εκμεταλλευτικό σύστημα, στις κυβερνήσεις και στα κόμματα που το υπηρετούν. Τα υπόλοιπα, περί αστικών δυνάμεων που αποτελούν τάχα ανάχωμα στην ακροδεξιά και σε όλα τα υπόλοιπα που γεννάει το σάπιο σύστημα, είναι τα γνωστά μασκαρέματα για τα ...καρναβάλια στο Ρίο.