Ωμά ειλικρινείς, όπως άλλωστε συνηθίζουν, ήταν για άλλη μια φορά οι βιομήχανοι στο πρόσφατο Γενικό Συμβούλιο του ΣΕΒ, απαιτώντας περαιτέρω «μείωση των ασφαλιστικών εισφορών», κάτι που για τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις σημαίνει πολλές χιλιάδες ευρώ μεγαλύτερο κέρδος. Εκεί που έδωσαν όμως τα ρέστα τους, ήταν στις συστάσεις για «διαμόρφωση ενός λειτουργικού και ευέλικτου πλαισίου οργάνωσης της εργασίας», που «να αποτελεί εθνική αναπτυξιακή επιλογή» για την «ανθεκτικότητα της οικονομίας» και τη «διεθνή ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων». Στην πόση «ευελιξία» άραγε χορταίνει ο βιομήχανος; Θυμίζουμε ότι σύμφωνα με στοιχεία του «ΕΡΓΑΝΗ», το 52,6% των νέων προσλήψεων ήταν συμβάσεις μερικής απασχόλησης και εκ περιτροπής εργασίας. Μάλιστα, στο πρώτο εννιάμηνο του 2022 ο αριθμός των απολύσεων έφτασε τα 2 εκατομμύρια (!), όσοι και οι μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα. Παρά το γεγονός δηλαδή ότι οι επιχειρηματίες έχουν τα χέρια τους λυμένα για να ανακυκλώνουν το εργατικό δυναμικό, κάνοντας τις απολύσεις «ψωμοτύρι», τώρα ζητούν ακόμα περισσότερη ευελιξία. Και την ίδια στιγμή απορρίπτουν κάθε διεκδίκηση για ουσιαστικές αυξήσεις σε μισθούς, με μια σειρά κλάδους να είναι χωρίς σύμβαση εδώ και 14 χρόνια. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι τα «θέλω» των μεγαλοεπιχειρήσεων βρίσκονται πρώτα στην ατζέντα οποιασδήποτε κυβέρνησης προκύψει από τις εκλογές. Το έχουν άλλωστε αποδείξει ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ σε όλες τις κυβερνητικές θητείες τους. Που σημαίνει ότι ...εκπλήξεις δεν υπάρχουν. Ο ένας δρόμος λοιπόν για τον λαό είναι αυτός της «αναμονής» για τα ακόμα χειρότερα. Κι ο άλλος της αποφασιστικής κλιμάκωσης της πάλης, της διεκδίκησης για όσα έχει ανάγκη και του τα στερούν οι κυβερνήσεις και τα αφεντικά τους.